Τρία χρόνια τώρα, σε καθημερινή βάση η χώρα βυθίζεται στο δικό της ίζημα, βράζει στο ζουμί της· ωστόσο, οι πατέρες του Έθνους τακτοποιούν τα καταδικά τους παιδιά.

Τρία χρόνια τώρα, σε καθημερινή βάση η χώρα βυθίζεται στο δικό της ίζημα, βράζει στο ζουμί της· ωστόσο, οι πατέρες του Έθνους τακτοποιούν τα καταδικά τους παιδιά. Και ενώ όλα αλλάζουν γύρω μας προς το χειρότερο – προς το πολύ χειρότερο –, η αιτία του κακού μένει.

Ο κύριος Πολύδωρας, αφού συνέβαλε τα μέγιστα στο να… λυθούν όλα τα προβλήματα του ελληνικού λαού, είπε να διορίσει και την κόρη του στη Βουλή. Το ίδιο έπραξε και ο κύριος Τραγάκης, που «τακτοποίησε» μερικούς συγγενείς του. Αυτή την εθνική ντροπή την καταπίνουμε όλοι, αυτό τον εθνικό εξευτελισμό – παρά τις τυχόν χλιαρές διαμαρτυρίες – τον θεωρούμε θέσφατο, μια ελληνική ιδιαιτερότητα που έχει τον τρόπο της να βολεύεται μέσα μας.

Πάντα θα κοιτάμε να «νοικοκυρέψουμε» τα καμάρια μας, τους δικούς μας ανθρώπους, το… αίμα μας και σε περίπτωση καταγγελίας, πάντα θα φταίει… κάποια διεθνής συνωμοσία, κάποιος ανέντιμος πολιτικός αντίπαλος, κάποιος κακοήθης που θέλει να βλάψει τα τεράστια πολιτικά μεγέθη των εκπροσώπων του λαού. Τον κύριο Πολύδωρα, ωστόσο, και τον κύριο Τραγάκη εξακολουθούν να τους ψηφίζουν κανονικοί ψηφοφόροι, που προφανώς το όνειρό τους και οι απαιτήσεις τους από την Ελληνική Δημοκρατία αρχίζουν και τελειώνουν με έναν διορισμό, έστω και στο σημερινό ελάχιστα ελκυστικό Δημόσιο.

Βέβαια, οι εκλεκτοί αντιπρόσωποι του Έθνους απαιτούν από τη Δημοκρατία μας κάτι παραπάνω για τους βλαστούς τους… Αυτή η πρακτική – να διορίζονται από τις πόρτες και τα παράθυρα συγγενείς και φίλοι βουλευτών – κρατά όμηρο την Ελληνική Δημοκρατία, τους πολίτες, το πολίτευμα, την ίδια τη χώρα. Πρόκειται για μια πρακτική που έχει γίνει δεύτερη φύση του Έλληνα, ο οποίος συνήθως την καταγγέλλει δημόσια και την υιοθετεί ιδιωτικά. Οι διορισμοί και οι σκανδαλώδεις νόμοι τύπου Σιούφα, αυτή η «αξιοπρεπής» και «εθνικά περήφανη» πολιτική πρακτική, να διορίζουν γιους, κόρες, ξαδέλφους, χήρες και μπατζανάκηδες και οι δίχως αιδώ παιδαριώδεις δικαιολογίες του χυδαίου φαινομένου, κατάντησαν τη χώρα ρεζίλι των σκυλιών. Κι όμως επιμένουν οι ψηφοφόροι να τους εκλέγουν ξανά και ξανά…

Τι κι αν όλα καταρρέουν γύρω μας, οι Πολυδωροτραγάκηδες μένουν ακλόνητοι, σταθεροί και ανέγγιχτοι, γιατί υπερισχύει της πατρίδας το πατρικό ένστικτο, του νόμου η συγγένεια, της ευγένειας η θρασύτητα. Έτσι, γύρω μας καταρρέουν οι μισθοί, το κοινωνικό κράτος σε όλες του τις εκφάνσεις, υποθηκεύεται το μέλλον της χώρας, εξαφανίζεται η μεσαία τάξη, εξαθλιώνονται οι ασθενέστεροι συμπολίτες μας και η Ελλάδα της υπερκατανάλωσης και της ασυδοσίας, που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, έχει καταντήσει περίγελως της Ευρώπης, μαύρο ανέκδοτο, μια χώρα – παρίας, γιατί κυριαρχεί η αντίληψη της συγκάλυψης και της κοινωνικής κατανόησης: «Έλα μωρέ! Ποιος δεν θα κοίταζε να βολέψει το παιδί του, αν περνούσε από το χέρι του;».

Η Ελλάδα πριν χρεοκοπήσει οικονομικά με τον υπερδανεισμό, την άκρατη κατανάλωση και το «έχει ο Θεός», είχε χρεοκοπήσει εκ της συστάσεως του κρατιδίου, όπου η φατρία και το φατριαστικό πνεύμα κυριάρχησαν κατά κράτος απέναντι στο… κράτος δικαίου. Αντ’ αυτού αναπτύξαμε την εθνική θρασύτητα, την κουτοπονηριά, έχοντας πάντα μιαν έτοιμη ανόητη απάντηση για κάθε «σκανταλιά», και όλες εκείνες τις χυδαίες «ελληνικές ιδιαιτερότητες» που τάχα μας κάνουν ξεχωριστούς, αλλιώτικους, εξυπνότερους.

Έτσι, καθώς το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται, η χώρα μας με τους πανέξυπνους πολίτες και πολιτικούς έχει πιαστεί από κάπου αλλού και της κόβεται η ανάσα, ο τσαμπουκάς, ο μισθός, το ψωμί, το βιοτικό επίπεδο, οι μικροαπολαύσεις, η ατομική περιουσία, η αξιοπρέπεια – όση διέθετε -, τα φάρμακα, οι γιατροί, τα μπάνια, τα αυτοκίνητα, τα ταξίδια, το μέλλον, η ελπίδα. Τα δικά μας παιδιά, κύριε Πολύδωρα και κύριε Τραγάκη, περιμένουν με το στόμα ανοιχτό για ένα κομμάτι ελπίδα, για μια χαραμάδα φωτός και για μια μπουκιά ψωμί – πλέον.

Τέλος, ευθύνη επίσης – και μάλιστα μεγάλη – έχουν και οι συγγενείς των πολιτικών, οι οποίοι δέχτηκαν αυτούς τους σκανδαλώδεις διορισμούς, που αποτελούν καρφί στο μάτι μιας χειμαζόμενης κοινωνίας. Πώς θα σηκώνουν αυτή την ντροπή; Όσο για τους πολιτικούς, ας παραιτηθούν από τα δημόσια και ας αφοσιωθούν ιδιωτικά στην ντροπή τους.

 

 

[email protected]