Όταν ξεκινούσε αυτή η απίστευτη περιπέτεια με τον covid-19 είχαμε  επισημάνει το πόσο επώδυνα δύσκολο -ως ακατόρθωτο…- είναι να αποδεχτούμε την πλήρη άρση της κοινωνικότητας μας, μιας βαθιά  ανθρώπινης συμπεριφοράς που δύσκολα μπορεί να ανακληθεί. Η πανδημία δεν επιβουλεύεται μόνο την υγεία μας, αλλά και τον πολιτισμό μας. Προσβάλει την ύπαρξή μας ολοκληρωτικά, τόσο όσο δεν μπορούμε να αντέξουμε. 

Πίσω από ακραίες στάσεις όπως την άρνηση της ύπαρξης της ασθένειας, κρύβεται (εκτός από την γοητεία που ασκεί η συνομωσιολογία στους αφελείς) και  η βαθύτερη ανάγκη  της ελπίδας, την οποία αποζητούν μέσα από μια βολικά εύκολη λαϊκίστικη ερμηνεία. 

Θεωρούν ότι είναι εξωφρενικό να μην μπορούν να συνευρεθούν, να αγκαλιαστούν, να φιληθούν, να ανταλλάξουν μια χειραψία. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους ψεκασμένους πολίτες αλλά και στους κανονικούς. Όλοι όσοι ξαναβρεθήκαμε μετά από τον εγκλεισμό μας, δύσκολα ξεπεράσαμε την αμηχανία της μη χειραψίας, της μη επαφής, καθώς μέσα μας, όσο κι αν υπήρχε εξορθολογισμένη η αίσθηση του κίνδυνου, υπήρχε και το πιο ισχυρό πολιτισμικό αποτύπωμα της κοινωνικότητας όπως αυτή εκφράζεται μέσα από μια σειρά σωματικών επαφών της καθημερινότητάς μας. 

Είναι δύσκολο να κρατάς αποστάσεις όταν όλος σου ο πολιτισμός είναι αυτός της συνεύρεσης και της σωματικής επαφής. Άρα χρειάζεται κατανόηση και μεγαλύτερη προσπάθεια στην αντιμετώπιση των περιπτώσεων που αποκλίνουν και αρνούνται να αποδεχτούν  την αναγκαιότητα των μέτρων. Βέβαια, στην Ελλάδα υπάρχει και η πολιτική  διάσταση της πανδημίας απέναντι στην οποία το λαϊκό κίνημα πρέπει να ορθώσει τείχος πάλης κι αγώνα, βγαίνοντας στους δρόμους για να αντισταθούμε όλοι σαν μια γροθιά, ενωμένοι, «εργάτες,  αγρότες και  φοιτητές»…   

Όπως και να το δει κανείς,  είμαστε στο μάτι του κυκλώνα μιας δύσκολης κατάστασης που απαιτεί  ορθολογισμό, ψυχραιμία, υπομονή, εγκαρτέρηση και κατανόηση. Ας ξαναφορέσουμε λοιπόν τις μάσκες  κι ας υποδυθούμε ότι είμαστε ήρωες ενός θρίλερ που θα έχει αίσιο τέλος.