της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Η απόκτηση δορυφορικής τηλεόρασης πάντα με ξένιζε, γιατί μου έρχεται στο μυαλό νεόπλουτος νεοέλληνας.

της Ηλέκτρας Αλευρίτη

Η απόκτηση δορυφορικής τηλεόρασης πάντα με ξένιζε, γιατί μου έρχεται στο μυαλό νεόπλουτος νεοέλληνας.

Στη συγκατοίκηση βέβαια, κάνεις υποχωρήσεις, οπότε συμβιβάστηκα με την ιδέα και άρχισα να παρακολουθώ ταινίες, ντοκιμαντέρ και κάποια ριάλιτι που ανήκουν στην κατηγορία «τόσο-κακό-που-γίνεται-ενδιαφέρον».

Πίστευα πως θα τρόμαζα βλέποντας θρίλερ και ντοκιμαντέρ όπου καρχαρίες κατασπαράζουν ανθρώπους, αλλά έκανα λάθος. Το “toddlers and tiaras” είναι πιο τρομακτικό και πιο επικίνδυνο από όλα τα προγράμματα που παίζουν στο απέναντι κουτί του καναπέ μου.

Πρόκειται για ένα αμερικάνικο ριάλιτι που παρουσιάζει παιδικά … καλλιστεία, που όχι μόνο δεν ήξερα πόσο κακό κάνουν στα παιδιά (και στα μάτια μου), αλλά αγνοούσα και την ύπαρξή τους. Στα καθημερινά επεισόδια που προβάλλονται, ο τηλεθεατής «απολαμβάνει» νήπια και παιδιά έως 12 ετών, πάνω στην πιο τρυφερή τους ηλικία, εκεί που πλάθεται ο χαρακτήρας και διαμορφώνονται βασικές αξίες ζωής, να διαγωνίζονται για το ποιο είναι το πιο όμορφο. Η προετοιμασία σε όλες τις μικρές διαγωνιζόμενες είναι πάνω-κάτω η ίδια. Τα κοριτσάκια πηγαίνουν για σολάριουμ –γιατί το σκούρο δέρμα είναι πιο ελκυστικό-, κάνουν πασαρέλα στο σπίτι τους για να εξασκηθούν, παίρνουν μέχρι και ιδιαίτερα μαθήματα από έμπειρες δασκάλες για το πώς πρέπει να στήνονται, να χαμογελούν, να συμπεριφέρονται πάνω στη σκηνή. Φτιάχνουν τα νύχια τους, κάποια πηγαίνουν στον οδοντίατρο για μασέλα ίσιων λευκών δοντιών και λίγο πριν βγουν επί σκηνής, βάφονται και χτενίζονται σαν να βγαίνουν σε καμπαρέ τελευταίας κατηγορίας.

Στο σανίδι μάλιστα παίρνουν πόζες ερωτικές, χορεύοντας και λικνίζοντας τα αθώα κορμάκια τους, κι εκεί είναι που αναρωτιέται ο τηλεθεατής πως απορούν οι Αμερικάνοι για τα υψηλά ποσοστά παιδοφιλίας στη χώρα τους.

Πίσω από όλο αυτό το αποτρόπαιο θέαμα, το απαράδεκτο έγκλημα και την αισθητική που σκοτώνει, βρίσκονται οι μοναδικοί υπεύθυνοι: οι γονείς. Μανάδες, που πολύ θα ήθελαν να γίνουν μοντέλα παλαιότερα αλλά δεν τα κατάφεραν, και ποιος είναι αυτός που θα καλύψει το απωθημένο τους; Μα φυσικά οι μικρές τους κόρες. Στα περισσότερα επεισόδια, οι μανάδες «δασκαλεύουν» τα παιδιά τους για το πώς πρέπει να είναι, υπογραμμίζοντας πως η μοναδική αξία στη ζωή για μια γυναίκα είναι να γίνεται όμορφη –ή καλύτερα η πιο όμορφη απ’ όλες- και να βγάζει λεφτά. Δολάρια και κορμί, δηλαδή.

Σε πολλά επεισόδια τα παιδιά αντιστέκονται με το δικό τους τρόπο, ψελλίζοντας πως «θέλω να παίξω μόνο», «δεν θέλω να κάνω αποτρίχωση» ή «έχω κουραστεί πάρα πολύ», αλλά δυστυχώς, οι γονείς πάντα νικούν….

Το μόνο που μπορείς να ευχηθείς είναι να υπάρξει κάποτε ένας κόσμος που οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν παιδιά να περνούν πρώτα από ψυχιατρικές εξετάσεις….