Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Τι κι αν κόστισε 39.000.000 ευρώ (Γ΄ ΚΠΣ και ΕΣΠΑ) και τα έργα αποκατάστασής του διήρκεσαν 4 χρόνια (2008-2012); Τι κι αν οι ελπίδες των κατοίκων του Πειραιά για την πνευματική και οικονομική συνεισφορά του ιστορικού θεάτρου στην πόλη τους υπήρ­ξαν πράγματι μεγάλες;

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Τι κι αν κόστισε 39.000.000 ευρώ (Γ΄ ΚΠΣ και ΕΣΠΑ) και τα έργα αποκατάστασής του διήρκεσαν 4 χρόνια (2008-2012); Τι κι αν οι ελπίδες των κατοίκων του Πειραιά για την πνευματική και οικονομική συνεισφορά του ιστορικού θεάτρου στην πόλη τους υπήρ­ξαν πράγματι μεγάλες; Σήμερα, μερικούς μόλις μήνες μετά την παράδοση του κτηρί­ου, δεν έχει γίνει καμία πρόβλεψη για την τύχη του. Ούτε ο φορέας που θα ορίσει την πορεία του έχει σχηματιστεί, ούτε διευθυντής υπάρχει και, κυρίως, ούτε χρήματα από τον Δήμο Πειραιά, ο οποίος, όπως δημοσιεύτηκε και επιβεβαιώθηκε από το «Ποντίκι art», χρειάζεται περί το 1.000.000 ευρώ τον χρόνο για το κόστος της λειτουργίας του, ποσό που δεν δύναται να διαθέσει.

«Ο δήμαρχος κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος έχει αυτή την εβδομάδα ραντεβού με τον υπουργό Πολιτισμού. Το κράτος θα ενημερωθεί, ο πρωθυπουργός ο ίδιος θα λάβει γνώση για να βρεθούν λύσεις. Το κόστος που αναφέρθηκε μοιάζει τεράστιο, αλλά είναι πραγματικό και αφορά την πλήρη λειτουργία του θεάτρου. Από τη φύλαξή του, που είναι ένα θέμα “αγκάθι”, μέχρι το προσωπικό, το πρόγραμμα, τις μετακλήσεις καλλιτεχνών, την προβολή του κ.λπ. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι ένα έργο ανα­φοράς που μας ενδιαφέρει όλους, και όλοι πρέπει να συνδράμουν για να μπορέσει να αξιοποιηθεί σωστά» μας είπαν από το γραφείο του δημάρχου.

 

Ο χρόνος είναι χρήμα

Όπως σε όλα, έτσι κι εδώ. Κανένας κρατικός προγραμματισμός, κανένα σχέδιο, καμιά πρόβλεψη όσον αφορά τα έργα υποδομής και τη βιωσιμότητά τους. Διότι δεν αρκεί να φτιάξεις ένα θέατρο αν δεν ξέρεις εκ των προτέρων πώς θα το αξιοποιήσεις. Με το κλειδί στο χέρι σήμερα το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και κανείς δεν γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι. Με κίνδυνο ένα σπουδαίο και άριστα αποκατεστημένο θέατρο να παραμείνει «άδειο κέλυφος» και να ξαναζήσει στιγμές αλήστου μνήμης, όταν επί χούντας τελούνταν στις αίθουσές του ομαδικοί γάμοι, καλλιστεία και χοροεσπερί­δες… Ναι, θα έπρεπε τα τελευταία – τουλάχιστον – δύο χρόνια της κρίσης να είχε υπάρξει ένας στρατηγικός σχεδιασμός σε κρατικό επίπεδο για την επόμενη μέρα. Δεν έγινε. Με αποτέλεσμα σήμερα να τρέχουν για να προλάβουν… Ούτε, βεβαίως, αποτελεί λύση οικονομική και καλλιτεχνική να προσφέρεται το κτήριο προς ενοικί­αση σε κάθε θεατρώνη που θα το ζητήσει για να του συμπεριφερθεί σύμφωνα με τις ορέξεις του…

 

Το ένα χέρι νίβει το άλλο

Η συνέργειες και οι συμπράξεις μεταξύ δημόσιων φορέων, αλλά και μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών – το έχουμε γράψει πολλές φορές – αποτελεί μάλλον μονόδρομο στην εποχή της κρίσης. Πώς αλλιώς θα μπορέσουν να αντέξουν πολυέξοδοι από τη φύση τους οργανισμοί, οι οποίοι μάλιστα έχουν και αυξημένο κοινωνικό ρόλο, όπως το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά; «Θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε με άλλους φορείς, οι οποίοι θα εκπροσωπούνταν στο Δ.Σ. του θεάτρου, για να υπάρχει διαφάνεια και έλεγχος. Μια σύμπραξη, δηλαδή, του δήμου, του υπουργείου Πολιτισμού και ίσως κάποιου εύρωστου ιδιωτικού φορέα» συμπληρώνουν από τον δήμο, δίνοντας μια πρώτη γεύση για τα σενάρια που «παίζουν».

Και έχουν δίκιο. Γιατί να μην μπορεί, άραγε, ένας πλούσιος ιδιωτικός όμιλος από τον χώρο της ναυτιλίας να γίνει χορηγός στο Δημοτικό Θέατρο του πρώτου λιμανιού της χώρας; Κι ακόμα παραπέρα: Γιατί να μην μπορεί το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, η Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής, να συμπράττουν με το Δη­μοτικό Θέατρο Πειραιά με κοινές παραστάσεις, κατά τρόπο που να συμφέρει και τα δύο μέρη; Γιατί να μην «κατεβαίνουν» παραστάσεις των σκηνών τους και στον Πειραιά; Γιατί να μη γίνει το ίδιο και με ιδιωτικά θέατρα, σκηνές, χώρους πολιτισμού και πολιτι­στικά ιδρύματα, που παρά την κρίση παρουσιάζουν αξιοπρεπή θεάματα προσελκύο­ντας κόσμο; Έχουμε αρκετά τέτοια. Αρκεί, βεβαίως, να υπάρχει καλλιτεχνική επιτροπή με πρόσωπα εγνωσμένου κύρους ή με νέους ανθρώπους αυξημένων προσόντων για να χαράξει την πολιτική του θεάτρου.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως η λίστα των Ελλήνων επιχειρηματιών που δραστηριοποι­ούνται στον χώρο της ναυτιλίας είναι μεγάλος. Γιατί να μην κληθούν να βοηθήσουν το θέατρο και τον τόπο τους με τακτικές χορηγίες άνθρωποι που διαθέτουν χρήματα; Ο όμιλος Λάτση, για παράδειγμα, ή ο «ορκισμένος» Πειραιώτης Βαγγέλης Μαρινάκης, εκτός από την ενασχόλησή του με τον Ολυμπιακό, ας βάλει μερικά λεφτά και στο Δη­μοτικό Θέατρο της πόλης του. Να είναι σίγουρος ότι θα πιάσουν τόπο. Εκτός κι αν το… μπατζάκι ενός διάσημου ποδοσφαιριστή αξίζει περισσότερο από την πνευματική αναγέννηση του Πειραιά.

 

Το παρελθόν δείχνει το μέλλον

Ένα θέατρο με 116 χρόνια ιστορίας, που «μυρίζει» γαλλικό άρωμα, με στοιχεία από το Εθνικό Θέατρο του Μονάχου, που θεωρείται κομψοτέχνημα αρχιτεκτονικής, που δια­θέτει μια σκηνή ευρωπαϊκών προδιαγραφών, στην οποία μπορούν να παρουσιαστούν όλα τα είδη του θεάματος, με 600 θέσεις (σήμερα) και 23 θεωρεία, και από το οποίο έχουν περάσει προσωπικότητες της τέχνης, όπως ο Ροντήρης, ο Βεάκης, η Κοτοπούλη, ο Σολωμός, ο Κουν, ο Κατράκης, ο Διαμαντόπουλος, ο Αλεξανδράκης και τόσοι άλλοι, δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να υπάρχει, σε πείσμα της κρίσης. Αρκεί να το πιστέψου­με όλοι και να το βοηθήσουν αυτοί που μπορούν.