Οι ευθύνες της Δύσης για την επεκτατική μεγαλομανία του Ερντογάν είναι σοβαρές. Κυρίως, αυτές που σχετίστηκαν με τις θριαμβολογίες των ανόητων δυτικών σχετικά με την Αραβική Άνοιξη, δηλαδή, τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που διψούσαν για …δημοκρατία στις χώρες τους. Έτσι, η Λιβύη του Καντάφι, για παράδειγμα, κοντά μια δεκαετία τώρα, αποτελεί μιαν επικίνδυνη ανοιχτή πληγή για την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Τα ίδια και χειρότερα πέτυχαν και με την Συρία, τα ίδια παλαιότερα με τη διάλυση του Ιράκ που δεν έγινε μάθημα.

Με δυο λόγια, η πολυθρύλητη «δημοκρατία» της Μέσης Ανατολής μετατράπηκε  τελείως φυσιολογικά -όπως ήταν αναμενόμενο- στο τέρας της μουσουλμανικής αδελφότητας. Αυτό το τέρας που τόσο στοργικά αγκαλιάζει ο Ερντογάν και παρουσιάζεται ως Σουλτάνος των μουσουλμάνων.

Ο Ερντογάν, από την άλλη, άπλωσε τον (λίγο) τραχανά του σε ολόκληρη την Μεσόγειο και σε μέρος της Ασίας και της Αφρικής. Μέχρι στιγμής, ο πολυδιαφημισμένος τουρκικός στρατός συγκρούεται με κάτι πολιτοφύλακες που φορούν πλαστικές σαγιονάρες και κάτι αντάρτικες ομάδες σε απίθανα κατσάβραχα . Κυρίως, προελαύνουν με απειλές στις ερήμους – όπου δεν υπάρχει ψυχή ζώσα. Πόλεμο σοβαρό εναντίον αξιόμαχου τακτικού στρατού δεν έχουμε δει, άρα δεν έχουμε γνώμη. Στην Αραβική Άνοιξη, η Δύση ονειρευόταν δημοκρατικές κυβερνήσεις (ένας άγνωστος θεός γνώριζε τι είχε στο κεφάλι της…)  και ο Ερντογάν μια Τουρκία, ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου.

Τα σχέδια της Τουρκίας χάλασε ο τότε  επικεφαλής του Αιγυπτιακού στρατού, Αμπντούλ Σίσι, που με πραξικόπημα (σύμφωνα με τα ειωθότα της Ανατολής) απέτρεψε τα όνειρα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας να δημιουργηθεί ένα ς ισχυρός μουσουλμανικός άξονας Τουρκίας – Αιγύπτου. Έτσι, τώρα για την Αίγυπτο, η Σύρτη της Λιβύης είναι για ευνόητους λόγους, βασικό εθνικό τους ζήτημα.  

Ταυτόχρονα, και στα άλλα μέτωπα που έχει ανοίξει ο Ερντογάν, τα πράγματα δεν πάνε σύμφωνα με τα σχέδια του. Να σκεφτεί κανείς ότι η πιο επιτυχημένη του επέμβαση είναι αυτή στην Λιβύη η όποια είναι σε εξέλιξη ακόμα, με την αεροπορική βάση της Τουρκίας στην   Ουατίγια να βομβαρδίζεται από «άγνωστα» βομβαρδιστικά, έχοντας επίσης απέναντί του τον αιγυπτιακό στρατό, έτοιμο να επέμβει ανά πάσα στιγμή, αλλά και την Ευρώπη (ιδίως την Γαλλία) να παρακολουθεί πλέον σοβαρά τις κινήσεις στην περιοχή.

Για όλους αυτούς τους παράγοντες  αλλά και για προφανείς λόγους που προκύπτουν από το γελοίο τουρκο-λιβυκό σύμφωνο, η τελευταία εξέλιξη  μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου της μερικής οριοθέτησης, αποτελεί  μιαν ιδιαίτερα επιτυχή κίνηση της χώρας μας η οποία πλέον δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις αλλά συμμετέχει.