Αρχαία για τη γενιά του Facebook;

Αρχαία για τη γενιά του Facebook;

Ο Εμμανουήλ Κριαράς έχει σε όλους τους τόνους ζητήσει να καταργηθεί, ως καταστρέφουσα το γλωσσικό αισθητήριο των εφήβων, η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα Γυμνάσια

Τώρα που εκχωρήσαμε ξανά την εθνική μας κυριαρχία στους Βαυαρούς και οι κυβερνώντες ανέβαλαν δια των Βρυξελλών την τρέχουσα ιστορική τους συνάντηση με τα σοσιαλιστικά ιδεώδη, αναζητούνται λύσεις απελπισίας για πολλούς ασθενείς του πολιτισμού και της κοινωνίας μας. Στην Εντατική με τους βαρύτατα και χρονίως νοσούντες θεσμούς η Παιδεία έχει πιάσει κρεβάτι ήδη από την εποχή του Παπανούτσου, για να θυμούνται οι παλαιότεροι, αν όχι από την εποχή που οι φοιτητές της Θεολογικής σκοτώνονταν στους δρόμους της Αθήνας μαινόμενοι εναντίον της μετάφρασης της Αγίας Γραφής στη δημοτική γλώσσα από τον Αλέξανδρο Πάλλη, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Προ ημερών η υπουργός Παιδείας (α, και «δια βίου μάθησης») Άννα Διαμαντοπούλου παρουσίασε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα για το «νέο σχολείο», την αναβάθμιση της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με ψηφιακά μέσα, διοικητικές αλλαγές, περικοπή ύλης, διεύρυνση ωραρίου, παροχή τίτλων σπουδών στις ξένες γλώσσες, και τα λοιπά. Αφήνοντας στην άκρη το κλασικό πλέον νεοελληνικό ερώτημα «και πού θα βρεθούνε τα λεφτά;» σε ένα κράτος ανίκανο να βρει λύση ακόμη και για το πώς πληρώνονται οι καθαρίστριες των δημόσιων σχολείων, ας προσθέσουμε μία «απλή», που λέει ο λόγος, σκέψη στον προβληματισμό για το τι σόι Έλληνες και Ελληνίδες γαλουχεί η παιδεία μας. Αφού λοιπόν τα οικονομικά της Ψωροκώσταινας ξεφουσκώνουν σαν λάστιχο σακαράκας σε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, ας ξανασκεφτούμε πολύ πολύ σοβαρά την άποψη του γλυκύτατου παππού Εμμανουήλ Κριαρά, 104 ετών, κορυφαίου δημοτικιστή και λεξικογράφου, υποψήφιου βουλευτή Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές. Ο σοφός αυτός άνθρωπος έχει σε όλους τους τόνους ζητήσει να καταργηθεί, ως καταστρέφουσα το γλωσσικό αισθητήριο των εφήβων, η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα Γυμνάσια. Δεν λέμε να μη διδάσκεται η αρχαία γλώσσα. Λέμε αυτό να γίνεται στα τρία χρόνια του Λυκείου, ενδεχομένως προαιρετικά ή έστω υποχρεωτικά για να σκούζουν λιγότερο οι Αδώνιδες, αφού όμως προηγουμένως τα παιδιά μας στην κρισιμότατη ηλικία των 13 έως 15 ετών μάθουν καλά να μιλάνε και να γράφουν τη ζωντανή μορφή της ελληνικής γλώσσας. Γιατί αυτό συνδέεται με την τωρινή οικονομική κρίση; Μα, διότι… δεν κοστίζει ούτε ένα ευρώ τσακιστό! Χρειάζεται μόνον κοινή λογική. Και απομάκρυνση από εθνικιστικές αγκυλώσεις του τύπου «χάνεται η γλώσσα μας, χάνεται η φυλή μας, χάνεται ο πολιτισμός μας». Ίσα ίσα, με την ενίσχυση της διδασκαλίας της νέας ελληνικής στο Γυμνάσιο ενισχύεται η ολοζώντανη και πάμπλουτη νεοελληνική γλώσσα μας. Αυτό δεν έχει απόλυτη ανάγκη η γενιά του MSN και του Facebook; Επί τη ευκαιρία, μου έρχεται συνειρμικά στο νου άλλη μία απλή σαν το αυγό του Κολόμβου κίνηση, η οποία θα μπορούσε να πλήξει την κακοδαιμονία δεκαετιών στη διδασκαλία της Ιστορίας. Να διδάσκεται στο Δημοτικό η Ιστορία ξεκινώντας όχι από το παρελθόν, αλλά από το σήμερα και γυρνώντας σταδιακά πίσω στον χρόνο. Η καθηγήτρια Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης Άννα Φραγκουδάκη έχει διατυπώσει θαυμάσια αυτή την πρόταση εδώ και καιρό, αλλά όσο περισσότερο η αλήθεια χορεύει μπροστά μας τόσο πιο δύσκολο είναι να τη δούμε. Σκεφτείτε τον άμεσο περίγυρο του παιδιού: την οικογένειά του. Σκεφτείτε έναν δάσκαλο που ζητάει από κάθε παιδί να βρει στο σπίτι και να φέρει στην τάξη ένα αντικείμενο του παππού του, να ακούσει και να μεταφέρει μια αληθινή παλιά ιστορία που του διηγήθηκε η γιαγιά του. Ιδού η αρχή ενός συναρπαστικού ιστορικού νήματος, απείρως πιο ενδιαφέροντος από τα «κατεβατά» με τα ονόματα των βυζαντινών αυτοκρατόρων που όλοι αποστηθίσαμε και όλοι λησμονήσαμε. Υπάρχουν κι άλλα «τζάμπα» μέτρα για το «νέο σχολείο». Έλληνες εκπαιδευτικοί τα έχουν εισηγηθεί με φωνές που βοούν εν τη πνευματική μας ερήμω. Κάθε κρίση είναι, λένε, μία ευκαιρία. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε το σχολείο να φτάσει στο σημείο να σέβεται τόσο πολύ την κρίση των μαθητών ώστε να αντικατασταθεί και η προπαγανδιστική «μονοκαλλιέργεια» ενός θρησκευτικού δόγματος με αυτό που σε όλες τις πολιτισμένες χώρες συνιστά το μάθημα των θρησκευτικών: τη σπουδή του ανθρωπισμού και της αγάπης για τη ζωή όπως τα διδάσκουν όλες οι θρησκείες της Γης. Αλλά μάλλον φτάσαμε πολύ μακριά…

Γιώργος Ι. Αλλαμανής [[email protected]]