Του Δημήτρη Κανέλλη

Βαθμολογία ***

Επιτέλους ο Γούντι Άλεν μπροστά και πίσω από την κάμερα. Και μάλιστα επί ευρωπαϊκού εδάφους. Στην αγαπημένη του Ρώμη, πατρίδα του ειδώλου του, Φεντερίκο Φελίνι, στήνει για πολλοστή φορά την κάμερά του ο ιδιοφυής Νεοϋορκέζος σκηνοθέτης, για να αφηγηθεί άλλη μια από τις τόσο καλές ρομαντικές – και όχι μόνο – κωμωδίες του. 

 

 Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν

Πρωταγωνιστούν: Γούντι Άλεν, Έλεν Πέιτζ, Πενέλοπε Κρουζ, Τζέσε Άιζεμπεργκ, Αλεκ Μπόλντουιν, Ρομπέρτο Μπενίνι, Ορνέλα Μούτι 

Επιτέλους ο Γούντι Άλεν μπροστά και πίσω από την κάμερα. Και μάλιστα επί ευρωπαϊκού εδάφους. Στην αγαπημένη του Ρώμη, πατρίδα του ειδώλου του, Φεντερίκο Φελίνι, στήνει για πολλοστή φορά την κάμερά του ο ιδιοφυής Νεοϋορκέζος σκηνοθέτης, για να αφηγηθεί άλλη μια από τις τόσο καλές ρομαντικές – και όχι μόνο – κωμωδίες του. 

Η υπόθεση απαρτίζεται από τέσσερις μικρές ιστορίες. Ένας γνωστός αρχιτέκτονας που απολαμβάνει τις διακοπές του στην αγαπημένη του Ρώμη, συναντά μια ημέρα έναν νεαρό, μέσω του οποίου θα αναγκαστεί να βιώσει μια σειρά όχι και τόσο ευχάριστων γεγονότων. 

Δεύτερη ιστορία: Ένας σκηνοθέτης όπερας που έχει πλέον αποσυρθεί, ανακαλύπτει ξαφνικά ένα αυθεντικό ταλέντο της όπερας, και επινοεί τρόπους να τον φέρει στο προσκήνιο και να τον καθιερώσει. Ταυτόχρονα, βέβαια, θα επωφεληθεί και ο ίδιος. 

Παράλληλα, ένας εντελώς συνηθισμένος και προβλέψιμος άνθρωπος ξυπνά μια μέρα και, χωρίς να έχει καταλάβει πώς, διαπιστώνει ότι είναι ένας από τους διασημότερους ανθρώπους της χώρας του. Τούτη η απρόσμενη «προσφορά», όμως, θα του φέρει και διάφορα προβλήματα. 

Τέλος, ένας νιόπαντρος επαρχιώτης φτάνει στη Ρώμη, ελπίζοντας πως οι συγγενείς του θα δεχτούν την αγαπημένη του. Μια σειρά απίστευτων παρεξηγήσεων, όμως, έχει ως αποτέλεσμα το ζευγάρι να χωρίσει και ο νεαρός να παρουσιάσει στους συγγενείς μια αισθησιακή πόρνη «πολυτελείας» ως γυναίκα του. Όπως έχετε ήδη συνειδητοποιήσει, βρισκόμαστε σε κλασικό τοπίο του Γούντι Άλεν. Πασίγνωστα αφηγηματικά μοτίβα, οικείοι σπαρταριστοί χαρακτήρες, γεμάτα σαρκασμό σχόλια για τις υπαρξιακές ανησυχίες γενικώς και φυσικά το δαιμονικό, αλλά μεστό νοημάτων, χιούμορ του Γούντι Άλεν, βρίσκονται στον πυρήνα της ταινίας. Τι έχει αλλάξει; Απλά η οπτική γωνία που αφηγείται και η ολοκαίνουργια σχεδόν νεανική ματιά του. Οι ίδιες σχεδόν ιστορίες και προβληματικές, αλλά με διαφορετικό και εξίσου αποτελεσματικό αφηγηματικό ύφος. Αυτός ο άνθρωπος καταφέρνει τόσες δεκαετίες να βρίσκεται διαρκώς μέσα στην επικαιρότητα, και να αντανακλά με μοναδικό τρόπο, το στίγμα της κάθε εποχής. Έχει περάσει τα 70 χρόνια και παραμένει αναλλοίωτος σε πνευματικό επίπεδο και συνεχώς παρών και «ζωντανός» σε καλλιτεχνικό.

Στην εν λόγω ταινία περνάει από το ψυχαναλυτικό του μικροσκόπιο το θέμα της διασημότητας. Την επιθυμία γι’ αυτήν, την κατάκτησή της, αλλά και τις συνέπειές της. Η έμπνευση ήρθε από το «Δεκαήμερο» του Βοκκάκιου, αλλά οι προεκτάσεις του αγγίζουν φυσικά το σήμερα. Χωρίς φλυαρίες, το στήσιμο των χαρακτήρων, η πολυπλοκότητα των σχέσεων, οι ανατροπές και οι σπινθηροβόλες ατάκες κυριαρχούν, και πολλές φορές είναι σκέτη απόλαυση. Οι ερμηνείες πειστικότατες – αποκάλυψη η Έλεν Πέιτζ –, το γέλιο τσακίζει κόκαλα, και να μην ξεχνάμε πως ο Γούντι Άλεν, εκτός από την τελευταία, στις περισσότερες από τις ταινίες του κρύβει και μια πολύ δυνατή πινελιά υπαρξιακού, έως και τραγικού, χαρακτήρα.