Θεωρούμε ως δεδομένες καταστάσεις που ενώ θα έπρεπε να καταδικάζαμε μετά βδελυγμίας, τις θεωρούμε αυτονόητες.

Το πρώτο είναι η παντοδυναμία του κυβερνώντος κόμματος, δηλαδή του εκάστοτε πρωθυπουργού. Ακολουθούν οι εξουσίες των πολιτικών, που «λύνουν και δένουν»: καλούμε και επαινούμε τον πολιτικό που «επεμβαίνει» για να λύσει ζητήματα που είναι αρμοδιότητα της καταφανώς αδύναμης και ευνουχισμένης από τις πολιτικές της ηγεσίες Δημόσιας Διοίκησης.

Το δεύτερο είναι η διαφθορά. Δεν ενιστάμεθα όταν ακόμα και άνεργοι ή μικροεπαγγελματίες, μετά την αναρρίχησή τους σε αξίωμα βουλευτή ή υπουργού πλουτίζουν. Ούτε διερωτώμεθα πως ορισμένοι (αλλά πολλοί) αυξάνουν την περιουσία τους με την βουλευτική τους αποζημίωση και μόνο (https://www.topontiki.gr/article/31238/voyli-kai-voyleytes). Ούτε διερωτώμεθα για την πραγματική αιτία των συχνά-πυκνά αποκαλυπτόμενων οικονομικών σκανδάλων, στα οποία εμφανώς έχει συμμετάσχει η σχετιζόμενη με αυτά πολιτική εξουσία, που κατά καιρούς ρίχνει στην πυρά, ως άλλοθί της, κάποια (ελάχιστα) εξιλαστήρια θύματα.

Θεωρούμε πως αιτία όλων αυτών των κακών, είναι ο απόλυτος διαχωρισμός πολιτικού συστήματος και κοινωνίας, δηλαδή η φαλκίδευση του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Στο πρώτο του άρθρο το Σύνταγμα της χώρας μας, ορίζει πως «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία» και πως «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Όμως αυτά έχουν αποκλειστεί, με συμπαιγνία όλων των κομμάτων εναντίον της βασικότερης συνταγματικής πρόβλεψης. Πρόβλεψη-κλειδί, που θα βοηθούσε να μη φαντάζει ως ειρωνεία η παραπάνω εισαγωγική συνταγματική επίκληση.

Αυτή η πρόβλεψη-κλειδί είναι η επιταγή ύπαρξης τριών διακριτών Εξουσιών, της Νομοθετικής, της Δικαστικής και της Εκτελεστικής. Παρά του ότι αρκετοί επιστήμονες έχουν κατά καιρούς αναγνωρίσει την υποχρέωση η διάκριση αυτών των τριών Εξουσιών να τηρείται, ενίοτε μάλιστα και πολιτικοί, αυτή τους η άποψη παρέμεινε σε επίπεδο άρθρων ή επιστημονικών papers, χωρίς καμία πρακτική συνέχεια. Το συμφέρον της συντεχνίας πάνω απ’ όλα.

κατά κανόνα οι βουλευτές γίνονται υπουργοί και η Νομοθετική Εξουσία καταλαμβάνει και την Εκτελεστική. Επί πλέον όλοι διακηρύττουν πως αρμόδιος για τις υπουργοποιήσεις είναι μόνο ο πρωθυπουργός. Δηλαδή στα χέρια του πρωθυπουργού υπάγεται εν τω συνόλω της και η Εκτελεστική Εξουσία, καθόσον οι υπουργοί είναι διορισμένοι από αυτόν. Αλλά από το κυβερνόν κόμμα, δηλαδή κατ’ ουσίαν από τον πρωθυπουργό, επιλέγονται και οι Διοικητές των κρατικών Τραπεζών και όλων των Δημοσίων Οργανισμών. Αλλά και η Δικαστική Εξουσία υπάγεται στο εκάστοτε κυβερνόν κόμμα, δηλαδή στον εκάστοτε πρωθυπουργό, καθ΄όσον από αυτόν επιλέγονται και διορίζονται οι επικεφαλής της (που σε ειδικές περιπτώσεις θα γίνουν πρωθυπουργοί ή και Πρόεδροι Δημοκρατίας).

Επακόλουθο αυτού είναι η μη ενεργός συμμετοχή της κοινωνίας στην διοίκηση και λειτουργία της. Είναι μάλλον ειρωνικός ο χαρακτηρισμός «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», καθόσον οι βουλευτές που εκλέγομε ανά τετραετία δεν συμμετέχουν στο νομοθετικό έργο συσκεπτόμενοι ως αντιπρόσωποί μας, αλλά άβουλα ακολουθούν τη «γραμμή του κόμματος», «γραμμή» προφανώς επιλεγείσα από ένα κλειστό κύκλο εμφανών και αφανών συμβούλων ή εντολέων (παραμένει ως ερώτημα ποιοί είναι οι περισσότερο ισχυροί εξ αυτών)

Βουλή, δηλαδή η Νομοθετική Εξουσία, δεν είναι πλέον χώρος ανταλλαγής απόψεων προς επεξεργασία των νόμων. Ο ανήκων ταυτοχρόνως στην Νομοθετική και στην Εκτελεστική Εξουσία βουλευτής/υπουργός εισάγει προς ψήφιση νομοσχέδια και αν κάποιος εκ των βουλευτών της «μερίδος της τρώγουσας», όπως χαρακτήριζε το κυβερνόν κόμμα ο Σουρής, εκφράσει κάποιες αντιρρήσεις, διαγράφεται. Οι ελάχιστες προσθήκες και αλλαγές στα νομοσχέδια, δεν είναι παρά άλλοθι αυτής της φαυλότητας. Στη Βουλή ουδείς συσκέπτεται, ουδείς βουλεύεται, τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών είναι αυτά των ποσοστών που έλαβαν τα κόμματα στις εκλογές. Απορούμε δηλαδή γιατί υπάρχει τέτοια Βουλή και γιατί το θέατρο των ψηφοφοριών. Η Βουλή είναι σήμερα μια μασκαράτα και με τον τρόπο αυτόν δεχόμαστε να λειτουργεί, αν και πολύ λίγο δείχνει πως μας ενδιαφέρει. Ασχολούμεθα με αυτήν κυρίως σε επίπεδο infotainment στις εκ των προτέρων αποφασισμένες «κρίσιμες ψηφοφορίες». Μας ενδιαφέρουν πρωτίστως οι πρόζες των κραχτών-πολιτικών στις τηλεοράσεις και οι λοιποί εντυπωσιασμοί που τα κόμματα σκηνοθετούν.

Είναι απορίας άξιον το ότι ουδείς νομικός έθεσε ζήτημα εγκυρότητας της ψήφου των υπουργών, όταν αυτοί, ως ταυτοχρόνως μέλη της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής Εξουσίας, ψηφίζουν τους νόμους που εισηγούνται, δηλαδή είναι ταυτοχρόνως ελέγχοντες και ελεγχόμενοι. Όπως επίσης είναι απορίας άξιον πως όλοι εμείς αυτήν την καταστρατήγηση του Συντάγματος την θεωρούμε ως αυτονόητη. Δεν κατανοούμε πως αν η εκτελεστική Εξουσία λειτουργούσε αυτοδυνάμως, αν οι υπουργοί ήσαν εξωκοινοβουλευτικοί και έτσι ειδικοί επί του θέματός τους, η παρουσία της κοινωνίας στη διαχείριση της λειτουργίας της θα ήταν ουσιαστικότερη και εν πάση περιπτώσει σύμφωνη με το ισχύον Σύνταγμα; Δεν κατανοούμε πως η Δημόσια Διοίκηση θα λειτουργούσε καλλίτερα αν δεν εξαρτάτο απολύτως από την αντισυνταγματικώς ενοποιημένη Νομοθετική και Εκτελεστική Εξουσία, δηλαδή από τον εκάστοτε πρωθυπουργό; (Μόνο μια φορά, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δυσκολεύτηκε με τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, απάντησε με εκείνο το περίφημο «εγώ απλώς προεδρεύω»).

Δεν κατανοούμε πως αν οι προϊστάμενοι της Εκτελεστικών Οργάνων, δηλαδή οι υπουργοί, ήσαν εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες, θα είχαν την ευθύνη των πράξεών τους όπως όλοι οι άλλοι πολίτες της χώρας και δεν θα κρύβονταν πίσω από τις πολιτικές τους εξουσίες και τους προσχηματικούς νόμους περί «ευθύνης υπουργών»; Αλλά θα ήταν και ειδικοί για το αντικείμενο του υπουργείου τους, με δεδομένο πως θα επιλέγονταν με κριτήριο τις ειδικές γνώσεις τους; Αλλά και τώρα ακόμα, γιατί ο πρωθυπουργός δεν μας εξηγεί τους λόγους για τους οποίους επιλέγει τον τάδε ή τον δείνα υπουργό; Τους επιλέγει λόγω γνώσεων και ειδικών ικανοτήτων ή για κάποιον άλλο λόγο, που λίγο έχει να κάνει με τη λειτουργία τους ως υπουργοί; Γιατί δεν λογοδοτεί ως αντιπρόσωπός μας;

Με άλλα λόγια, ένα κλειστό πολιτικό σύστημα κρατά όλες τις Εξουσίες, αφήνοντας την κοινωνία αποκλεισμένη. Τα πάντα, ακόμα και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια, ελέγχονται, δηλαδή ορίζονται, από αυτό. Αλλά η φαλκίδευση του (επισήμως διακηρυγμένου σαν) δημοκρατικού και αντιπροσωπευτικού μας πολιτεύματος, δεν είναι το μόνο επακόλουθο της συντεχνιακής φαυλότητας του επικρατούντος πολιτικού συστήματος. Ο αποκλεισμός της κοινωνίας έχει επιπλέον οδηγήσει τα μέλη της σε απόλυτη ιδιώτευση, ζήτημα που ίσως έχει ήδη προδιαγράψει το ίδιο το μέλλον μας ως κράτος. Στα «εθνικά θέματα» της χώρας μας, η ιδιωτεύουσα κοινωνία μας δεν μπορεί να ελπίζει παρά να «ευχαριστήσει την Αμερική»….

Ο Ροΐδης έλεγε πως στην Ελλάδα χρειάζεται ένας νόμος, αυτός που θα υποχρεώνει την τήρηση των άλλων. Προτείνουμε να αρχίσουμε από το Σύνταγμά μας.