Έχουν περάσει πάνω από 3 εβδομάδες από την καταστροφική έκρηξη στο λιμάνι της Βυρητού. Οι κάτοικοι προσπαθούν να συνέλθουν και ελπίζουν να έρθουν καλύτερες ημέρες με μια άφθαρτη κυβέρνηση, αλλά επικρατεί αβεβαιότητα.

Πώς συνεχίζεται η ζωή στο Λίβανο μετά την καταστροφική έκρηξη; Μια εικόνα τα λέει όλα. Η Σάρα-Μαρία έρχεται κάθε μέρα για να βρει κάτω από τα συντρίμμια του σπιτιού της την κασετίνα της. Οι καλοκαιρινές διακοπές τελειώνουν και το Σεπτέμβριο ανοίγουν τα σχολεία. Βρισκόταν μαζί με τους γονείς της στο σπίτι τους, όταν στις 4 Αυγούστου έγινε το κακό. Από το σπίτι, στην οδό Παστέρ, 300 μέτρα από το λιμάνι όπου έγινε η καταστροφική έκρηξη, δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Αλλά η οικογένεια Αμπού Ασί επέζησε. Στάθηκαν τυχεροί μέσα στην ατυχία. Τώρα μένουν σε ένα μικρό σπιτάκι που έχει, έξω από τη Βυρηττό, στα βουνά.

Αλληλεγγύη

Από τότε η Σάρα-Μαρία με τον πατέρα της Ναμπίλ έρχονται κάθε μέρα για να ψάξουν μήπως βρουν κάτι χρήσιμο από το νοικοκυριό τους. Όσοι έχασαν τα σπίτια τους ζουν σε πρόχειρα καλύμματα. Αλλά από τους 250.000 μέχρι 300.000 άστεγους δεν βλέπει κανείς σχεδόν κανένα στα πάρκα ή στους δρόμους. «Ορισμένοι κοιμούνται σε φίλους ή συγγενείς», λέει ο Ναμπίλ. «Άλλοι κάπου αλλού, οι γείτονές μας ζουν στο σπίτι των γονιών τους. Αλλά κανείς δεν κοιμάται στο δρόμο, δεν υπάρχει αυτό, σίγουρα όχι». Τα αισθήματα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας στους Λιβανέζους είναι έντονα. Μόνο στην οδό Παστέρ δεκάδες λιβανέζικες και διεθνείς ΜΚΟ έχουν στήσει περίπτερα για πληροφορίες.

Ανάμεσά τους ομάδες εθελοντών μοιράζουν νερό και τρόφιμα. Και φυσικά μεγάλο έργο προσφέρουν και οι πρόσκοποι, που στο Λίβανο έχουν οργανωθεί σε κίνημα από 18 αναγνωρισμένες θρησκευτικές ομάδες. «Νομίζω ότι ζούμε την αρχή μιας νέας εποχής, μιαν αλλαγή», λέει ένας εθελοντής, ο Ελιί Αϊμάρ, «Σύντομα θα έρθει κάτι το καινούργιο». Γι αυτό το “καινούργιο” δεκάδες χιλιάδες κατέβηκαν το περασμένο φθινόπωρο στους δρόμους κατά της διαφθοράς και της κακοδιαχείρισης της κυβέρνησης. Η πολιτική της έφερε την οικονομική κρίση.

Άλλα ονόματα, ίδιες νοοτροπίες.

Το ήμισυ του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Το σάπιο σύστημα οδήγησε και στην φονική έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού. Πολλοί βλέπουν αυτό το αυθόρμητο κίνημα βοήθειας ως συνέχεια των προηγούμενων κινητοποιήσεων. «Τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά οι άνθρωποι πίσω από όλα αυτά τα διαφορετικά ονόματα παραμένουν οι ίδιοι» λέει ο Ναμπίλ. «Οι αρχηγοί των θρησκευτικών ομάδων παραμένουν οι ίδιοι. Οι παλιές δυνάμεις παραμένουν, ακόμη κι αν μπαίνουν στην κυβέρνηση νέοι άνθρωποι. Κυριαρχούν στη χώρα από καιρό και δεν θέλουν αλλαγές».

Ο Ναμπίλ είναι απογοητευμένος – και από ό,τι φαίνεται ότι δεν είναι ο μόνος. Δεν πιστεύει ότι μετά την έκρηξη θα αλλάξει κάτι στη χώρα του. «Δεν βλέπω να αλλάζει κάτι σύντομα. Δεν ξέρω εάν θα υπάρξει κινητικότητα τους επόμενους μήνες με ανθρώπους που δεν βρίσκονται από παλιά στο πολιτικό κατεστημένο. Πραγματικά δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι».