Κράτος μαφιόζων και αλητών κόβει από τους ανάπηρους (ενώ χρηματοδοτούσε επί χρόνια τους μαϊμού – ανάπηρους) τα αναγκαία επιδόματα – ψίχουλα, τη στιγμή που τα τελευταία 40 χρόνια σε αυτήν τη χώρα το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος και οι φίλοι τους έκλεψαν, λήστεψαν και καταβρόχθισαν το καταπέτασμα.

Κράτος μαφιόζων και αλητών κόβει από τους ανάπηρους (ενώ χρηματοδοτούσε επί χρόνια τους μαϊμού – ανάπηρους) τα αναγκαία επιδόματα – ψίχουλα, τη στιγμή που τα τελευταία 40 χρόνια σε αυτήν τη χώρα το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος και οι φίλοι τους έκλεψαν, λήστεψαν και καταβρόχθισαν το καταπέτασμα. Αποτελεί ακραία ντροπή της Ελληνικής Δημοκρατίας – αν πλέον υφίσταται –, η οποία περικόπτει από τους ανάπηρους τα επιδόματα για να καλυφθούν τα ελλείμματα που άφησε ο βόρβορος της μεταπολίτευσης. Να περικόψουν τώρα αμέσως τους υπερτροφικούς τους κώλους, τους οποίους αύξαναν αχαλίνωτα και ανεξέλεγκτα όλες αυτές τις δεκαετίες της μαφιόζικης ρεμούλας αυτού του κράτους, που έχει πρόσωπα, ονόματα και διευθύνσεις και άπειρο συσσωρευμένο – κλεμμένο από την κοινωνία πλούτο. Να περικόψουν από τους αμέτρητους Άκηδες του πολιτικού προσκηνίου που εξακολουθεί να διοικεί τη χώρα και να λαμβάνει αποφάσεις για την καταστροφή που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Μια και δεν άφησαν δεκάρα τσακιστή στα ταμεία της χώρας, ας αφήσουν μερικά ίχνη ντροπής σε αυτόν τον τόπο, προίκα για τις επόμενες γενιές, μήπως και ανακαλύψουμε έπειτα από τα διακόσια χρόνια της συστάσεως αυτού του εξαμβλώματος το φιλότιμο στην εμβρυακή του μορφή.

Ωστόσο, αυτό το ανάπηρο κράτος υπερασπίζεται, με κίνδυνο τη διάλυση της χώρας και την πλήρη καταστροφή της, το ταμπού των απολύσεων στο Δημόσιο. Πρόκειται για μια ακόμα άθλια πρωτοτυπία, όπου επίορκοι υπάλληλοι, κλέφτες υπάλληλοι, καταχραστές υπάλληλοι, άφαντοι υπάλληλοι, δίχως αντικείμενο υπάλληλοι, παιδεραστές υπάλληλοι απολαύουν πλήρους ασυλίας, ισχυρότερης και αυτής της βουλευτικής. Σε αυτήν τη χώρα ζούμε πολλές ντροπές, που τις υπερασπίζονται κυρίως όλες εκείνες οι κουραστικά πλέον «προοδευτικές δυνάμεις» μαζί με εκείνους οι οποίοι υπάρχουν χάριν του πελατειακού μεταπολιτευτικού συστήματος.

Μέσα σε αυτό το κλίμα οι πνευματικοί μας άνθρωποι, οι καθηγητές πανεπιστημίου, γνωστοί για τους «πρωτοποριακούς τους αγώνες» υπέρ της κοινωνίας, τινάζουν στον αέρα την εξεταστική περίοδο του Σεπτεμβρίου δίχως να λογαριάζουν στο ελάχιστο τους φοιτητές, την καθημερινότητά τους και κυρίως τον τιτάνιο πλέον αγώνα των οικογενειών τους να αντεπεξέλθουν. Μια εξεταστική περίοδο χαμένη, σε μια κοινωνία χαμένη, με μια νεολαία έρμαιο των κομματικών χειρισμών, των χρεοκοπημένων πολιτικών πρακτικών, της Υποσαχάριας Δημοκρατίας μας.