Αν κανείς επιχειρήσει έναν απλό απολογισμό για το αποτύπωμα της Γερμανίας στον 20ο αιώνα, αβίαστα θα συμπεράνει ότι είναι κάτι παραπάνω από τραγικό, καθώς ευθύνεται για δυο παγκόσμιους πολέμους, αμέτρητες θηριωδίες, αδιανόητη βαρβαρότητα, δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς. Το όνομά της στην παγκόσμια συλλογική μνήμη ανακαλεί την φρίκη, τον τρόμο, τον αφανισμό, την πλήρη κτηνωδία.

Κι όμως, η καθημαγμένη Ευρώπη, την επομένη κιόλας μέρα από την συντριβή της, της έτεινε το χέρι να σηκωθεί από τα ερείπια, να αφήσει πίσω το βαρύ παρελθόν της, να ορθοποδήσει, την ίδια στιγμή που όλος ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθούσε να ξεπεράσει τον εφιάλτη της.

Και έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί αυτό ήταν το σωστό! Η Ευρώπη έσκυψε πάνω από τον μακελάρη της. Η Ευρώπη έπρεπε να αλλάξει σελίδα. Από ότι φαίνεται, όλες οι χώρες που πλήρωσαν το απάνθρωπο τίμημα της ναζιστικής βαρβαρότητας το κατάλαβαν, εκτός μάλλον από την ίδια τη Γερμανία που όπως όλα δείχνουν, δυσκολεύεται να ξεπεράσει τον εγωκεντρισμό της.

Στην διάρκεια της αντιμνημονιακής υστερίας στη χώρα μας, επέδειξε υπέρμετρη αυστηρότητα σε βάρος μας. Όχι μόνο μας επέκρινε υπερβολικά, αλλά μας επέβαλε και λανθασμένες πολιτικές που χειροτέρεψαν την θέση μας και δυσχέραναν τις προοπτικές μας.

ταλαιπώρησε η Γερμανία και άδικα εν τέλει ….για μιαν ακόμα φορά, η χώρα που στην πρόσφατη ιστορία της ευθύνεται για αμέτρητους θανάτους πατεράδων και παππούδων μας, που έκλεψε τον πλούτο μας, καταχράστηκε τον χρυσό μας, ερήμωσε τις πόλεις μας, έσπειρε όλεθρο, τρόμο κι αγιάτρευτο πόνο για ολόκληρες γενιές και πρόσφατα μας τιμώρησε σκληρά χρησιμοποιώντας μας σαν πειραματόζωα και για παραδειγματισμό στην διάρκεια της μνημονιακής περιόδου, και εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί, να στέκεται απέναντί μας, να μετράει με το σταγονόμετρο τις μπουκιές μας, τα δικαιώματά μας, το τίμημα της συμμαχίας μας.

Η χώρα αυτή σήμερα ηγείται στην Ευρώπη και τον ρόλο αυτόν τον δικαιούται, αλλά όπως αποδεικνύεται, δυσκολεύεται να τον υπηρετήσει για το κοινό καλό, καθώς τον χρησιμοποιεί απελπιστικά στενόμυαλα.

Η Γερμανία, το δίχως άλλο, μια χώρα σπουδαία από πολλές πλευρές, θα μπορούσε να ξεχρεώσει συμβολικά το ιστορικό της χρέος απέναντι στην Ευρώπη λειτουργώντας ελάχιστα πιο ανοιχτόμυαλα – πιο …«εκτός Γερμανίας». Είναι τόσο θλιβερή η εικόνα, να ανέχεται ο Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας έναν άξεστο, απολίτιστο, κατσαπλιά, έναν θρασύδειλο Ανατολίτη νταή, να προσβάλει στο πρόσωπό του την Ευρώπη και όλο το αξιακό της σύστημα, γιατί η Μέρκελ φοβάται το προσφυγικό, τους Τούρκους της Γερμανίας ή τις γερμανικές επενδύσεις στην Τουρκία.

Είναι αποκρουστικό, η κυρία Μέρκελ μετά από την ασφυκτική πίεση των εταίρων αλλά και των γεγονότων, στην κατά τα άλλα ένθερμη ευρωπαϊκή δήλωση στήριξης προς την Ελλάδα, να προσθέτει το διφορούμενο: «θα στηρίξουμε την Ελλάδα ΟΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ»!… Όπου …έχει δίκιο απέναντι στον διεθνή ταραξία, σε έναν Ερντογάν που φωτογραφίζεται με τρομοκράτες, σε μια Τουρκία που είναι εισβολέας σε ευρωπαϊκή χώρα, στην Κύπρο, που εισβάλει στην Συρία, σπάει το εμπάργκο όπλων εναντίον της Λιβύης, απειλεί τα γαλλικά πλοία, απειλεί όλον τον κόσμο και η κυρία Μέρκελ θα μας στηρίξει όπου …έχουμε δίκιο. Έλεος!

Όπως και να το δει κανείς, είναι απαράδεκτο για μιαν ηγέτιδα δύναμη να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος των καθηκόντων της και να λειτουργεί σαν συνοικιακό μπακάλικο. Μήπως η Γερμανία –επαναλαμβάνω, η πολύ σπουδαία αυτή χώρα- δεν μπορεί να απαλλαγεί από τον κακό της εαυτό, δεν μπορεί να υπάρξει πάρα μόνο υπολογίζοντας τα προτεσταντικά της φραγκοδίφραγκα;