Σ’ αυτή τη χώρα μεγαλώσαμε με τον «πολιτισμό» στο προσκέφαλό μας και τις «πολιτιστικές» εκδηλώσεις ριζωμένες βαθιά μέσα στο πετσί μας αναπτύσσοντας  όλη αυτήν την απίστευτα κερδοφόρα βιομηχανία που στα χρόνια της Μεταπολίτευσης έκοβε αλύπητα μονέδα …τρισδιάστατη και αφορολόγητη, με Μπρεχτ στα βουνά, Ίψεν στις ραχούλες  και τσάμικα στα ηρωικά  Κατσαβραχέϊκα  των Τσαρουχομαγουλάδων, με ανταλλαγές σεπτού προβληματισμού ποιητικών διακρατικών εσπέρων μεταξύ των λεσχών ελληνορουμανικής φίλιας, και δώστου συναυλίες με έξτρα ειρήνη και φιλία μεταξύ των λαών που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και με το κορυφαίο αγωνιώδες, αγωνιστικό, αναπάντητο και κυρίως ρεαλιστικό μουσικοπολιτικό ερώτημα που εξέφραζε όλον τον βαθύ προβληματισμό της εποχής: «Στο κάτω της γραφής, γιατί να είμαι σκλάβος;» 

 Του σεξ; Όχι, του συστήματος, προφανώς, θα αποφαινόταν το διψασμένο για γνώση και πολιτισμό, κινηματικό πανελλήνιο. 

Αλλάζουμε χώρα: O Μακρόν ταξίδεψε χθες στη Βηρυτό με σκοπό να έχει συνομιλίες με τον νέο Πρωθυπουργό του Λιβάνου για τους όρους παροχής βοήθειας για την ανοικοδόμηση της πόλης. Αντί όμως να πάει στο προεδρικό μέγαρο για δείπνο ή στο ξενοδοχείο του όπως αναμενόταν, επισκέφθηκε  στο σπίτι της την θρυλική τραγουδίστρια Φεϊρούζ, η οποία  είναι πλέον 86 ετών και της παρέδωσε το μετάλλιο της Légion d’honneur. 

Ξαναερχόμαστε στο θέμα από την πίσω πόρτα: Αυτό είναι πολιτισμός  από μια χώρα που έχει τεράστια παράδοση η οποία μεταφέρεται  από γενιά σε γενιά κι όχι μέσα από συναυλίες και κομματικά διαπιστευτήρια.

Θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάτι ανάλογο από τον ανατολίτη βλαχοδήμαρχο Ερντογάν ή τον γελαδάρη real estate Τραμπ; Από έναν Γάλλο, όμως, ναι! Περιμένεις αυτή την κίνηση – όχι από επιτήδευση αλλά γιατί έτσι σκέφτεται. Μέσα σ’ αυτές τις δραματικές συνθήκες στο μαρτυρικό Λίβανο αλλά και την έκρυθμη κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, ο Γάλλος πρόεδρος μπορεί να επισκεφθεί την θρυλική τραγουδίστρια της χώρας και του αραβικού κόσμου, και να της προσφέρει την υψηλότερη διάκριση της Γαλλικής Δημοκρατίας τιμώντας την ως την φωνή του λαού της. Αυτό είναι πολιτισμός!  

Η πράξη του αυτή, μια επιλογή του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, μπορεί να ερμηνεύσει όλη τη γαλλική κουλτούρα με τις εξεγέρσεις της, τις επαναστάσεις της, τα βιβλία της, το Παρίσι της! 

Εδώ βιώσαμε τον μεταπολιτευτικό πολιτισμό ως πολιτική ιδεολογική επιλογή, δηλαδή, διαλέξαμε ένα θρησκευτικό σύστημα που  με την επιφοίτηση του αγίου αντιιμπεριαλιστικού πνεύματος και ακούγοντας τα «Αγροτικά» του Μπακαλάκου και τα «Αντάρτικα» του Τζαβέλα, αποκτούσαμε αδιάσειστα διαπιστευτήρια υψηλής τέχνης και προόδου. Με μια κασέτα εγκεκριμένη από το κόμμα, γινόσουν Μαρξ και Αϊνστάιν,  κάτι σαν Καρανίκας, δηλαδή!