Της Χρυσούλας Παπαϊωάννου 

Διαφέρει από πολλούς σκηνοθέτες της γενιάς του. Μιας γενιάς που έγινε η «χαϊδεμένη» των media, κυρίως γιατί σάρωσε τα βραβεία στο εξωτερικό και όχι γιατί ήταν πολλοί αυτοί που κατάλαβαν «τι θέλει να πει ο ποιητής». Στις ταινίες του Γιώργου Ζώη, όμως, το αφαιρετικό έχει λόγο ύπαρξης. Το εννοιολογικό έχει ουσία. Και το σινεμά του έχει «ψωμί». Όχι μόνο μεταφορικά. Αλλά και κυριολε­κτικά. 

Της Χρυσούλας Παπαϊωάννου 

Διαφέρει από πολλούς σκηνοθέτες της γενιάς του. Μιας γενιάς που έγινε η «χαϊδεμένη» των media, κυρίως γιατί σάρωσε τα βραβεία στο εξωτερικό και όχι γιατί ήταν πολλοί αυτοί που κατάλαβαν «τι θέλει να πει ο ποιητής». Στις ταινίες του Γιώργου Ζώη, όμως, το αφαιρετικό έχει λόγο ύπαρξης. Το εννοιολογικό έχει ουσία. Και το σινεμά του έχει «ψωμί». Όχι μόνο μεταφορικά. Αλλά και κυριολε­κτικά. 

Ο 30χρονος Ζώης κατάφερε με το προηγούμενο ταινιάκι του, το περιβόητο «Casus Belli» (2010), όχι μόνο να γίνει εκλεκτός καλεσμένος σε πολλά φεστιβάλ του κόσμου, αλλά να ζήσει κιόλας για ενάμιση χρόνο. Ναι, έντεκα όλα κι όλα λεπτά – τόσο διαρκεί η ταινία – είχαν ανταποδοτικά οφέλη σε βραβεύσεις και πωλήσεις σε ξένες τηλεοράσεις. 

Προσοχή όμως: αυτός δεν είναι ο κανόνας. Ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης. «Είναι δύσκολο να ζήσεις από μια μικρού μήκους. Μην το κάνουμε όπως στο Χόλιγουντ, όπου μια εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα του american dream, ενώ όλοι ζούνε στη φρίκη» λέει ο νεαρός σκηνοθέτης. 

Και η νέα του μικρού μήκους, πάντως, οι «Τίτλοι τέλους», ξεκινάνε γερά την καριέρα τους. Απέσπασαν πριν από λίγες μέρες το Βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας Μικρού Μήκους στο 69ο Φεστιβάλ Βενετίας. Παρακολουθούμε ακίνητα πλάνα, για την ακρίβεια άδειες διαφημιστικές πινακίδες. Φιλοξενού­σαν κάποτε τη βιτρίνα της ευημερίας. Και τώρα χάσκουν άδειες και παρατημένες. Ένα κάδρο χωρίς περιεχόμενο. Όταν το μάτι συνηθίσει σε μια εικόνα, αμέ­σως αλλάζει. «Οι άδειες διαφημιστικές πινακίδες είναι τα σύγχρονα μνημεία μας. Αποκαλύπτουν πράγματα για τον ψυχισμό μας, αλλά και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Για μένα είναι μια ταινία για την απώλεια, τη μοναξιά, την ύπαρξη. Πριν παρατηρούσαμε το διαφημιστικό τους μήνυμα, τώρα που είναι άδειες είναι σαν εγκλωβισμένοι, πεταμένοι άνθρωποι». 

 Το σινεμά που αγαπά ο Ζώης είναι αυτό που επιτρέπει να κάνει ο καθένας τις δικές του αναγωγές. Το ελεύθερο κινηματογραφικό του πνεύμα ίσως έρχεται σε σύγκρουση με το πανεπιστημιακό παρελθόν του. Γιατί είναι γαλουχημένος σε ένα «αυστηρό» background , αφού σπούδασε Εφαρμοσμένα Μαθηματικά, αποπειράθηκε μια διπλωματική στην Αστροφυσική και ένα μεταπτυχιακό στην Πυρηνική Φυσική. Από τη μαθηματική όμως… ακρίβεια τον έκλεψε ο ελεύθερος και ανατρεπτικός κόσμος του κινηματογράφου. Εκεί που οι «τίτλοι τέλους» μπο­ρεί να σημαίνουν το εντελώς ανάποδο. Ότι το σινεμά και η ζωή τώρα αρχίζουν. 

INFO: Η ταινία «Τίτλοι τέλους» προβάλλεται στις Νύχτες Πρεμιέρας (29-30/9)