Του Ηρακλή Δ. Λογοθέτη 

Αν εξαιρέσουμε τους ποιητές και τα αρνιά, περιπτώσεις που η σφραγίδα εντοπιότητος θεωρείται σπουδαία, οι συμπολίτες μας δεν εκτιμούν και πολύ τα εγχώρια προϊόντα. Γι’ αυτό και λυπάμαι εκ βάθους καρδίας τον πιθανολογούμενο διάδοχο του Γιώργου Λούκου στη διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών. 

 Του Ηρακλή Δ. Λογοθέτη 

Αν εξαιρέσουμε τους ποιητές και τα αρνιά, περιπτώσεις που η σφραγίδα εντοπιότητος θεωρείται σπουδαία, οι συμπολίτες μας δεν εκτιμούν και πολύ τα εγχώρια προϊόντα. Γι’ αυτό και λυπάμαι εκ βάθους καρδίας τον πιθανολογούμενο διάδοχο του Γιώργου Λούκου στη διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών. Αν βέβαια ο άνθρωπος έχει διεθνείς περγαμηνές, στην ταπητουργία έστω ή στην αρχιτεκτονική βικτωριανών κήπων, έχει καλώς. Αν έδρασε όμως στην Ελλάδα και δεν χαίρει αναγνωρίσεως από τους κατά τα άλλα μισητούς ξένους, θα τον φάνε ζωντανό. Το ξέρουμε πια πως ο μόνος τρόπος για να λάμψει κανείς στο ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα είναι να έχει υπάρξει έστω και μετρίας φωτεινότητος αστέρας στο διεθνές. 

Είναι παρήγορο, πάντως, μια και λέγαμε για κήπους, ότι οι ελληνικές ορχήστρες χαράζουν υπαίθριες διαδρομές. Στον Εθνικό Κήπο οι μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, στο λιμάνι της Βόλβης η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης. Επειδή μάλιστα στην Ελλάδα οι εποχές διαβάζονται ανάποδα, αναρωτιέμαι αν στο ρεπερτόριό τους περιλαμβάνεται κανένα ανοιξιάτικο κομμάτι σαν εκείνο του Παλαιστρίνα αίφνης: Η εξοχή και οι λόφοι φόρεσαν την άνοιξη με νέες τιμές… 

Οι μουσικοί, θα μου πείτε, δεν είναι πολιτικοί. Σωστά, γιατί προσώρας τουλάχιστον μόνον οι τελευταίοι διαπρέπουν στην αντιστροφή των εποχών. Αντί να τραγουδούν «Μαραμένα τα γιο ύλια κι οι βιόλες», υπόσχονται ανθοφορία. Η διάλυση ενός κόμματος χαιρετίζεται στην προοπτική τής (ποθούμενης) ανασυστάσεώς του, η ύφεση θεωρείται εχέγγυο ανάπτυξης και η καταβύθιση του σκάφους βαφτίζεται σωτηρία του πληρώματος. Επιπλέον, ψάχνουν τα φάρμακα για τη βιωσιμότητα του χρέους, δηλαδή τη διαρκή του εξυπηρέτηση, προβληματίζονται οι άνθρωποι πώς θα πετύχουν τόσο δύσκολο πράγμα! Αν βέβαια ένας γιατρός δήλωνε πως θεωρεί ιαματική τη διαιώνιση της αρρώστιας, θα έχανε την πελατεία του. Οι πολιτικοί, πάλι, παραδόξως, διατηρούν ακόμα κακήν – κακώς τη δική τους. Οι εποχές όμως, όσο κι αν τις παραγνωρίζουμε, κρατούν την αλήθεια τους, κι όσοι εξακολουθούν με τόση αήθεια να υπόσχονται καλοκαιρία θα βρουν τον κακό τους τον καιρό. 

Πράγμα που ανέκαθεν διαισθάνονται οι έξυπνοι άνθρωποι. Ένας επιχειρηματίας, ήρωας του Γκαλσγουόρθι στον «Θρύλο των Φορσάιθ», στα τέλη της ζωής του διαπιστώνει πικρά: Η ζωή είναι μια αποτυχημένη επιχείρηση… ας αρπάξει κανείς ό,τι μπορεί κι ας πάει στον διάβολο! Οι μόνοι που δεν αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα της έγκαιρης φευγάλας είναι όσοι υπηρετούν την πιο αποτυχημένη όλων των επιχειρήσεων: την τρέχουσα πολιτική. Μα δεν πειράζει, την αντιλαμβάνονται αυτοί που τους φευγατίζουν.