Για την περιπέτειά του στα δικαστήρια και στη φυλακή μίλησε ο Λάκης Γαβαλάς σε συνέντευξή του στο bovary.gr.

«Όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα .LAK το 2010 ήταν πραγματικά κάτι πρωτοποριακό. Οι φωτογραφίσεις που έκανα ήταν για τις Vogue του κόσμου. Γι’ αυτό, η τελική καταδίκη που μου επέβαλαν δε με πτόησε. Το είδα σαν ένα σενάριο, μέσα στης ζωής το ιστορικό» είπε μεταξύ άλλων.

Αναλυτικά, απόσπασμα της συνέντευξης:

«Ίσως τα ίδια λάθη να έκανα και σήμερα. Μια κυρία που δούλευε για μένα και έκλεβε την εταιρία για να φτιάξει πισίνα στο σπίτι της, αθωώθηκε από τον εισαγγελέα. Του είπε ότι της επέβαλα εγώ να φτιάξει την πισίνα, για να κάνει ιαματικά μπάνια, επειδή την ήθελα πάντα δίπλα μου. Το οποίο βέβαια ήταν τεράστιο ψέμα. Και αναρωτιέμαι… Ο εισαγγελέας δε σκέφτηκε ότι, η συγκεκριμένη κυρία, ως οικονομική διευθύντρια, θα έπρεπε να ξέρει ότι δεν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει χρήματα της εταιρίας για έναν τέτοιο λόγο;

Κορυφή ήμουν και στη φυλακή. Όλοι με φώναζαν κύριο Γαβαλά. Δε με πείραξε και δε με άγγιξε κανείς. Από τον αρχιφύλακα μέχρι και τους φυλακισμένους. Περπατούσα σαν να είμαι σε 12ποντα τακούνια, αγέρωχα και ωραία, και έβαζα το άρωμά μου. Το φαγητό ήταν αυτό που ήταν, αλλά τουλάχιστον βγήκα πιο αδύνατος. Απέκτησα μια εσωτερική δύναμη, την οποία δε με ενδιαφέρει να εξωτερικεύσω, την κρατώ για μένα.

«Ήθελα να φέρω τον πνευματικό μου από το Άγιο Όρος για να κάνω εξομολόγηση και μου τον άφησαν μια φορά, αλλά με βάλανε σε ένα χάλια δωμάτιο. Το είδα σαν τιμωρία, σαν να μη το δεχόντουσαν. Μετά από ένα μήνα, τους ζήτησα να μου φέρουν εκείνοι έναν πάτερ για να εξομολογηθώ. Και μόνο αυτό αρκούσε για να εξουδετερώσει οτιδήποτε άλλο αρνητικό βίωνα εκεί μέσα.

Με άφηναν να βάψω και τα μαλλιά μου. Όποτε πήγαινα δικαστήριο έβαζα κάποιον να μου ντεκαπάζ και πήγαινα στην κλούβα για να πάω στο δικαστήριο, σαν να πήγαινα σε γύρισμα στην Cinecitta ή στο Λος Άντζελες. Είχα μεγάλο απόθεμα μέσα μου, επιτυχίας και δόξας, οπότε αντλούσα δύναμη από εκεί».

Επειδή δούλευα στον κήπο της φυλακής, έβλεπα τον ουρανό και αυτό με βοήθησε να μη νιώθω μοναξιά. Κάποια στιγμή πήγα στον διευθυντή και τον ρώτησα «πόσα άτομα βρίσκονται αυτή τη στιγμή κλεισμένοι εδώ μαζί μου;». Μου απαντά 2100. Και του λέω «όλοι αυτοί είναι κομπάρσοι στο φιλμ που γυρίζω τώρα, στο οποίο υποδύομαι έναν φυλακισμένο». Είχα και ψυχολόγο, στον οποίο πήγαινα κάθε Δευτέρα. Δεν άκουσα ποτέ τη φωνή του, δεν μπορούσε να μιλήσει, μιλούσα μόνο εγώ.

Κάποια στιγμή ήρθε ο Μαζωνάκης στη φυλακή και πάμε στο γραφείο της διευθύντριας. Αυτή φορούσε ένα μπλε βερνίκι στα νύχια και κρατούσε το μπλε Bic στυλό στα χέρια της και τη ρωτάω “Καλά, πώς πετύχατε το ίδιο μανό με το Bic;” και μου λέει “αν θες να σου φέρω”. Και της είπα να μου το κάνει δώρο όταν θα βγω από τη φυλακή».

«Δύο μήνες μετά είμαι στο προαύλιο, ξαπλωμένος σε μια μαύρη πετσέτα, και παίρνω ήλιο. Και με καλεί η κοινωνική λειτουργός για να μιλήσουμε. Βάζω λοιπόν τουρμπάνι αυτή τη μαύρη πετσέτα και πάω. Και μου λέει κύριε Γαβαλά πόσο στεναχωριέμαι που είστε εδώ, σας θυμάμαι στη Μύκονο να οδηγείτε το τζιπ σας, με το χέρι έξω από το παράθυρο. Και της λέω “δεν ήμουν εγώ αυτός, ήταν ο οδηγός μου”.

Στα λέω αυτά για να καταλάβεις ότι, ο κόσμος και το προσωπικό της φυλακής δεν πίστευε ότι εγώ είμαι φυλακισμένος, γιατί η συμπεριφορά μου μέσα ήταν τέτοια, σαν να περιμένουμε όντως τις κάμερες για το γύρισμα!

Πέρα από τον ψυχολόγο, την κοινωνική λειτουργό και τον αρχιφύλακα, στο «σετ» είχαμε και τους φυλακισμένους μάγκες με τα πούρα στο αρχιφυλακείο, οι οποίοι όταν περνούσα για να βγω στον κήπο μου έλεγαν «Έλα Λάκη μου, κάθισε να τα πούμε». Εγώ τους έκανα πλάκα και τους έλεγα «Παιδιά, έγκλημα δεν έχω κάνει, αυτοκτόνησαν τέσσερα αγόρια για μένα, τρεις γυναίκες είναι στο τρελοκομείο. Αυτά είναι όσα έχω να σας πω. Α! Και αν έρθει καμία από τις γυναίκες σας να σας επισκεφτεί, μπορεί να μου φέρει ένα τσιμπιδάκι για τα φρύδια;». Έτσι ήμουν και αυτό με έσωσε».