Του Κώστα Αρβανίτη, Ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, GUE/NGL

 

Του Κώστα Αρβανίτη, Ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, GUE/NGL

Είναι πολύ ευχαριστημένος ο πρωθυπουργός με το τελικό κείμενο της Συνόδου Κορυφής. Το δήλωσε άλλωστε, ευθαρσώς. Στη διπλωματία, την πολυθρυλούμενη «τέχνη του εφικτού», κερδισμένος θεωρείται εκείνος που παραιτείται από κάτι αδιάφορο για να αποσπάσει κάτι επιθυμητό.

Και το αδιάφορο ήταν η άρση του Κυπριακού βέτο προς τις κυρώσεις κατά τις Λευκορωσίας, από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής. Μόλις το ελληνοκυπριακό μέτωπο παραιτήθηκε από αυτό το «καπρίτσιο» (κατά τα λεγόμενα αξιωματούχων της Ε.Ε) όλα μπήκαν στη θέση τους. Ναι, προηγήθηκαν σκληρές διαπραγματεύσεις. Ναι, τα προσχέδια ήταν ασυζητητί απορριπτέα. Ναι, οι δυνάμεις που επιμένουν να χαϊδεύουν την Τουρκία είναι ακόμα στο τραπέζι. Αλλά τουλάχιστον, πετύχαμε μια μορφή καταδίκης, ανεξάρτητα από την κομψή της διατύπωση. Έτσι δεν είναι;

Ναι. Αν δεχτεί κανείς να κάνει τα στραβά μάτια απέναντι σε μια ευρωπαϊκή διπλωματία «δύο μέτρων και δύο σταθμών». Για το τελικό κείμενο θα διαβάσετε πολλές αναλύσεις – και όντως – στη γλώσσα των συμβιβασμών οι υπαινιγμοί παίζουν το ρόλο τους, κάποιες φορές καλύτερα κι από τις ευθείες απειλές. Η Ευρώπη ασκούσε ανέκαθεν «προειδοποιητική διπλωματία». Δεν έχει την απαραίτητη ομογνωμία, αλληλεγγύη ή ακόμα και τα μέσα για να κάνει κάτι διαφορετικό.

Δείτε όμως αυτό: εκεί που η Ευρώπη είναι διατεθειμένη να επιβάλει βαριές οικονομικές κυρώσεις, όπως στην περίπτωση της Λευκορωσίας, με τις ενδείξεις για νοθεία στις προεδρικές εκλογές, τη βία που ξέσπασε ως αντίδραση, την ωμή κρατική καταστολή και την ευθεία παρέμβαση της Γερμανίας (με εκείνο το περίφημο τηλεφώνημα της Άνγκελα Μέρκελ στον Αλεξάντερ Λουκασένκο, που προκάλεσε «διπλωματική ένταση μεταξύ των δύο χωρών») η σύμπνοια, η ομόνοια και η συνεργασία των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αδιαπραγμάτευτο προαπαιτούμενο.

Όταν όμως πρόκειται για μία χώρα που δεν έχει αποδεχτεί το σύνολο των ευρωπαϊκών συνθηκών, που αμφισβητεί ανοιχτά την οικονομική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα όχι ενός αλλά δύο μελών της Ένωσης, που κατέχει παράνομα τη μισή Κύπρο και αρνείται να αναγνωρίσει το τμήμα που δεν κατάφερε να εκπορθήσει, που επαναφέρει με κάθε ευκαιρία τη ρητορική του casus belli στο Αιγαίο, που παραβιάζει σύνορα και εκβιάζει με όπλο τους πρόσφυγες, που φιμώνει, φυλακίζει και εξοστρακίζει όλες τις φωνές της αντίδρασης στην επικράτειά της, που εμπλέκεται πολεμικά σε τρία μέτωπα και εξοπλίζει παράνομα τους εμπολέμους παραβιάζοντας προκλητικά το ευρωπαϊκό εμπάργκο…

…τότε η Ευρώπη θυμάται την πολιτική του κατευνασμού. Τη ιησουϊτική διγλωσσία και τη διπλωματική αβρότητα. Το ρόλο του διαιτητή. Του ενδιάμεσου. Του συμφιλιωτή.

Τότε, είναι απλώς Παρασκευή.

Και στη Μεγάλη αυτή Παρασκευή των παθών, ο Έλληνας πρωθυπουργός αγοράζει τοις μετρητοίς την απεχθέστερη εκδοχή του «ευρωπαϊκού τρόπου ζωής», με τη χώρα του «ασπίδα της Ευρώπης στους φαντασιακούς εισβολείς» και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να επεκτείνονται και να πληθαίνουν. Αγοράζει τοις μετρητοίς στο εξωτερικό και πουλάει με δόσεις στην Ελλάδα…

Την ίδια στιγμή, οι πραγματικοί εισβολείς απολαμβάνουν της ευρωπαϊκής ασυλίας, με κύριο εκπρόσωπό τους έναν παλιό σύμμαχο, από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κιόλας.

Και στις δύο περιπτώσεις, η Γερμανία δίνει τον τόνο. Και η ορχήστρα παίζει. Και το πλοίο σαλπάρει. Με προορισμό το παγόβουνο…