Περιέγραψε την στιγμή όταν έμαθε πως ο καθ’ ομολογία δολοφόνος του παιδιού της βρέθηκε αποφυλακισμένος: «Ήταν πολύ δύσκολο. Πατάνε πάνω σε νόμους που φτιάξαμε βέβαια εμείς οι άνθρωποι. Αφού όμως είναι κατ’ ομολογία δολοφόνος δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί πρέπει να κυκλοφορεί ελεύθερος».

 

Μιλώντας για τον Ρουπακιά δήλωσε: «Είναι ένα κτήνος. Δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω διαφορετικά, συγνώμη για μένα αυτά είναι τα αποβράσματα της κοινωνίας, έτσι τα αισθάνομαι».

 

Νιώθει περήφανη για το παιδί της που δεν φοβόταν. Ούτε και η ίδια αισθάνεται φόβο. «Μόνο απέχθεια και μίσος για τους δράστες.»

 

Εκθειάζει ταυτόχρονα τα δύο νεαρά κορίτσια «για το θάρρος τους να σταθούν απέναντι στους δολοφόνους χρυσαυγίτες και να καταθέσουν στην δίκη, όσα πραγματικά συνέβησαν το βράδυ της δολοφονίας» στο Κερατσίνι: «Νομίζω ότι πρέπει να γραφτούν τα ονόματα των δύο κοριτσιών στην ιστορία για το θάρρος, την ωριμότητά τους για να καταλάβουμε τι σημαίνει φασισμός».

 

Όπως εξομολογείται η Μάγδα Φύσσα, οποιαδήποτε ποινή προκύψει για τον Ρουπακιά, αυτή δεν θα άλλαζε κάτι στην καθημερινότητά της, από την στιγμή που ο Παύλος δεν γυρίζει πίσω: «Εγώ τον Παύλο θέλω, δεν θα θελα να είχε γίνει αυτό, από την στιγμή όμως που αφαίρεσαν τόσο εύκολα μια ζωή, θέλω να τιμωρηθούν με την εσχάτη των ποινών, να μείνει μέσα, να μην ξαναβγεί ποτέ, να μην ξαναδεί το φως του ήλιου».