Πού το πάει ο Ερντογάν; Μέχρι πού θα τραβήξει το σχοινί με την Ελλάδα;

 

Δυστυχώς αυτά τα ερωτήματα θα μας απασχολούν για πολύ καιρό, κυρίως ύστερα από κάθε τακτική κίνησή του σήμερα στην ανατολική Μεσόγειο, αύριο ίσως στο Αιγαίο, μεθαύριο ίσως δίπλα στην Κρήτη.

 

Το πού θέλει να το πάει ο Ερντογάν δεν είναι κρυφό. Το λέει ο ίδιος και το δείχνουν οι πράξεις του. Ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η Ελλάδα είναι ένα από τα πιο σοβαρά εμπόδια στους σχεδιασμούς του. Άρα θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να το παραμερίσει. Όχι απαραιτήτως σήμερα, αλλά σε βάθος χρόνου.

 

Συμφωνώ με αυτούς που υποστηρίζουν ότι η Τουρκία δεν θέλει σήμερα έναν πόλεμο με την Ελλάδα. Η δική μας χώρα έχει ακόμα την ισχύ να προκαλέσει πολύ μεγάλη ζημιά, αν δεχτεί επίθεση. Όμως, έχει κι αυτή πολλά να χάσει από μια ευθεία σύγκρουση.

 

Γι’ αυτό η Άγκυρα έχει επιλέξει να διεκδικεί ακροπατώντας στο όριο μιας σύρραξης και εκτιμώντας ότι η Αθήνα θα κάνει τα πάντα για να την αποφύγει.

 

Αντί για μια θερμή σύγκρουση προτιμά να προκαλέσει (ή να εκβιάσει) το ενδιαφέρον όλων των μεγάλων δυνάμεων που, παρά την κάκιστη διαγωγή της Τουρκίας, διστάζουν να συγκρουστούν μαζί της, όπως οι ΗΠΑ. Αλλά και αυτών που ούτε καν σκέφτονται αυτό το ενδεχόμενο, όπως η Γερμανία και άλλοι οικονομικοί εταίροι και φίλοι της. Και, τέλος, όσων νομίζουν ότι τη χρησιμοποιούν εναντίον της Δύσης, όπως η Ρωσία.

 

Πιστεύει –όχι άδικα– ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα πιέσουν αφόρητα την Ελλάδα να συζητήσει ένα μεγάλο μέρος από τις τουρκικές διεκδικήσεις για να προκύψει ένας συμβιβασμός. Και ότι η Ελλάδα, με βάση τη συμπεριφορά της τις τελευταίες δεκαετίες, αργά ή γρήγορα θα υποκύψει στις οικονομικές πιέσεις και τους στρατιωτικούς εκβιασμούς.

 

Η Τουρκία δεν θέλει παραπομπή μίας ή δύο διαφορών σε ένα δικαστήριο, επειδή πιστεύει ότι εκεί, όσο συμβιβαστική κι αν ήταν μια απόφαση, θα κέρδιζε απείρως λιγότερα απ’ όσα θα μπορούσε να της αποφέρει σε βάθος χρόνου η στρατιωτική πίεση. Γι’ αυτό θα συνεχίσει να επιτίθεται.

 

Ο μακροπρόθεσμος στόχος του Ερντογάν και ολόκληρου του κατεστημένου της Τουρκίας δεν είναι, φυσικά, να καταλάβει στρατιωτικά περιοχές που ανήκουν στην Ελλάδα. Αυτό που επιδιώκει είναι να τη μετατρέψει σε έναν αδύναμο και άβουλο δορυφόρο που δεν θα λαμβάνει καμιά απόφαση την οποία δεν εγκρίνει η Άγκυρα.

 

Θέλει να επιβάλει ντε φάκτο το δικαίωμά της να ερευνά για υδρογονάνθρακες όπου της καπνίσει. Να διασώζει όπου θέλει τους μετανάστες που εκείνη θα στέλνει και η ίδια θα βυθίζει. Να απαγορεύσει με την απειλή πολέμου κάθε άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδας. Να κερδίσει χωρίς πόλεμο πολύ περισσότερα απ’ όσα θα προσδοκούσε εάν τον έκανε.

 

Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι το ταγκό χορεύεται από δύο. Και ότι όλα θα κριθούν από το τι σκοπεύει να κάνει η Ελλάδα. Όχι μόνο τώρα, αλλά και σε βάθος χρόνου.