Η δολοφονία του Ζακ ήταν απάνθρωπη, αποτρόπαιη, άθλια. Όπως και η οικειοποίησή της από διάφορες κοινότητες, ιδεολογίες, κόμματα, κινήματα, σέχτες, ιδρύματα. Κάθε δολοφονία αποτελεί μια φρικτή και απαράδεκτη πράξη. Η κτηνώδης συμπεριφορά των δολοφόνων  «νοικοκυραίων» προκάλεσε δικαίως τον αποτροπιασμό και την οργή σύσσωμης της κοινωνίας.

Βασική υποχρέωση της πολιτείας είναι η σύλληψη και παραπομπή των δολοφόνων στη δικαιοσύνη. Το ότι ο Ζακ ήταν περιθωριακό άτομο, δεν τον καθιστά ούτε ήρωα, ούτε πρότυπο. Το ότι έπεσε θύμα μιας άγριας δολοφονίας, ιδιαίτερα σκληρής  και αδικαιολόγητης, δεν αναιρεί το γεγονός των ποινικά  κολάσιμων συμπεριφορών του.

Δεν μπορεί να είναι ούτε ήρωας ούτε πρότυπο, κάποιος που παίρνει ναρκωτικά και κάνει ληστείες, μπορεί όμως να προσβλέπει στην πλήρη κατανόηση και υποστήριξη της κοινωνίας. Κανείς, ωστόσο, δεν συναινεί στην εξόντωσή του, γι’ αυτό και οι δολοφόνοι του συνελήφθησαν και θα καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου σύμφωνα και τους νόμους και τις διαδικασίες της πολιτείας που ισχύουν για όλους ανεξαιρέτως. 

Το θέμα, ωστόσο, περιπλέκεται όταν αρχίζει μια δολοφονία με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του άτυχου Ζακ να γίνεται εμπόρευμα, να συσκευάζεται και να πουλιέται στις κομματικές ιδεολογικές προθήκες ή στα matrix ιδρυμάτων. Το θέμα αρχίζει να κακοφορμίζει όταν καταστρατηγείται η κοινή λογική προς χάριν των μεταφυσικών προοδευτικών ιδεολογικών παραληρημάτων.

Όταν η πραγματικότητα κακοποιείται για να προσαρμοστεί στις επιταγές της τελευταίας ιδεολογικής κολεξιόν, οι επιλεκτικές εξαιρέσεις δημιουργούν μεγαλύτερο αίσθημα αδικίας για αντίστοιχα εγκλήματα που δεν γίνονται αντιληπτά με την ίδια ευαισθησία – αν δεν αντιμετωπίζονται με σκληρή, στα όρια της απανθρωπιάς, αδιαφορία από τα άτομα ή τους φορείς που κάνουν μάρκετινγκ του δημόσιου αισθήματος.

Στην περίπτωση της Μυρτώς, για παράδειγμα, με όλη την τραγική διαδρομή που βιώνει μαζί με την οικογένειά της, το δράμα της δεν ευαισθητοποίησε ούτε έναν από το κοινό του Ζακ, καθώς το ιδεολογικό μενού δεν σερβίρει εγκληματίες μετανάστες, παρά μόνον ως θύματα φασιστικής βίας. Άρα, η Μυρτώ μένει αποκλεισμένη από τα αισθήματά μας, μένει στην ψύχρα της μοναξιάς, στη λησμονιά – γιατί δεν «δένει» με το δακρύβρεκτο ιδεολογικό μας αφήγημα. 

Σπάνια ο θρήνος για ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα σαν αυτό του άτυχου Ζακ, δημιουργεί έναν μεγαλύτερο αποτροπιασμό, αυτόν της πιο ανάλγητης υποκρισίας.