Ως άνθρωπος που αγαπά τις Τέχνες λατρεύω το Θέατρο, αγαπώ με πάθος το Βιβλίο, η Μουσική με κάνει καλύτερο άνθρωπο, ο Κινηματογράφος με ταξιδεύει, τα Εικαστικά μου ανοίγουν νέους δρόμους, η Φωτογραφία μ’ ανοίγει παράθυρα στη φαντασία.

Μένει ο Χορός, το Κλασικό Μπαλέτο, η Ποίηση του Σώματος, με τη Μουσική της Ψυχής, το σινεμά των βλεμμάτων, το Θέατρο που τα λόγια περιττεύουν, οι χίλιες λέξεις μιας φωτογραφίας μιας πιρουέτας, η ζωγραφιά του αέρα.

Ο Χορός είναι η πιο δύσκολη Τέχνη για όποιον την υπηρετεί. Θέλει πόνο, άσκηση, επιμονή, δάκρυα, γέλιο, ανάταση ψυχής. Και Χρόνο, πολύ χρόνο.

Όπως όλοι γνωρίζετε μια εξαίρετη χορογράφος με μεγάλη καριέρα, η Ελίζα Πάλλη, έχει εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια στο νησί μου και βήμα – βήμα έφτιαξε μια μεγάλη ομάδα με μικρές μπαλαρίνες, τα «Κυκνάκια» της, που σύντομα έγιναν γνωστά σ’ όλη την Ελλάδα με εμφανίσεις που απέσπασαν υμνητικά σχόλια παντού και αμέτρητα ρεπορτάζ σε εφημερίδες και κανάλια κάνοντας μια μεγάλη διαφήμιση στην Κάσο.

Κορίτσια από πέντε έως δεκαπέντε χρόνων, που δεν ήξεραν τι θα πει μπαλέτο, έκαναν τα μαλλιά τους κότσο, έβαλαν ρούχα και πουέντ κι έκαναν μια μεγάλη πιρουέτα στην Τέχνη και στον κόσμο, καθεμιά για το δικό της στοίχημα.

Παρακολούθησα χτες ένα μάθημά τους και συγκινήθηκα απ’ αυτό που είδα. Για λίγο ξέχασα ότι ήμουν σε μια μικρή αίθουσα χορού σ’ ένα ακριτικό νησί και νόμιζα ότι βρισκόμουν στην Αγία Πετρούπολη, στην έδρα των Μπολσόι. Τα κορίτσια της Κάσου, τα παιδιά των φίλων μου και των συγγενών μου, τα «Κυκνάκια» μας, λες και χόρευαν στη λίμνη της ψυχής μου!

Ελίζα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» γι αυτό που έζησα…

Ένα μεγάλο «μπράβο» στους γονείς που κάνουν ένα τέτοιο δώρο στα παιδιά τους αυτή την αδηφάγο ηλεκτρονική εποχή.

Μικρές μπαλαρίνες συνεχίστε, κάνετέ μας υπερήφανους, είμαστε κοντά σας.