Επιτρέψτε μου να διακινδυνεύσω μία πρόβλεψη: ο Τραμπ και ο Ερντογαν θα μείνουν στην ιστορία ως έχοντας επισπεύσει τη νέα παγκόσμια πολιτική εικόνα, πείτε το τάξη ή διεθνές σύμφωνο. Πάντα βέβαια συνεπικουρούσης της υπό του Μαρξ χαρακτηρισθείσης «μαμής της Ιστορίας». Ας τα δούμε αναλυτικότερα:

Εδώ και πολλά χρόνια έχει αρχίσει η προετοιμασία μιας «ανατολικής Γιάλτας». Το είχαμε επισημάνει με κείμενά μας, πριν από πολλά χρόνια, στο φιλόξενο ΠΟΝΤΙΚΙ : ΕΔΩ και ΕΔΩ: Οι ΗΠΑ διατηρούν εν πολλοίς την ισχύ τους, η πρώην Σοβιετική Ένωση αναγεννάται και η Κίνα εισέρχεται ως νέα υπερδύναμη στο παγκόσμιο στερέωμα. Σημειωτέον πως η Κίνα έχει ήδη το υψηλότερο στον κόσμο ΑΕΠ. Οι τρείς αυτές δυνάμεις διεκδικούν παγκόσμιο ρόλο, με έμφαση αρχικώς στα πλουτοπαραγωγικά εδάφη της Ασίας και προοπτική προς τον υπόλοιπο κόσμο. Ετοιμάζεται, πίσω από κλειστές πόρτες, μια νέα παγκόσμια συνθήκη, τύπου συνθήκης της Γιάλτας. Όλα αυτά βεβαίως με διαφορές ως προς τον τρόπο που μοιράστηκε ο κόσμος το 1945 μεταξύ Τσώρτσιλ, Στάλιν και Ρούσβελτ, δεδομένων των νέων καταστάσεων: η οικονομία, όπως αυτή έχει εγκλωβιστεί στο παγκοσμίως επικρατούν χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποτελεί πλέον και αυτή δύναμη εξουσίας, όπως και η υψηλή τεχνολογία.

Όμως, στον παγκόσμιο αυτόν ανταγωνισμό, εισέρχεται πλέον δυναμικώς -ή θέλει να εισέλθει- και η Τουρκία. Αλλά όχι μόνο: μέχρι το 2050 αναμένεται η Ινδία να καταλάβει τη δεύτερη θέση, μετά την Κίνα, σε ύψος ΑΕΠ, με επόμενη την Ινδονησία. Η ισχυρή σήμερα Γερμανία θα οπισθοχωρήσει περαιτέρω, όπως και οι άλλες ισχυρές σήμερα ευρωπαϊκές χώρες, με άνοδο της Ρωσίας, της Βραζιλίας και του Μεξικού.

Η Ευρώπη καταδήλως παραπαίει. Με πληθυσμό γύρω στα 600-700 εκατομμύρια κατοίκους -αναλόγως ποιες χώρες θεωρούμε ευρωπαϊκές- και έκταση περίπου 10 εκ. τετραγωνικά χιλιόμετρα, εξακολουθεί να είναι χωρισμένη σε εντόνως ανταγωνιστικά μεταξύ τους κρατίδια, κρατίδια ολοένα και περισσότερο αποδυναμωμένα μπροστά στις αναδυόμενες υπερδυνάμεις. Μόνο η Κίνα έχει περίπου την ίδια έκταση με όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και περισσότερο από διπλάσιο πληθυσμό από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες μαζί.

Σε αυτό το παγκόσμιο τοπίο, οι συγκριτικά ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες, αντί να ενωθούν πραγματικά, οικονομικά και στρατιωτικά, προσπαθούν να διασωθούν μόνες τους, θα λέγαμε όπως-όπως. Αλλά και ακόμα χειρότερα, νομίζουν πως θα διασωθούν επικρατώντας των άλλων ευρωπαϊκών κρατιδίων. Αναφερόμαστε εδώ βεβαίως κατ’ εξοχήν στη Γερμανία, δηλαδή στη χώρα που συνετέλεσε στο να καταστραφεί η Ευρώπη δύο φορές κατά τον περασμένο αιώνα, συντελώντας έτσι στο να παραδοθεί στις ΗΠΑ, στρατιωτικά και οικονομικά, όλη η ήπειρος αυτή.

Οι ΗΠΑ, επί Προέδρου Τραμπ, ασκούν σώφρονα και μακράς πνοής πολιτική: έπαψαν να θέλουν να είναι οι χωροφύλακες του κόσμου όλου, παρά τις εμμονές των πρώην «δημοκρατικών» Προέδρων, που έβλεπαν τις ΗΠΑ ως παγκόσμιο στρατιωτικό ηγεμόνα, θεωρώντας πως έτσι και μόνον έτσι θα κυριαρχήσουν οικονομικά. Αντ’ αυτού οι σημερινές ΗΠΑ δείχνουν να έχουν επιλέξει ένα σύστημα συμμαχιών με ισχυρές δυνάμεις, αρχής γενομένης με τη Ρωσία. Αλλά και με την Ινδία. Ο Πρόεδρος Μπούς είχε ξεκινήσει διαδικασία ανάπτυξης στρατηγικών δεσμών με την Ινδία, ο Πρόεδρος Τραμπ φαίνεται πως τις ενίσχυσε (αν και το ζήτημα αυτό είναι πολυπαραγοντικό: το τελικό αποτέλεσμα, θα εξαρτηθεί, εκτός των άλλων και από την εξέλιξη των σχέσεων Ινδίας και Κίνας, χώρες που σήμερα βρίσκονται σε αντιμαχία).

Στο υπό διαμόρφωση νέο παγκόσμιο σύστημα επιδιώκει να ενταχθεί και η Τουρκία, ως ισχυρή τοπική δύναμη, επιδιώκοντας να ενώσει υπό την ηγεσία της όλα τα ισλαμικά κράτη. Λειτουργεί με μεθοδικότητα, ακολουθώντας τις προτάσεις Νταβούτογλου, αναλυμένες στο βιβλίο του «Το Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας». Με αποφασιστικότητα και αρκετό θράσος. Άλλωστε έχει αποδειχθεί -δες Κύπρος- πως τα όποια δήθεν διεθνή δίκαια και οι όποιοι Διεθνείς Οργανισμοί, ουδεμία αξία έχουν.

Με άλλα λόγια, τόσο οι σημερινές ΗΠΑ όσο και η σημερινή Τουρκία, επισπεύδουν τις εξελίξεις, ο καθένας με τον τρόπο του. Στο νέο παγκόσμιο τοπίο, που πυροδοτείται από την οξυδερκή και ρεαλιστική πολιτική Τραμπ -θα πρέπει τώρα να βρούμε άλλους «φονιάδες των λαών»- η Τουρκία επιδιώκει να γίνει υπερδύναμη. Τούτο όμως προϋποθέτει πλήρη παραίτηση, έως έκφραση υποτέλειας, όλης της Ευρώπης. Άλλωστε «οι ζώνες επιρροής στις γειτονικές χώρες» που μεθοδικά δημιουργεί η Τουρκία, επεκτείνονται και προς αυτήν (περίπτωση Ελλάδος – Θράκη και Αιγαίο- αλλά και άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης).

Δυστυχώς η σημερινή Ευρώπη απαρτίζεται από ολοένα και περισσότερο αποδυναμωνόμενα κρατίδια, δηλαδή από μικρές αυτόνομες και αυτοδύναμες οντότητες, αδύναμες ενώπιον των οικονομικών, τεχνολογικών και στρατιωτικών δυνάμεων που αναδύονται. Εάν αυτά τα κρατίδια δεν αποφασίσουν να ενωθούν, να ενωθούν πραγματικά και όχι με τρόπο που περιστασιακά εξυπηρετεί κοντοπρόθεσμα συμφέροντα κάποιων από αυτά, προφανώς δεν θα μπορούν να διατηρήσουν την όποια σημερινή τους αυτονομία και αυτοδυναμία. Η Ευρώπη μέχρι τώρα προστατευόταν από τις ΗΠΑ, δεν θα έχει πλέον τέτοιους προστάτες.

Νομίζουμε πως τα ανωτέρω που εκθέσαμε δεν «κομίζουν γλαύκα εις Αθήνας». Δεν βλέπουμε όμως καμμιά σοβαρή προσπάθεια της Ευρώπης να σταθεί στα πόδια της. Η «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» Γερμανία αδρανεί αιδημόνως, εμμένουσα στην εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων, καταδήλως πρόσκαιρων. Η Γαλλία δείχνει να ενδιαφέρεται για κάποιες κινήσεις ευρωπαϊκής άμυνας, απέναντι στις Τουρκικές βλέψεις, αλλά μόνη της δεν αρκεί. Για να ευοδωθεί το όλο ζητούμενο απαιτείται συνέργεια όλων, μάλιστα πολύ γρήγορα. Αυτήν την ευρωπαϊκή συνέργεια νομίζουμε πως σπεύδει να προλάβει ο Ερντογαν, με τις τελευταίες κινήσεις του και τις δήθεν εκτός εαυτού εξάρσεις του, εξάρσεις όμως που δεν αποτελούν παρά μέρος επιμελώς σχεδιασμένης στρατηγικής.

Ακούμε συχνά πως η Ευρώπη «είναι ένα μεγάλο καράβι που κινείται αργά». Θα λέγαμε πως είναι ένα μικρό καραβάκι που δεν κινείται καθόλου. Επί του παρόντος τουλάχιστον, θέλουμε να ελπίζουμε……