Χάρης Βλαβιανός

Τώρα θα μιλήσω εγώ

Εκδόσεις: Πατάκη

Σελ.: 71

Ένα υπαρξιακά σκληρό όσο και αβάσταχτο θέμα, δοσμένο με δωρική λιτότητα και στεγνό αίσθημα πόνου. Ο Βλαβιανός στο πεζό αυτό αφήγημα μιλά, δεν γράφει. Με την αίσθηση της ματαιότητας του τετελεσμένου προσπαθεί να ακούσει ο ίδιος τη Μαρίνα να του διηγείται τη ζωή της. Να ακούσει ότι δεν έζησε δίπλα της. Είναι σπαρακτικό το αίσθημα, γι’ αυτό και ο Βλαβιανός προσπαθεί να μην το «βιάσει» με τη λογοτεχνία, να μην το «μεσολαβήσει».

Πρόκειται για την ιστορία ενός κοριτσιού που μάταια προσπαθούσε να ενταχθεί στην ίδια του την οικογένεια, που μάταια προσπαθούσε να εντάξει τη ζωή του σε μιαν εστία, να νιώσει ζεστασιά, αγάπη, αποδοχή, ασφάλεια, σιγουριά. Τα αυτονόητα, δηλαδή! Της έλειψαν τα βασικά με ένα σαδιστικό και επώδυνο τρόπο, σαν να κατέτρυχε η μοίρα τη Μαρίνα με μιαν ανεξήγητη μοχθηρία, με μια μάνα που τη μισούσε – το εντελώς αντίθετο με την εμπεδωμένη παραδοσιακή αντίληψη για τη μάνα –, μια μάνα κακούργα, δολοφονική, που, εκτός των άλλων, αρνιόταν να της αποκαλύψει ποιος ήταν ο πατέρας της δίνοντας στην εγκατάλειψή της μιαν ακραία διάσταση – που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Μοναδική νησίδα στην ερημιά της, ο ετεροθαλής αδελφός της, που ζούσε και αυτός υπό άλλες συνθήκες τη δική του εγκατάλειψη από τη μεριά του δικού του πατέρα. Δυο εγκαταλελειμμένα παιδιά που αναζητούσαν μιαν αγάπη, μια σταθερά, δυο παιδιά που πάλευαν για την ύπαρξή τους. Δυο παιδιά που πνίγονταν, δίχως το ένα να μπορεί να βοηθήσει το άλλο.

Η αφήγηση του Βλαβιανού είναι απλή, ξερή, απευθύνεται στην ίδια γλώσσα σε όλους, και τους πιάνει όλους, όχι από το εύκολο συναίσθημα που βγάζει η ιστορία, αλλά απ’ την αντίθετη πλευρά, από εκείνη της βουβής παγωμάρας, της εγγύτητας που κρατά μιαν απόσταση – ξέροντας ότι ποτέ δεν θα μπορέσει τη διανύσει.

Η Μαρίνα, το Μαρινάκι, μια νέα κοπέλα, όμορφη, που κάτω από τις πιο φυσιολογικές και προφανείς συνθήκες θα μπορούσε να ζήσει μιαν άνετη κι ανέμελη ζωή, πρεσάρεται από μια μάνα-οδοστρωτήρα, δίχως αισθήματα για κανέναν, μια μάνα που στάζει τόσο φαρμάκι, όσο να φτάσει και να περισσέψει για τη μαύρη ζωή και τον δύσκολο θάνατο της κόρης της. Η Μαρίνα, η ηρωίνη, η δίχως αγάπη ζωή ενός όμορφου κοριτσιού από τη μια, και η αμηχανία ενός βίου παράλληλου – του μεγαλύτερου αδελφού – που απ’ τους δικούς του βυθούς προσπαθεί να αναδυθεί κοιτώντας ανήμπορος την καταδίκη της αδελφής του – ενός δικού του κομματιού…