Τη μισούσα!

Για πάρα πολλά χρόνια και μόνο με το άκουσμα του ονόματός της έβγαζα σπυριά.

Την απεχθανόμουν γιατί ήταν ξανθιά, λάτρευε το ροζ χρώμα και ήθελε να ζει μέσα στην πολυτέλεια με χιλιάδες μπιχλιμπίδια.

Κι εμένα οι κόρες μου ήταν μελαχρινές, δεν τους φόρεσα ποτέ ροζ και λάτρευαν την Μπάρμπι!

Αν μάζευα τις αποδείξεις με τα χρήματα που ξόδευα επί χρόνια για να τους αγοράζω την Μπάρμπι Νύφη, την Μπάρμπι Χορεύτρια, την Μπάρμπι Πριγκίπισσα, την Μπάρμπι Πυρηνικό Φυσικό θα ήμουν πλούσιος γαμώτο!

Σκεφτόμουν χιλιάδες φτωχά κορίτσια σ’ όλο τον πλανήτη να μην έχουν να φάνε, να ζουν σε χαμόσπιτα, να ντύνονται με κουρέλια, αλλά η Μπάρμπι δίπλα τους, να τρυπώνει στα πιο τρελά όνειρά τους.

Πόσες και πόσες γενιές κοριτσιών μεγάλωσαν με τις Μπάρμπι να γεμίζουν τα παιδικά τους δωμάτια και ν’ ακούνε τα μυστικά και τους φόβους τους χωρίς να ενδιαφέρονται οι Μπάρμπι, γιατί στον ροζ κόσμο τους δεν υπάρχει φτώχεια, φόβος και πόνος;

Πόσα σαχλά κορίτσια έγιναν Μπάρμπι, σκέφτονται σαν Μπάρμπι, μιλάνε σαν Μπάρμπι;

Τη μισούσα. Ένα σαχλό κερένιο κορίτσι, μια κούκλα που, αν μπορούσα, θα διαμέλιζα ευχαρίστως πριν τη δώσω στην Αντιγόνη και στην Εμμανουέλλα Μαρίνα και τις ακούσω να τσιρίζουν από χαρά.

Σήμερα, όμως, πήρα την εκδίκησή μου. Σε μια επίσκεψή μου στο Κέντρο Ανακύκλωσης, πάνω σε μια στοίβα συμπιεσμένων ανακυκλώσιμων υλικών – κουτιά από φάρμακα, παλιά τετράδια, σκισμένες αφίσες – είδα την Μπάρμπι, τον χαζό γκόμενό της που δεν θυμάμαι ούτε τ’ όνομά του κι ένα γελοίο ροζ σπιτάκι. Τα κορίτσια μεγάλωσαν, η μαμά τα ξεφορτώθηκε. Μπράβο μαμά, επιτέλους!

Αυτή, λοιπόν, είναι η ωραιότερη Μπάρμπι που είδα ποτέ στη ζωή μου:

Η «Μπάρμπι Σκουπίδι»!

Φωτογράφισα τη σύνθεση ικανοποιημένος κι έκανα να φύγω.

Τότε, πίσω από ένα τεράστιο κιβώτιο με πλαστικά μπουκάλια νερού, ξεπρόβαλε ο πανταχού παρών, αδιάκριτος Συγγραφέας και με γυναικεία φωνή μού φώναξε:

«Άνοιξε την τηλεόραση, κοίτα γύρω σου, ανόητε. Παντού είμαι. Η Μπάρμπι δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτή που είδες είναι η Ανακυκλωμένη Μπάρμπι»…

Αυτά!