Η πανδημία εκτόξευσε το δημόσιο χρέος της Ιταλίας στα ύψη. Τα οικονομικά μέτρα στήριξης της κυβέρνησης δεν φαίνεται να επαρκούν ενώ η χώρα ταλανίζεται από τις αιώνιες πολιτικές έριδες.

Η Ιταλία προσπαθεί να ξεπεράσει τη δύσκολη αυτή φάση, χωρίς προηγούμενο στις τελευταίες δεκαετίες. Λόγω της οικονομικής κρίσης που δημιούργησε η επιδημία του κορωνοϊού, το δημόσιο χρέος της χώρας, μέσα σε ένα χρόνο, από το 132% του ΑΕΠ εκτινάχθηκε στο 160%.

Η κυβέρνηση Κόντε, με αλλεπάλληλα μέτρα, στήριξε ελεύθερους επαγγελματίες, εργαζόμενους στον τομέα του πολιτισμού αλλά και βιοτέχνες. Toυλάχιστο 17.000 επιχειρήσεις όμως δεν πρόκειται να ξανασηκώσουν ρολά και άλλες 55.000 έχουν διακόψει, στην φάση αυτή, κάθε δραστηριότητα.

Με αυτά τα δεδομένα, η κυβερνητική συμμαχία της Ρώμης βιάζεται να αξιοποιήσει τους πόρους του Ευρωπαϊκού  Ταμείου Ανάκαμψης. Συνολικά, στη χώρα πρέπει να δοθούν  209 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά ο Ευρωπαίος Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, Πάολο  Τζεντιλόνι, ξεκαθάρισε ότι τα χρήματα δεν πρόκειται να δοθούν πριν από το τέλος της επόμενης άνοιξης.

Πώς θα διαχειριστούν τα κονδύλια;

Εκτός αυτού, υπάρχει και πρόβλημα με το πώς θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Ο Τζουζέπε Κόντε επιμένει ότι οι αρμόδιοι υπουργοί, θα πρέπει να συνεργαστούν με καταξιωμένους μάνατζερ του ιδιωτικού τομέα.

Αλλά ο πρώην πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι που μετέχει στην κυβέρνηση, απαντά ότι η διαχείριση των κονδυλίων, θα πρέπει να είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της κυβέρνησης. Διαφορετικά, απειλεί ότι θα εγκαταλείψει τον κυβερνητικό συνασπισμό.

Παράλληλα, από χθες βράδυ, προβάλλει και μια νέα απαίτηση, έναν απαράβατο όρο για να συνεχίσει να στηρίζει τον Κόντε: να χρησιμοποιήσει οπωσδήποτε, η Ιταλία, τα 37 δισεκατομμύρια ευρώ του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού  Σταθερότητας, με στόχο την ενίσχυση της δημόσιας υγείας. Ωστόσο πολλά στελέχη των Πέντε Αστέρων αντιδρούν, φοβούμενα ότι με τον τρόπο αυτό, στο τέλος η χώρα θα μπορούσε να αναγκαστεί  να υπογράψει μνημόνιο.

Η νέα αυτή οικονομική κρίση, δηλαδή, συναντά και μπλέκεται με  τα αιώνια ιταλικά προβλήματα: τεράστια  γραφειοκρατία, κομματικές έριδες και έλλειψη – πολύ συχνά-  πολιτικού οράματος.