Το Ποντίκι

Οι συνεχιζόμενες βίαιες διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων σε όλη τη Γη – διαδήλω­σαν και στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα – φέρνουν ξανά στο προσκήνιο το μόνιμο ερώτημα της τε­λευταίας δεκαετίας: Είναι πραγματικά το ισλάμ απειλή για τον κόσμο ευρύτερα και ειδικότερα για τη Δύση ή μήπως η ισλαμοφοβία είναι η καινούργια «αρρώστια», που έχει κα­τακλύσει ιδιαίτερα Ευρώπη και Αμερική και τείνει να υπο­καταστήσει το μίσος και τις προκαταλήψεις εναντίον των εβραίων;

Το Ποντίκι

Οι συνεχιζόμενες βίαιες διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων σε όλη τη Γη – διαδήλω­σαν και στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα – φέρνουν ξανά στο προσκήνιο το μόνιμο ερώτημα της τε­λευταίας δεκαετίας: Είναι πραγματικά το ισλάμ απειλή για τον κόσμο ευρύτερα και ειδικότερα για τη Δύση ή μήπως η ισλαμοφοβία είναι η καινούργια «αρρώστια», που έχει κα­τακλύσει ιδιαίτερα Ευρώπη και Αμερική και τείνει να υπο­καταστήσει το μίσος και τις προκαταλήψεις εναντίον των εβραίων;

Είναι γεγονός ότι αυτή η γελοία και τρισάθλια ταινία που γυρίστηκε στην Αμερική δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο. Μάταια, όμως, ο ίδιος ο Ομπάμα την καταδίκασε επανειλημμένα και οι δηλώσεις του μεταφράστηκαν και μεταδόθηκαν από τις τηλεοράσεις στον ισλαμικό κόσμο. Υπουργός του Πακιστάν, το οποίο είναι από τους κυριότε­ρους συμμάχους των ΗΠΑ στην Ασία, βγήκε δημοσίως και κάλεσε τους Ταλιμπάν και την Κάιντα να δολοφονήσουν αυτόν που έφτιαξε την ταινία, προσφέροντας έπαθλο 100.000 δολάρια σε όποιον τον σκοτώσει…

Αυτή η αντιφατική όσο και τραγική πλευρά των εξελί­ξεων βολεύει πολλούς τόσο στον ισλαμικό κόσμο όσο και στη Δύση, γιατί υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι επωφελούνται από την οργή των μουσουλμάνων, η οποία αντίστοιχα θα προκαλέσει αύξηση της ισλαμοφοβίας σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς.

Βέβαια είναι αδιανόητο στη Δύση να επιβληθεί λογο­κρισία στα μέσα ενημέρωσης ή στην τέχνη. Εξίσου, όμως, λογικό είναι να αναρωτιέται κάποιος πώς ασκείται αυτή η ελευθερία όταν οι συνέπειες ορισμένων κινήσεων είναι προβλεπτές με μαθηματική ακρίβεια.

Οι συνέπειες

Υπάρχει, λοιπόν, μια ουσιαστική πλευρά του ζητήμα­τος, που συνήθως εξετάζεται επιπόλαια. Αναμφίβολα, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια αντίληψη για την ελευθε­ρία του λόγου, της σκέψης ή της τέχνης.

Είναι σαφές ότι κανείς δεν πρέπει να αμφισβητεί το δι­καίωμα των ανθρώπων και των μέσων ενημέρωσης να λει­τουργούν ελεύθερα. Κάποιοι όμως πρέπει να σκέφτονται τις συνέπειες ορισμένων προκλητικών πράξεων. Και ακόμη περισσότερο είναι σαφές ότι οι εξοργισμένες μάζες που δι- αδηλώνουν στους δρόμους δεν αποτελούν σε καμία περί­πτωση τη συντριπτική πλειονότητα των μουσουλμάνων.

Ενάμισι δισεκατομμύριο μουσουλμάνοι δεν μπορούν να ταυτιστούν με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, έστω με με­ρικά εκατομμύρια χειραγωγούμενους και κατευθυνόμε­νους διαδηλωτές… Με την ίδια λογική, οι κατασκευαστές αυτής της θλιβερής ταινίας δεν μπορούν να εξισωθούν με όλους εκείνους οι οποίοι στην Ευρώπη, την Αμερική ή αλ­λού θέλουν να απολαμβάνουν το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης…

«Αραβική άνοιξη»

Πέρα όμως από τις διαδηλώσεις, τους εμπρησμούς και τις βιαιότητες, υπάρχει μια άλλη ενδιαφέρουσα πλευρά της συζήτησης που αναφέρεται στην «αραβική άνοιξη». Τα αποτελέσματα των εκλογών στην Τυνησία, την Αίγυ­πτο, αλλά και στη Λιβύη, όπως και οι εξελίξεις στην Υεμέ­νη ή το αιματοκύλισμα που συνεχίζεται αμείωτο στη Συρία, οδηγούν ορισμένους στη λαθεμένη εκτίμηση ότι η αραβική άνοιξη πέθανε ή τη διαδέχθηκε ένας ισλαμικός χειμώνας. Πράγματι τα ισλαμικά κόμματα – μετριοπαθή ή ακραία – βγήκαν νικητές από τις εκλογικές αναμετρήσεις ή δεί­χνουν να κυριαρχούν στην εξελισσόμενη άγρια σύγκρουση στη Συρία.

Εξίσου αλήθεια είναι ότι τα κόμματα αυτά δεν πρω­τοστάτησαν στην ανατροπή των αυταρχικών και δικτα­τορικών καθεστώτων του αραβικού κόσμου. Μπήκαν στο προσκήνιο την κρίσιμη στιγμή και εκμεταλλευόμε­να τις βαθιές ρίζες τους, την καλή οργάνωσή τους και την αφειδώλευτη ενίσχυσή τους κατάφεραν να αναρρι­χηθούν στην εξουσία ή να τη διεκδικούν δυναμικά.

Όμως, οι αλλαγές που σημειώθηκαν τους τελευταί­ους είκοσι μήνες στον αραβικό κόσμο είναι κοσμογονι­κές και δεν μπορούν να περιοριστούν. Οι κοινωνίες άρ­χισαν να κινούνται, οι διαφορετικές ιδέες βγήκαν από τα κλειστά μπουντρούμια και οι άνθρωποι συνειδητο­ποιούν ότι οι αλλαγές είναι πλέον στα χέρια τους…

Το γεγονός και μόνο ότι εκατομμύρια Άραβες με­τέχουν ήδη σε συνδικάτα, σε απεργιακές κινητοποι­ήσεις και οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών και απο­λαμβάνουν έναν ελεύθερο και ανεξάρτητο Τύπο είναι μια βασική εγγύηση για την εκτίμηση ότι η κυριαρχία των ισλαμικών κομμάτων και οργανώσεων δεν θα εί­ναι αιώνια!

Τεράστιο λάθος

Η θέση Ευρωπαίων και Αμερικανών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Είτε οι ΗΠΑ αποσύρονται ως κυρίαρχη δύναμη από τη Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο, είτε η Ευρώπη δεν μπορεί να παρέμβει ενεργά λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η θέση τους πρέπει να είναι στο πλευρό όσων στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο διεκδικούν ελευθερίες και δημοκρατικούς τρόπους διακυβέρνησης, που αποδέχονται την ισοπολιτεία εθνών, φυλών και θρησκειών.

Θα ήταν τεράστιο λάθος οι αναπτυγμένες δυτικές χώρες να εγκαταλείψουν αυτή την περιοχή με το επιχείρημα ότι εκεί κυριαρχούν ισλαμικά κόμματα και κινήματα, άρα δεν χρειάζεται καμία πλέον βοήθεια σε αυτούς που παλεύουν για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη…