Οι τελευταίες περιπλοκές με τις μεταλλάξεις του κορωνοϊού και τις δυσκολίες κάλυψης των αναγκών σε εμβόλια επιβεβαιώνουν τις προειδοποιήσεις μας εδώ και εβδομάδες για την ομαλότητα με την οποία θα εξελισσόταν η επιχείρηση μαζικού εμβολιασμού και εξασφάλισης της «ανοσίας της αγέλης».

Η έξοδος από αυτή την περιπέτεια είναι μια διαδικασία πιο σύνθετη απ’ όσο προσδοκούν οι πολιτικές ηγεσίες, μεταξύ των οποίων και η δική μας.

Επιβεβαιώνεται επίσης η πάγια προειδοποίηση ότι η μόνη πραγματικά ισχυρή ασπίδα εναντίον της πανδημίας παραμένει η τήρηση των μέτρων προφύλαξης και αποστασιοποίησης. Εκεί όμως υπάρχει μια πολύ μεγάλη δυσκολία: η έλλειψη εμπιστοσύνης της κοινωνίας στη διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση και την επιστήμη.

Έχουν ήδη καταγραφεί μια σειρά από κυβερνητικά λάθη, παραλείψεις, παλινωδίες, ανεπάρκειες, αντιφάσεις σε όλη τη διάρκεια του 2020 σε κρίσιμους τομείς:

● Αποτυχημένη τηλεκπαίδευση, 
● πλήρης εγκατάλειψη της πρωτοβάθμιας Υγείας, 
● παλινωδίες για τη χρήση και την αποτελεσματικότητα της μάσκας, 
● αντικρουόμενες εκτιμήσεις για τη μεταδοτικότητα του ιού, 
● καθυστερήσεις στην εφαρμογή μέτρων, 
● αποποίηση αδιαμφισβήτητων ευθυνών, 
● αδιαφορία για τις συγκοινωνίες, 
● σύγχυση για τα τεστ, 
● απουσία ελέγχων στους μαζικούς εργασιακούς χώρους, 
● έλλειψη διαφάνειας σε προμήθειες, 
● γελοιότητες τύπου «σκόιλ ελικίκου»,
● πρωθυπουργικές εκδρομές στην Πάρνηθα εν μέσω λοκντάουν,
● μπρος – πίσω για (και από) την Εκκλησία κ.λπ.

Σε αυτό το έδαφος δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε μια εύλογη δυσπιστία. Η μπάλα της αμφισβήτησης πήρε την κυβέρνηση, την επιστημονική επιτροπή, χωρίς την οποία δεν υπάρχουν αποφάσεις στο επιδημιολογικό μέρος, και την Εκκλησία, η οποία, μακριά νυχτωμένη, δεν κατάλαβε καν ποιος είναι ο ρόλος της σε αυτή την ιστορία.

Ούτε όμως η αντιπολίτευση έχει μείνει αλώβητη. Παρότι σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίθηκε στον ρόλο της αποκαλύπτοντας και αναδεικνύοντας όλα τα μεγάλα προβλήματα της κυβερνητικής διαχείρισης – και μάλιστα σε ένα δυσμενές, έως και απολύτως εχθρικό, μιντιακό περιβάλλον – έκανε δύο κρίσιμα λάθη.

● Το ένα είναι ότι επί μήνες επέμενε θορυβωδώς σε πράγματα που δεν θα μπορούσαν να γίνουν σε ελάχιστο χρόνο. Ούτε ο άμεσος… πολλαπλασιασμός των ΜΕΘ ήταν εφικτός ελλείψει εντατικολόγων και λόγω του μακρού χρόνου που απαιτείται για την εκπαίδευσή τους ούτε η κυβέρνηση μπορούσε να ενεργοποιήσει έναν διαγωνισμό προμήθειας λεωφορείων που είχε ήδη απορριφθεί από τα ελεγκτικά όργανα του κράτους.

● Το άλλο είναι ότι, με τις συνεχείς απαιτήσεις εξαιρέσεων είτε του εαυτού της είτε της εκλογικής της πελατείας (της νεολαίας κυρίως) από τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης της Covid-19, προσέφερε και αυτή έρεισμα σε μαζικές κατά μόνας παραβάσεις των μέτρων.

Επιπλέον όλων αυτών, το θλιβερό αποτέλεσμα του ανόητου καυγά για την ατομική ευθύνη ήταν να μην γίνει ποτέ κατανοητό από την κοινωνία ότι η ατομική και η κυβερνητική ευθύνη ή θα λειτουργήσουν αλληλένδετα και πλήρως ή θα αποτύχουν. Δυστυχώς δεν το κατάλαβαν ούτε τα πολιτικά κόμματα, τα οποία κατέληξαν να γίνουν παραγωγοί σύγχυσης.

Η δε κοινωνία, ήδη εκτεθειμένη σε συνωμοσιολόγους, σε ψευδοειδήμονες, σε ψευδοεπιστημονικές ανακρίβειες και φαντασιοπληξίες, ήδη ακραία ατομοκεντρική και με μικρή αίσθηση του κοινωνικού συμφέροντος, δεν βρήκε ούτε στο πολιτικό σύστημα ούτε σε θεσμούς όπως η Εκκλησία τον καθαρό και αναμφισβήτητο λόγο που είχε ανάγκη για να νιώσει και να καταλάβει ότι, τηρώντας τα μέτρα, θυσιάζει κάτι σήμερα για να ανταμειφθεί μακροπρόθεσμα με την προστασία της υγείας και της εργασίας της.

Τώρα τα πράγματα εξακολουθούν να είναι – και θα παραμείνουν για μήνες – δύσκολα. Η επιτυχία του εμβολιασμού και η έξοδος από την κρίση προϋποθέτουν την πληρέστερη δυνατή συνεργασία πολιτικής, επιστήμης και κοινωνίας. Αυτή πάλι προϋποθέτει εμπιστοσύνη. Δηλαδή πολλή δουλειά για την αποκατάστασή της. Ας ξανασκεφτούμε όλοι αυτές τις μέρες τι κάναμε σωστά και τι όχι. Καλά Χριστούγεννα…