Πολύ βαβούρα για το… τίποτε. Ο ανασχηματισμός δεν ήταν ούτε «σαρωτικός» ούτε «δομικός». Ήταν ένας ανασχηματισμός για να καρατομηθούν Θεοδωρικάκος – Βρούτσης και να αναβαθμιστεί στην ιεραρχία του υπουργικού συμβουλίου ο Βορίδης που από υπουργός αγροτικής ανάπτυξης τοποθετήθηκε στο υπουργείο εσωτερικών. 

Κατά τα λοιπά, τίποτε δεν άλλαξε σε κανένα μείζονος σημασίας υπουργείο (οικονομικών, ανάπτυξης, εξωτερικών, άμυνας, υγείας, παιδείας κλπ) πράγμα που σημαίνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι όλα πάνε «πρίμα». 

Ενδεχομένως μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι τοποθετήσεις πολιτικών (κατά κύριο λόγο) προσώπων στις θέσεις των υφυπουργών, καθώς και η γεωγραφική κατανομή των περιφερειών απ όπου εκλέγονται. Ενδεχομένως αυτό να περιγράφει και την διαπίστωση του πρωθυπουργού για την απόσταση που είχε δημιουργηθεί από την καθαρά τεχνοκρατική του πρώτη κυβέρνηση με την εκλογική της βάση. 

Σε κάθε περίπτωση, ο Μητσοτάκης μπορεί να ήθελε να αλλάξει τη συνταγή, αλλά κοιτώντας πιο προσεκτικά με τα υλικά που έχει δεν θα μπορούσε να φτειάξει διαφορετική σούπα: 

Τυχόν αλλαγές σε υπουργεία όπως το οικονομικών και ανάπτυξης θα αποτελούσε έμμεση παραδοχή της αποτυχίας στην οικονομική πολιτική. Το ίδιο ισχύει και για τους τομείς υγείας, παιδείας κλπ.  

Αλλαγές στο υπουργείο εξωτερικών και άμυνας δεν «επιτρέπονται» σε μια φάση όξυνσης των προβλημάτων με την Τουρκία.  

Στo υπουργείο Προστασίας οτου Πολίτη ο Χρυσοχοΐδης δίνει ακριβώς το «αστυνομοκρατούμενο» στίγμα που ταιριάζει στην νεοδημοκρατική παράταξη. 

Τέλος, το νέο κυβερνητικό σχήμα, αποτελεί και μια έμμεση παραδοχή: Το (λεγόμενο) επιτελικό κράτος με τους τεχνοκράτες υφυπουργός που λαμβάνουν αποφάσεις χωρίς να λογαριάζουν το πολιτικό κόστος, τελικά δεν απέδωσε τα αναμενόμενα πολιτικά οφέλη. Γι αυτό και η άρον- άρον επιστροφή στην πεπατημένη… Βούλτεψη, Μακρή και πάει λέγοντας…