◆ Το νερό έτρεχε γάργαρο!◆ Είχαν ανοίξει τα μπούτια τους οι βράχοι και το στοιχειό ορμητικό και με περίσσιες δίπλες ξετυλιγόταν κι έπεφτε με ορμή στο κοίλωμα με τη γλιστερή επιφάνεια.◆ Μετά αφρισμένο απλωνόταν στη διέξοδο που του παραχώρησε το έδαφος αποχωρώντας κι αγριεμένο παράσερνε τα πεταμένα από τον αέρα μικρά σκουπίδια.◆ Κάπως έτσι φτιάχνονται οι μικροί χείμαρ­ροι όταν ανοίγουν τα επουράνια.◆ Και καθαρίζει το υπόλοιπο των δημιουργη­μάτων των ψεύτικων.

◆ Το νερό έτρεχε γάργαρο!

◆ Είχαν ανοίξει τα μπούτια τους οι βράχοι και το στοιχειό ορμητικό και με περίσσιες δίπλες ξετυλιγόταν κι έπεφτε με ορμή στο κοίλωμα με τη γλιστερή επιφάνεια.

◆ Μετά αφρισμένο απλωνόταν στη διέξοδο που του παραχώρησε το έδαφος αποχωρώντας κι αγριεμένο παράσερνε τα πεταμένα από τον αέρα μικρά σκουπίδια.

◆ Κάπως έτσι φτιάχνονται οι μικροί χείμαρ­ροι όταν ανοίγουν τα επουράνια.

◆ Και καθαρίζει το υπόλοιπο των δημιουργη­μάτων των ψεύτικων.

◆ Μια «αυτοκάθαρση» αγνή που συντελεί­ται για να φτιαχτούν τα δαντελωτά σκαλο­πάτια της αισθητικής.

◆ Στην πολιτική αισθητική, γάργαρα νερά δεν υπάρχουν. Βράχοι και μπούτια υπάρχουν. Μόνο που είναι πλαδαρά εξογκώματα μέσα σε παρεξηγημένους κανόνες. Και συνευρίσκονται μέχρις ότου η βρομιά ανεβάσει την κακοφω­νία στο υπερώον και στο κατόπιν αναγγέλλε­ται η δυσοσμία κάτω από τις μασχάλες.

◆ Και ως άλλες ηλεκτρικές συσκευές ύστε­ρα, μπαίνουν στη διαδικασία της αυτοκάθαρσης.

◆ Και τα υπολείμματα από τα καμένα λίπη γίνονται καρβουνιασμένη σκόνη μέχρι να μπει η καινούργια λιπαρή ουσία που θα κάνει την επανάληψη να φαντάζει μια γραφική ιχνογρα­φία.

◆ Και σκύβεις το κεφάλι και αυτομουντζώνεσαι για το απροκάλυπτον των δηλώσεων.

• Ένας κύριος Θ. Καράογλου, αδιαφορώντας εντελώς για την υστερία που θα προκαλέσει στους καημένους εν Ελλάδι ψηφοφόρους και χωρίς την απαραίτητα ροδόχροια που απαιτεί τουλάχιστον η ενοχή, αναιδώς λέγει.

◆ «Δεν χάλασε ο κόσμος αν φύγουν 10-15-20-30 στελέχη. Όταν πάει να βουλιάξει ένα καράβι, πετάνε τη σαβούρα».

◆ Σαβούρα λοιπόν. Χαρακτηρισμός για τους εντός ευρισκομένους και αναμετράς τους ποικίλους τρόπους της εξαπάτησης και μένεις επιβρόντητος ενώπιον της αυθάδειας του αυτονόητου λόγου.

◆ Πολύ πρωί βγήκε ο ήλιος σήμερα και την ώρα που κοίταζες το μισάνοιχτο κούφωμα αντιλήφθηκες την περιορισμένη ορατότητα των ματιών σου.

◆ Έφυγε κι ο Jean Ferrat, τραγουδιστής, στιχουργός και συνθέτης. Όταν πήγαινε σε εκπομπές της γαλλικής τηλεόρασης, η φράση – κλειδί ήταν «να τραγουδήσει, αλλά να μη μιλήσει».

◆ Τρομάζουν οι άλλες φωνές απανταχού και αποκλείονται γενικώς και αδιακρίτως.

◆ Και στη Γαλλία, που είναι ίσως η μόνη που απόμεινε να κοιτάζει με συμπάθεια ακόμα τα παλιά μάρμαρα, καταποντίζεται ο αυτοκρά­τωρ. Πού να βρεθεί όρεξη όταν το λαμπερό των ματιών κρυφοκοιτάζει στη διπλανή στιγ­μή. Κι όταν αναζητάς να πάρεις το αίμα σου πίσω σε βλέμματα χαμηλότερου βεληνεκούς, τότε περνάς στη δεύτερη θέση, ακόμα κι αν  κάθεσαι στο πρώτο θρανίο.

◆ Στην πρώτη σελίδα φωτογραφημένος ο Σαρκοζί και δίπλα η λέξη avertissement, που σημαίνει προειδοποίηση.

◆ Στο γαλλικό σχολείο το λέξημα αυτό δηλώ­νει το στάδιο πριν από την αποβολή. Αυτές οι λέξεις με τα παιχνίδια τους! Επιβάλλουν και αποβάλλουν. Αναλόγως της διαθέσεώς τους.

◆ Ενώ στη δεξιά όχθη της πολιτείας.

◆ Ο Προκόπιος προσπαθεί να αγιογραφήσει το παρελθόν του. Δεν παίρνει διαζύγιο από την αποτυχία, ορθώς σκεπτόμενος. Σέβεται τις αντιαισθητικές επιλογές του. Συνέπεια, ομολο­γουμένως, που τσακίζει το ξημέρωμα.

◆ Και στις αποδείξεις αφήνω τη σωτηρία μου. Στις μικρές λεξούλες που με κόπο δι­ακρίνω. Στους δυσδιόρατους αριθμούς της απόγνοιάς μου.

◆ Τοιουτοτρόπως περιορισμένος στο τυπογραφημένο λευκό ορθογώνιο, εκτεθειμένος στις παγίδες των αόρατων εχθρών, υστερικώς αφήνομαι στον οίκτο μου.

◆ Και γραμμένος ο κόσμος χαμηλά με ακρι­βά μολύβια πνίγεται από τους σκληρούς τοίχους που τον πλησιάζουν.

◆ Σε λίγο φτάνει η Άνοιξη με τις παπαρούνες της και την επιτηδευμένη διέγερση των αισθή-σεών της.

◆ Κι εγώ ανυπομονώ πότε θα έρθει το επό­μενο φθινόπωρο.

Μυογράφημα

Γεννήθηκε σε ένα ορεινό χωριό. Ο πατέρας του δεν ήταν τίποτα το σπου­δαίο. Μεροκαματιάρης άνθρωπος που αγωνιζόταν να βγάλει το ψωμί του. Έφευγε με το ξημέρωμα, γύριζε με το σούρουπο. Η μάνα του καλή γυναίκα με τα σταυροκοπήματά της και τις προσευ­χές της τον μεγάλωσε με όλες τις πατρο­παράδοτες αξίες που κληρονόμησε.

Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο και όταν βαρέθηκε να σαλαγά πρόβατα κατηφόρισε στη μεγάλη πόλη, να βρει το θειο του που είχε ένα μεγάλο εμπορικό.

Εκεί ανδρώθηκε, πονήρεψε, ξέχασε τους κάμπους και τις ραχούλες, τα κλαρίνα και τη Μέλπω τη χωριατοπούλα που την έβλεπε κλεφτά, όταν έπλενε φλοκάτες στο ποτάμι.

Κατάλαβε γρήγορα το νόημα και ξέφυγε.

Άρχισε να ντύνεται αλλιώς. Έφτιαξε και την προφορά του. Έβαλε κι ένα δαχτυλίδι με μαύρη πέτρα, αγόρασε και πούρα.

Κούρσα πολυτελείας, σκυλάδικα και γήπεδα. Πρώτο τραπέζι πίστα το όνο-μά του και το λουλούδι σύννεφο.

Γυναίκες βαμμένες, πολιτικοί στα πόδια του, μίζες και λαμογιές.

Ανέβαινε ψηλά κι αγνάντευε τις  μύγες που τον εκλιπαρούσαν.

Στο χωριό τον λάτρευαν, ήταν το παράδειγμα στα στόματα των μανάδων. Το αποκούμπι των ονείρων τους.

Τα χρόνια περνούσαν.

Ο πατέρας του πέθανε φτωχός, όταν γύριζε ένα σούρουπο, κι η μάνα του ακόμα κάθεται στο μονό σκαλοπάτι, μπας και φανερωθεί.

Πού και πού κτυπά εκείνο το μαύρο κουτί, αλλά η φωνή απ’ την άλλη μεριά είναι αγνώριστη και ξένη.

Κι εκείνη έχει μείνει ακόμα στο νανούρισμα και στο πρώτο κλάμα αφήνομαι στον οίκτο μου.

Και γραμμένος ο κόσμος χαμηλά με ακρι­βά μολύβια πνίγεται από τους σκληρούς τοίχους που τον πλησιάζουν.

Σε λίγο φτάνει η Άνοιξη με τις παπαρούνες της και την επιτηδευμένη διέγερση των αισθή-σεών της.

Κι εγώ ανυπομονώ πότε θα έρθει το επό­μενο φθινόπωρο.

Φωνές λέξεων

Ο μισοσβησμένα γράμματα δίσκος σπασμένος και τα θυμίζουν τη μελωδία. Στον μικρό χώρο που οι αναμνήσεις σχηματοποιούνται και γίνονται συ­ντροφιά. Την ώρα που αναδιπλώ­νονται οι σκέψεις και το μοναχικό παραλήρημα μπορεί να πάρει τη μορφή ενός πάθους. Τα αντικείμε­να γιγαντώνονται και εκφωνούν. Δυο σύνθετες λέξεις και διαφορετι­κή η εκπομπή του λόγου. Ο ορισμός του τραγουδιού διά των γραμμών.

Όταν η διακόσμηση ασυνείδητα συνδέει τις ανάσες. Και η σκόνη απαραίτητη προϋπό­θεση του χαμένου χρόνου δίνει την εκλαμπρότητα στα κρυφίως εννοούμενα.

Σημεία που διογκώνουν τη λεπτο­μέρεια και αφήνουν τους ορισμούς τους καταγεγραμμένους να μοιά­ζουν με ασήμαντα στίγματα. Κι όταν μέσα στο γεμάτο ποτήρι κοιτάς τη ζωή, ακούς το γραμμένο να τραγουδά μαζί με τα παράσιτα της χθεσινής επιθυμίας. Έτσι απλά, όπως γράφεται ο έρω­τας.