Λίγο πριν τελειώσει ο δύσκολος χρόνος που μας πέρασε, στις 16 Δεκεμβρίου και με αφορμή πάλι προσκόμματα, επεμβάσεις και δυσκολίες που έβαζε η Εκκλησία στο έργο της πολιτείας υπονομεύοντας την εθνική προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας  προκειμένου να διασωθούν ένα σωρό μεσαιωνικές αντιλήψεις  και θρησκευτικές αναχρονιστικές δοξασίες, γράφαμε απελπισμένοι ότι η Εκκλησία  αποδεικνύεται κατώτερη του ρόλου και της αποστολής της.

Μεταξύ άλλων γράφαμε: «Να σημειώσουμε εδώ ότι η Εκκλησία δεν είναι φορέας κοσμικής εξουσίας ούτε συγκυβερνά και συναποφασίζει με τις εκλεγμένες  κυβερνήσεις, πολύ δε περισσότερο δεν παρεμβαίνει, δεν απαιτεί, δεν εκβιάζει. Ο ρόλος και τα καθήκοντά της είναι αποκλειστικά πνευματικά.  Κάθε πολιτική παρέμβαση των ιεραρχών είναι -και δικαίως θεωρείται- ωμή και απροκάλυπτη παρέμβαση της Εκκλησίας στις υποθέσεις του κοσμικού κράτους.  

Η γενικευμένη αίσθηση ότι η Εκκλησία είναι υπεράνω των νόμων και του κράτους γενικά είναι εμπεδωμένη εν πολλοίς μέσα από ένα εθνικό αφήγημα όπου  Ελληνισμός και Ορθοδοξία ταυτίζονται – υπέρ της Ορθοδοξίας…  Την άποψη αυτή φροντίζουν να την υπενθυμίζουν οι ιεράρχες σε κάθε ευκαιρία. Ων ουκ έστιν αριθμός των απαράδεκτων και αλαζονικών και δίχως ίχνος προσχημάτων, επεμβάσεων της Εκκλησίας σε θέματα της πολιτείας».         

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Στις σχέσεις της με το Κράτος, η Εκκλησία της Ελλάδας, όταν δεν το εκμεταλλεύεται ή όταν δεν το έχει του χεριού της, καταφεύγει στους  τυχοδιωκτισμούς, στις απειλές στους εμπρηστικούς λόγους, στους εκβιασμούς, στην τυφλή σύγκρουση. Συμπεριφέρεται επιδεικνύοντας «πολιτική ανυπακοή». Ωραία, λοιπόν. Αν θεωρεί ότι θίγονται τα συνδικαλιστικά δικαιώματά της και ότι η θεια κοινωνία δεν μεταδίδει το ιό όπως …τόσο ψευδώς διατείνεται η πολιτεία σκορπώντας τον φόβο εναντίον της θειας μεταλήψεως, να δεχτεί τις συνέπειες της ανυπακοής, αυτές που ορίζονται από τους νόμους σε όσους τους παραβαίνουν σύμφωνα με το Σύνταγμα. Την υγειονομική ευθύνη των πολιτών την έχει η Πολιτεία και όχι η Εκκλησία. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουμε σε αυτό το τόπο; 

Δεν είναι δυνατόν κάθε  τόσο η Εκκλησία να δημιουργεί πρόβλημα στην πολιτεία και να καταφεύγει  στη  δικαιοσύνη, εκβιάζοντας τους πάντες και τα πάντα. Δεν είναι εταιρεία, δεν είναι πολιτικό κόμμα, δεν είναι ακτιβιστική οργάνωση, δεν είναι συνδικαλιστικός φορέας. Επιτέλους, ας κατανοήσει τον ρόλο και την αποστολή της. Η Εκκλησία έχει να επιτελέσει πνευματικό έργο, όχι αντάρτικο και ακτιβισμούς. Ντροπή, τόσοι γέροντες να μην έχουν συνείδηση της κατάστασης. 

Σε τι διαφέρει η Ιερά Σύνοδος από τα γκρουπούσκουλα της ακροαριστεράς που δεν δέχονται να μην παρελάσουν στη γιορτή του Πολυτεχνείου για τους δικούς τους λόγους ή από το ΚΚΕ και την Αριστερά όταν εν μέσω πανδημίας οργανώνουν συλλαλητήρια και διαδηλώσεις; Τελικά, όλες αυτές οι θρησκείες, κοσμικές και μεταφυσικές λυμαίνονται την ανθρωπότητα, μισούν τη ζωή, την δημοκρατία, την ελευθερία. 

Η συνεχής, επίμονη και κουραστική επίκληση του ιδιαίτερου ρόλου (άλλη μια ελληνική ιδιαιτερότητα!) που έπαιξε η ορθοδοξία στην διαμόρφωση και συγκρότηση της εθνικής μας συνείδησης εκτός του ότι δεν σχετίζεται με το υγειονομικό θέμα, δεν παρέχει «ελευθέρας» στους τυχοδιωκτισμούς των Ιεραρχών σε βάρος της ζωής των πολιτών, ούτε συγχωροχάρτι στις εκβιαστικές επεμβάσεις της Εκκλησίας στις υποθέσεις του Κράτους. Θυμίζουμε στους λάτρεις της παράδοσης ότι δεν γεννηθήκαμε εις Παρισίους, ούτε σε αφιλόξενους άπιστους τόπους της Εσπερίας αλλά εδώ, σε αυτόν τον τόπο – και γνωρίζουμε και εμείς τις παραδόσεις.  

Στην Ορθοδοξία οι σχέσεις των ανθρώπων με το θείο δεν έχουν κάτι το μεταφυσικό, το υπερβατικό, αλλά κάτι το θαυμαστά φιλικό. Η ορθοδοξία είναι φιλική θρησκεία και οι Άγιοι που την εκπροσωπούν, διατηρούν στενές σχέσεις με τους ανθρώπους: τους πονάνε, τους συμπαραστέκονται, τους κατανοούν και τους ανακουφίζουν. Κυρίως τους προστατεύουν. Άνθρωποι και Άγιοι αγαπούν την ζωή, την σέβονται. Μετά τον εκκλησιασμό στήνουν πανηγύρια τρώγοντας και πίνοντας, αστειευόμενοι με χωρατά, πολλές φορές τολμηρά. Δεν είναι σεμνότυφοι ούτε του πρωτοκόλλου. Είναι του γλεντιού και του κεφιού. Θέλουν να ζήσουν. Όχι να διασωληνωθούν.

Άνθρωποι και Άγιοι κάνουν παρέα, αγαπιούνται, κυρίως όμως το κρυφό τους μυστικό είναι οι ισότιμες σχέσεις όταν στις μεταξύ τους υποθέσεις υπάρξουν προβλήματα. Αισθάνονται τόσην οικειότητα ώστε οι μεν τους βρίζουν, κατεβάζοντας καντήλια και χριστοπαναγίες που εντάσσονται κι αυτές αρμονικά στην ευλαβική παράδοση του λαού μας (αλλά δεν άκουσα ποτέ κανένα να επικαλείται αυτή την πτυχή της), οι δε τους συγχωρούν δίχως να το κρατάνε μανιάτικο. Η ελληνική εκδοχή της ορθοδοξίας, με δυο λόγια,  συγκροτεί  μιαν αριστουργηματική και εξόχως καλλιτεχνική θρησκεία. Δεν χρειάζεται ως εκ τούτου εθελοντές Ταλιμπάν υποστηριχτές ούτε και ιδεολογικές αναλύσεις των εργολάβων της παράδοσης που φέρουν την ούγια της γνήσιας ελληνικότητας για να μας στείλουν στον άλλο κόσμο μιαν ώρα αρχύτερα… 

Είναι καιρός οι γέροντες Άγιοι Πατέρες να σωφρονιστούν και να δείξουν σύμφωνα με τις επιταγές της ορθοδοξίας, πνεύμα αλληλεγγύης και όχι αδιαλλαξίας. Του Αγίου Δημήτριου -μεγάλη η χάρη του- μεταδόθηκε ο ιός μια χαρά και η Θεσσαλονίκη πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος για αυτήν την απερισκεψία.  
Ας μην περάσουμε τα Θεοφάνεια διασωληνωμένοι.