Όσο  απίστευτο και αν φαίνεται, οι Ιρλανδοί έκαναν το δικό τους «θαύμα»: ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία «ναι» στην επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας, έχοντας στο μυαλό τους περισσότερο το ξεπέρασμα της σκληρής οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα τους παρά την ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά ταυτόχρονα πρόσφεραν με αυτό το «ναι» μια απροσδόκητη ανάσα στην κυβέρνηση του Μπράιαν Κόουεν, η οποία βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο της δημοτικότητάς της!

Όσο  απίστευτο και αν φαίνεται, οι Ιρλανδοί έκαναν το δικό τους «θαύμα»: ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία «ναι» στην επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας, έχοντας στο μυαλό τους περισσότερο το ξεπέρασμα της σκληρής οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα τους παρά την ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά ταυτόχρονα πρόσφεραν με αυτό το «ναι» μια απροσδόκητη ανάσα στην κυβέρνηση του Μπράιαν Κόουεν, η οποία βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο της δημοτικότητάς της!

Οι Ιρλανδοί ενέκριναν με το εξαιρετικά σημαντικό ποσοστό του 67,13% το «ναι» στη Λισαβόνα, κάτι το οποίο έχει να συμβεί από τον καιρό του δημοψηφίσματος του Μάαστριχτ το 1992. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι μέσα σε 16 μήνες ανατράπηκε ριζικά το «όχι» του δημοψηφίσματος της 12ης Ιουνίου 2008, όταν με ποσοστό 53,4% είχαν απορρίψει την επικύρω­ση της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Αυτή η μετατόπιση πάνω από το 20% των ψηφοφόρων έφερε το και­νούργιο αποτέλεσμα, το οποίο χαι­ρετίστηκε με πανηγυρικούς τόνους από όλους τους Eυρωπαίους ηγέ­τες, αλλά βέβαια θεωρήθηκε μέγα λάθος και σχεδόν προδοσία από όσους προπαγάνδιζαν εδώ και χρό­νια το «όχι» στην Ιρλανδία…

 

Αλλαγή κλίματος

Φαίνεται όμως ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή του κλίματος. Πέρσι οι ψηφοφόροι δεν είχαν μπροστά τους το βάθος της οικονομικής κρίσης, ενώ φέτος η ύφεση έχει αλλάξει ριζικά το πολιτι­κό και οικονομικό τοπίο.Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης, η ανεργία θα τριπλα­σιαστεί ώς το τέλος του χρόνου σε σχέση με την άνοιξη του 2008. Ετσι πολλοί ανατρέχουν στην περίφημη φράση «Είναι η οικονομία, ανόητε!» που είχε πει ο Μπιλ Κλίντον στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 1992.

Γι’ αυτό και οι περισσότεροι ανα­λυτές θεωρούν ότι η οικονομική κρίση ήταν το κυριότερο στοιχείο που άλλαξε την πολιτική στάση των Ιρλανδών ψηφοφόρων. Ο φόβος για τη φυγή των ξένων επενδύσε­ων και για την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας ίσως να ήταν τα καθοριστικά κριτήρια που οδή­γησαν στο «ναι». Αρκετά ιρλανδικά μέσα ενημέρωσης αναγνωρίζουν ότι ίσως αυτός ο τρόπος, η επί­κληση δηλαδή των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, να μην είναι ο καλύτερος για να κερδίσει κανείς ψήφους…

Ωστόσο, για την κυβέρνηση του Μπράιαν Κόουεν η νίκη είναι ξεκά­θαρη, εφόσον κατάφερε να επιβά­λει τη διεξαγωγή δεύτερου δημο­ψηφίσματος μέσα σε λίγους μήνες, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις των δυνάμεων που προπαγάνδιζαν υπέρ του «όχι», κι έτσι διατηρείται στην εξουσία παρά την τεράστια απώλεια της δημοτικότητάς της.

 

Το «παιχνίδι» συνεχίζεται

Η ανάπαυλα για την ιρλανδική κυβέρνηση μάλλον όμως θα είναι μικρή, γιατί τα κόμματα και οι οργα­νώσεις που υποστήριξαν το «όχι» έχουν αποφασίσει να ανατρέψουν τον Κόουεν. Γι’ αυτό ο Iρλανδός πρωθυπουργός και το κόμμα του «Φιάνα Φέιλ» ξεκίνησαν αμέσως διαπραγματεύσεις με το κόμμα των Πρασίνων, ελπίζοντας να εξα­σφαλίσουν την υποστήριξή τους στο νέο πρόγραμμα λιτότητας το οποίο ετοιμάζονται να εξαγγείλουν.

Πρόκειται πραγματικά για υπερ­βολικά σκληρό πρόγραμμα, καθώς η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να βρει 4 δισεκατομμύρια ευρώ για να καλύψει τις ανάγκες του προσεχούς προϋπολογισμού. Τα συνδικάτα ετοιμάζουν μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και απεργιακές κινη­τοποιήσεις κι έτσι το μαζικό «ναι» στη Λισαβόνα μπορεί να σημάνει για την Ιρλανδία απλώς μία προσω­ρινή ηρεμία πριν από την επερχόμε­νη καταιγίδα! Η επικράτηση του «ναι» αποτέλεσε έκπληξη ακόμη και για τους σφο­δρότερους πολέμιους της Συνθήκης της Λισαβόνας. Από τις 43 εκλογικές περιφέρειες της Ιρλανδίας μόνο στις δύο επικράτησε το «όχι», ενώ σε 31 από αυτές η μετατροπή του «όχι» σε «ναι» πήρε μαζικές διαστάσεις. Ο επιχειρηματίας Ντέκλαν Γκάνλεϊ, η διασημότερη προσωπικότητα που πάλεψε σκληρά για το «όχι», κατήγ­γειλε το αποτέλεσμα ως βασιζόμενο περισσότερο στον φόβο παρά στην ελπίδα…