Ο Μάνος Χατζιδάκις, πιο επίκαιρος από ποτέ, μπορούσε να βλέπει πιο μπροστά από την εποχή του .

Ο Μάνος Χατζιδάκις, πιο επίκαιρος από ποτέ, μπορούσε να βλέπει πιο μπροστά από την εποχή του .
Δίχως ανάσταση
Εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί. Πως θα ’ναι αιώνια δίχως ανάσταση, μια και δεν δέχτηκε ποτέ της να πεθάνει. (Από το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Τέταρτο», Μάιος 1985.)
Το κτήνος μέσα μας
Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινω­νικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεο­λογία. Είναι η μεγεθυσμένη έκφραση – εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περι­έχουμε είναι η Παιδεία (Φεβρουάριος 1993).
Κουρεμένα κεφάλια
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υπο­τάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή δια­ταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων (Φεβρουάριος 1993).
Ο πολύ Έλληνας
Δεν μου αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Είμαι όσο εί­μαι. Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότε πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική (Αύγουστος 1979).
Ζήτημα επιβίωσης
Η «πατρίς μας» οφείλει να αρνηθεί την ομφαλοσκοπική της κληρονονομιά και να αποκτήσει ιδιότητες ζωντανού οργανισμού. Αν θέλει να επιζήσει με αξιοπρέπεια και όχι ως κοιτίς ξενοδοχειακών υπαλλήλων και τουριστικών ερωτικών συντρόφων (Αύγουστος 1985).
Οι απόγονοι
Δυστυχώς δεν είμαστε οι απόγονοι των τραγικών, αλλά μο­νάχα οι απόγονοι των δουλοπάροικων και των μεταναστών (Ιούλιος 1988).
Αυτοί που χάθηκαν
Σέβομαι βαθιά αυτές τις γιορτές γι’ αυτούς που χάθηκαν και όχι για τους εναπομείναντες που προσπαθούν να τις εκμε­ταλλευτούν στο έπακρον. Οι εναπομείναντες παρελαύνουν επικεφαλής, βγάζουν λόγους, πραγματοποιούν τηλεοπτικές συνεντεύξεις και δεν τους άκουσα ούτε μία φορά να μνημο­νεύουν αυτούς που χάθηκαν οριστικά, που δεν είναι σε θέση να μιλήσουν σήμερα (Δεκέμβριος 1985).
Ορισμός της σεμνότητας
Η έννοια της σεμνότητας δεν περιέχει έπαρση, χωρίς αυτό να αποκλείει την υπερηφάνεια, η οποία είναι γνήσια ανδρική ιδιότης. Η σεμνότητα περιέχει πίστη αλλά δεν περιέχει δογματισμό. Επιδέχεται στον διάλογο, αλλά βέβαια ένα διάλογο επιπέδου, και με γνήσιες αντίθετες απόψεις. Η σεμνότης, τέλος, δεν είναι σεμνοτυφία (Ιούλιος 1987).
Πατρίς άθλιων φράσεων
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε πατρίς πολλών αθλίων φράσεων – μαζί με τις σοφές των ολίγων σοφών. Όπως εκείνο το άλλο, κλασσικό φασιστικό, το διάσημο «Πας μη Έλλην βάρβαρος» (Ιανουάριος 1986).
Άπατρις τέχνη
Η τέχνη δεν έχει πιστοποιητικό γεννήσεως όπως, στο τέλος τέλος, δεν έχει και χώρα καταγωγή ς (Νοέμβριος 1985).
Επαναστάτης καλλιτέχνης
Ποτέ οι επαναστάτες και οι ανατροπείς δεν υπήρξαν μεγάλοι καλλιτέχνες. Αυτοί που ταλαιπωρούνται κάνοντας επανά­σταση δεν έχουν καιρό να κάνουν διαχρονική τέχνη (Ιούλιος 1988).
Ελιτισμός
Μου αναγνωρίζουν το δικαίωμα να επιλέξω τον ερωτικό μου σύντροφο – τρόπος του λέγειν «μου αναγνωρίζουν το δικαί­ωμα» – και δεν μου επιτρέπουν την επιλογή των ακροατών. Καταλαβαίνετε πόσο παρανοϊκό είναι αυτό όταν και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για ερωτική επικοινωνία; (Ιούλιος 1988)
Τα γηρατειά
Νιώθω πέρα για πέρα νέος και απεχθάνομαι τα γηρατειά όταν εξακολουθούν να κατευθύνουν τη ζωή του έθνους μέσ’ από τη σκλήρυνση και τις απαρχαιωμένες ιδεοληψίες που τα χαρακτηρίζουν (Αύγουστος 1 985).
Περί φήμης
Έναν καιρό που με γνώριζε και ο μπακάλης της παρακάτω γειτονιάς, αισθανόμουν μεγάλη απελπισία. Πρέπει να σε σέβεται ο μπακάλης της γειτονιάς σου αναμφισβήτητα, για να σε εξυπηρετεί, αλλά τον μπακάλη της παρακάτω γειτονιάς τι τον θέλεις Εμένα μ’ έμαθε κι αυτός, κι εκεί ήταν το δράμα. Τώρα ευτυχώς επανήλθα στους φίλους (Φεβρουάριος 1986).
Η μνήμη
Αν είχα πολλά χρήματα, θα είχα αποσύρει όλες τις παρα­χωρήσεις δικαιωμάτων που έχω κάνει σε εκδότες και θα εξαφάνιζα τα έργα. Τίποτε ωραιότερο από το να μείνω – όσο θα μείνω – στη μνήμη όσων συνομίλησα μαζί τους. Γιατί μετά τον θάνατο τι μας περιμένει; Η ανικανότης των διαφόρων τυμβωρύχων πάνω στα νεκρά μας σώματα (Ιούλιος 1988).
Ζωντανό φορτίο
Τι πάει να πει «μνημόσυνο»; Κάποιον που δεν θυμάμαι και μια δεδομένη στιγμή, καθορισμένη, οφείλω να θυμηθώ. Τους ανθρώπους που έχουν φύγει, αλλά παραμένουν ζωντανοί, τους έχουμε καθημερινά τοποθετημένους μέσα μας και τους κουβαλάμε σ’ ολόκληρη τη ζωή μας (Μάρτιος 1987).
 
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.