Με τα ρεπορτάζ και την αρθρογραφία τους, οι FT έχουν πλειστάκις στηρίξει πολιτικές και αποφάσεις που έχουν δεχθεί σφοδρή κριτική, ιδίως εξ αριστερών, ενώ η εφημερίδα ήταν από τους «ηρακλείς» της λιτότητας μετά την χρηματοπιστωτική -και όχι μόνο…- κρίση του 2008.

 

Γι’ αυτό και το βασικό άρθρο τους πριν από μερικές μέρες προκάλεσε τεράστια εντύπωση, όταν η εφημερίδα παραδέχθηκε ότι η προσέγγισή της για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης του 2008, αν και συμβάδιζε με την πλειοψηφία, ήταν λάθος.

 

Αφορμή για την αυτοκριτική στάθηκε μια μελέτη των Peter Orszag, Robert Rubin και Joseph Stiglitz, σχετικά με την κατάσταση που δημιουργεί στην παγκόσμια οικονομία η πανδημία του κορωνοϊού και τις πολιτικές αντιμετώπισης των συνεπειών της.

 

Η μελέτη έρχεται σε μια στιγμή που φουντώνει η συζήτηση σχετικά με το πότε θα πρέπει να αρθούν τα μέτρα που οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο λαμβάνουν για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που προκαλεί ο κορωνοϊός.

 

Την ώρα που η πρόεδρος της ΕΚΤ, Christine Lagarde, προειδοποιεί ότι άκαιρη παύση των μέτρων ενίσχυσης μπορεί να κάνει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά, «ιέρακες» της λιτότητας εδώ κι εκεί γκρινιάζουν για τα χρήματα που ξοδεύονται και προειδοποιούν για δεινά.

 

Αναφερόμενη στην κρίση του 2008 και τη λιτότητα που ακολούθησε, η εφημερίδα σημειώνει ότι «ο πληθωρισμός, η ανάπτυξη και τα επιτόκια απέτυχαν να ανακάμψουν όπως αναμενόταν μετά την κρίση. Αυτό, όχι μόνο κράτησε το δανεισμό χαμηλά, αλλά έδειξε ότι η περικοπή δαπανών μπορεί να έχει μεγαλύτερες αρνητικές συνέπειες, απ’ όσο αναμενόταν».

 

Παράλληλα, επισημαίνει ότι οι top-down κανόνες συνήθως είναι εσφαλμένοι και αναφέρεται ειδικά στο διαβόητο όριο του 3% του ΑΕΠ για το δημοσιονομικό έλλειμμα, (πυλώνας του Συμφώνου Σταθερότητας της Ευρωζώνης) το οποίο, όπως έχει γραφτεί και στο «Π», αποφασίστηκε αυθαίρετα και χωρίς να εκφράζει και τίποτα, από δύο Γάλλους ανώτερους δημόσιους υπάλληλους.

 

Φυσικά, η εφημερίδα δεν κάνει εντελώς πίσω: παρότι μοιάζει να υιοθετεί τις πιο «κεϊνσιανές» ιδέες των Orszag, Rubin και Stiglitz περί επέκτασης της ωρίμανσης των δανείων, αυτοματοποιημένους σταθεροποιητές της οικονομίας, όπως τα επιδόματα ανεργίας και «ημι-αυτόνομη» αύξηση των δαπανών για υποδομές όταν η οικονομία υποχωρεί, λέει και τα δικά της.

 

Έτσι, καλεί τις Κεντρικές Τράπεζες να μην παραβλέψουν το ρόλο τους περί σταθερότητας των τιμών και να τυπώνουν χρήμα μόνο για την επίτευξη των στόχων τους για τον πληθωρισμό, και όχι για χρηματοδότηση των κυβερνήσεων, τονίζοντας ότι η ποσοτική χαλάρωση δικαιολογείται από χαμηλό πληθωρισμό και όχι από υψηλά ελλείμματα.

 

Ακόμα και έτσι, πάντως, η κίνηση των FT έχει τη σημασία της, σε μια στιγμή που η οικονομία παγκοσμίως βρίσκεται σε βέρτιγκο λόγω της πανδημίας και, παρά ταύτα, κάποιοι επιμένουν για επιστροφή στις παλιές -κακές…- συνήθειες της υπερβολικής λιτότητας.