Γράφει ο ies1132
Το περιγράφει πολύ εύστοχα σ’ ένα τραγούδι του ο Φοίβος Δεληβοριάς, «ο χρόνος δεν υπάρχει, ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι». Ο χρόνος λοιπόν, είναι ένα μέγεθος σχετικό.

Γράφει ο ies1132
Το περιγράφει πολύ εύστοχα σ’ ένα τραγούδι του ο Φοίβος Δεληβοριάς, «ο χρόνος δεν υπάρχει, ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι». Ο χρόνος λοιπόν, είναι ένα μέγεθος σχετικό. Πόσω δε μάλλον, ο πολιτικός χρόνος. Όταν σε σύντομο χρονικό διάστημα συμβούν πολλά μεταξύ δύο υποκειμένων, τότε η αίσθηση που δημιουργείται για το χρόνο είναι διαφορετική. Όσον αφορά την αίσθηση που δημιουργείται για τον χρόνο στην πολιτική, επηρεάζεται από δύο υποκείμενα, την κυβέρνηση και το λαό. Και από την 17η Ιούνη έχουν συμβεί πολλά, αναμενόμενα, κατά τη γνώμη μου. Έτσι, νιώθουμε ότι έχει περάσει πολύς καιρός. Ότι απέχουμε περισσότερο, απ’ την «αρχή», απ’ όσο πραγματικά απέχουμε. Κι όμως, έχουν περάσει μόλις 3,5 μήνες από τις εκλογές. Μας φαίνονται μακρινό παρελθόν, κι ας έχουν μεσολαβήσει 2 καλοκαιρινοί μήνες που θεωρούνται πολιτικά νεκρός χρόνος. Αν σκεφτούμε ότι η κυβέρνηση ανέλαβε ουσιαστικά απ’ τα μέσα Αυγούστου και ξεκίνησε το, κατά τους κυβερνητικούς εταίρους και την τρόικα, έργο της, στις αρχές Σεπτέμβρη, τότε, είναι όντως, σα να έχουμε ταξιδέψει στο χρόνο. Η οσμή σκανδάλου είναι το τελευταίο που ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά από γεγονότα που «ροκανίζουν» τον διαθέσιμο χρόνο της συγκυβέρνησης. Σε προηγούμενο κείμενό μου, είχα γράψει πως εκλογές θα προκύψουν στο τέλος του 2012 ή στις αρχές του 2013. Η κοινωνική δυναμική που είχε αναπτυχθεί μέχρι λίγο πριν τις εκλογές αυτό έδειχνε. Ότι δηλαδή σε περίπτωση που δεν άλλαζε το μείγμα της πολιτικής, θα αναπτύσσονταν ισχυρές αντίρροπες δυνάμεις που θα οδηγούσαν σε σύντομη πτώση την κυβέρνηση. Καλώς ή κακώς, η δυναμική αυτή εκτονώθηκε. Οι εκλογές λειτούργησαν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Τούτο εξηγεί και ως ένα βαθμό τη σχετικά μικρή προσέλευση του κόσμου στις πρώτες απεργιακές κινητοποιήσεις του φθινοπώρου, δεδομένων των μέτρων που έρχονται. Καθοριστικό παράγοντα στην διάρκεια της συγκυβέρνησης θα παίξει η Δημ. Αρ. Με τόσα που έχουν συμβεί, η συγκυβέρνηση είναι πολύ πιθανό να είχε ήδη καταρρεύσει. Αυτό που της δίνει έστω αυτή την αντοχή και την κάνει να φαίνεται πιο συγκροτημένη είναι ο τρίτος τη τάξει εταίρος. Η συμμετοχή της Δημ. Αρ. στη συγκυβέρνηση δίνει την εντύπωση της «οικουμενικότητας». Ακόμα και απ’τον τρόπο που ηχεί αυτό, είναι αρκετό για να δώσει στη συγκυβέρνηση λίγο χρόνο παραπάνω. Σκεφτείτε, οι μόνοι εταίροι της συγκυβέρνησης να ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ. Δε θα άντεχαν παρά μόνο λίγους μήνες. Και όχι επειδή η Δημ. Αρ. προσφέρει επί της ουσίας ή διαμορφώνει την πολιτική που ακολουθείται, αλλά επειδή ακριβώς δημιουργεί την αίσθηση ότι είναι «όλοι μαζί». Έτσι, κρίνεται καίρια η στάση της Δημ. Αρ. για την πορεία και τη διάρκεια της συγκυβέρνησης. Αν αποχωρήσει, χάνεται ο τρίτος εταίρος. Επί της ουσίας δεν θα υπάρξει καμία σημαντική διαφορά. Όμως θα χανόταν το μόνο πράγμα που κρατάει εν ζωή τη συγκυβέρνηση, η αίσθηση της οικουμενικότητας. Θα ήταν ικανή συνθήκη για να πέσει η κυβέρνηση παρ’όλο που η πλειοψηφία δεν κρίνεται από τους 10 βουλευτές της Δημ. Αρ. Εδώ όμως μπαίνει ένα θέμα. Αφού η Δημ. Αρ. φέρεται να διαφωνεί και μάλιστα δια του αρχηγού της Φώτη Κουβέλη , ο οποίος προειδοποιεί την τρόικα να «σταματήσει να επιτίθεται στον ελληνικό λαό» γιατί δεν αποχωρεί ; Ή έστω γιατί δε θέτει βέτο για την συμμετοχή της στην συγκυβέρνηση ; Η απάντηση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πλέον, η συμμετοχή της Δημ. Αρ. στη συγκυβέρνηση είναι στρατηγική επιλογή, και όχι επιλογή από ανάγκη όπως προσπάθησαν να μας πείσουν τον πρώτο καιρό. Αυτό επιβεβαιώνεται και απ’ την υιοθέτηση του Κουβέλη όλων των σχημάτων με τα οποία επιτίθεται ο Σαμαράς στην αξιωματική αντιπολίτευση. Έτσι, προτιμά να τον πουν «συστημικό» ή «δεξιό» οι αριστεροί παρά να τον πουν «ανεύθυνο» σε μια ενδεχόμενη άρνησή του, οι δεξιοί. Η γνώμη μου είναι ότι η Δημ. Αρ. επέλεξε έναν δρόμο που δεν έχει γυρισμό. Βρέθηκε σε μία κρίσιμη καμπή όπου εκ των πραγμάτων της τέθηκε το δίλημμα, και έκανε την επιλογή της. Θα στηρίξει την κυβέρνηση μέχρι τέλους και θα συμπαρασυρθεί μαζί τους απ’ την οργή του κόσμου. Θα είναι άδοξο το τέλος της Δημ. Αρ. όμως ήταν επιλογή της. Σε αυτό το κρίσιμο σημείο ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποκτά ιδιαίτερο νόημα και περιεχόμενο. Δεν είναι μόνο ο έλεγχος που πρέπει να ασκεί η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Βρισκόμαστε σε μια στενωπό, όπου από τη μία υπάρχει η κυβέρνηση του Σαμαρά με καθαρά «μνημονιακό» προσανατολισμό και απ’ την άλλη η δημοσκοπική άνοδος της Χ.Α. Έτσι, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική, στοχευμένη και εν τέλει αριστερή η αντιπολίτευση που θα ασκείται σε μια τέτοια κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα του Τσίπρα στις απεργιακές κινητοποιήσεις της προηγούμενης εβδομάδας πλάι πλάι με τους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, με ενόχλησε. Με ενόχλησε γιατί πιστεύω πως ένας νέος άνθρωπος όπως ο Τσίπρας , που όντως κομίζει ένα νέο και διαφορετικό ήθος στην πολιτική ζωή δεν έχει τίποτα κοινό με αυτούς τους ανθρώπους. Θα ήταν προτιμότερο να σταθεί στο πλάι του απλού κόσμου της εργασίας και όχι να κάνει δηλώσεις με φόντο τα πλακάτ της Γ.Σ.Ε.Ε. και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. Η εικόνα, ακόμα και αν δεν έχει σχέση με την ουσία, παίζει ρόλο. Ο κόσμος δεν εκφράζεται πια, μέσα από τα συνδικάτα που υποτίθεται πως τον εκπροσωπούν. Αυτό θα πρέπει να το λάβει υπ’ όψη του και να κάνει τις επιλογές του. Σε λίγους μήνες θα χρειαστεί τον απλό κόσμο της εργασίας, στο πλευρό του. Ο Σαμαράς στην προσπάθεια του να διατηρηθεί στην εξουσία θα κάνει οτιδήποτε. Είναι ίσως απ’ τις πιο επικίνδυνες μεθόδους που χρησιμοποιεί στην προσπάθειά του αυτή. Η εξίσωση της Αριστεράς και συγκεκριμένα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με την Χ.Α. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν αντιλαμβάνεται το που μπορεί να οδηγήσει αυτή η εξίσωση μετά το πέρας της δικής του θητείας. Έτσι, μια, όπως προείπα, αριστερή και πραγματικά υπεύθυνη αντιπολίτευση θα πρέπει να λαμβάνει όλες τις παραμέτρους υπ’ όψιν. Είπα, πως από τότε που ανέλαβε η κυβέρνηση έχουν συμβεί πολλά. Η αλήθεια είναι ότι έχουν συμβεί όσα ακριβώς περιστατικά χρειάζονταν για να φανερώσουν με ακρίβεια τον χαρακτήρα και το ήθος της συγκυβέρνησης. Από ξυλοδαρμούς αναπήρων από ΜΑΤ, μέχρι συλλήψεις «εγκληματιών» όπως ο δημιουργός της σελίδας στο facebook με το όνομα «Γέρων Παστίτσιος». Ναι, είμαστε τόσο μπροστά, όσο φανερώνουν αυτά τα δύο περιστατικά. Το θεοκρατικό, αστυνομοκρατούμενο καθεστώς της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Χωρίς καμία διάθεση αυτοεπιβεβαίωσης, είχα γράψει πως, τρεις κατηγορίες ψηφοφόρων έδωσαν στην Ν.Δ. την οριακή νίκη στις εκλογές του Ιούνη. Όσοι, αφελείς κατ’ εμέ, πίστεψαν την επαναδιαπραγμάτευση του Σαμαρά, όπου και διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Όσοι δεν είχαν βιώσει σε σημαντικό βαθμό τις συνέπειες του μνημονίου και όσοι μπροστά στην «κομμουνιστική απειλή» που εκφραζόταν στο πρόσωπο του Τσίπρα και του Δραγασάκη, και με διάθεση σαφώς αντιαριστερή προτίμησαν την ακροδεξιά μνημονιακή κυβέρνηση του Σαμαρά. Η μόνη κατηγορία που εν μέρει ικανοποιείται έως τώρα είναι η τελευταία, η οποία είναι και πολιτικά αμελητέα. Η επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα, την ερχόμενη Τρίτη, είναι καθαρά συμβολική. Ο Σαμαράς, πίστεψε πως μια ενδεχόμενη επίσκεψη της καγκελαρίου, θα ήταν επικοινωνιακά ορθή. Πίστεψε ότι θα βοηθούσε στη βελτίωση της εικόνας της συγκυβέρνησης και θα συσπείρωνε τους εταίρους της συγκυβέρνησης, σε μια στιγμή που εμφανίζονταν σημάδια αποσύνθεσης. Οι εκτιμήσεις του , απ’ ότι φαίνεται θα πέσουν στο κενό. Η συσπείρωση που επιτεύχθηκε δεν είναι αυτή των εταίρων της συγκυβέρνησης, αλλά του κόσμου. Η απάντηση στη γνησιότερη, σε επίπεδο πολιτικών ελίτ, εκπροσώπου της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής θα είναι δυναμική. Ίσως μάλιστα, μετά και το χαμένο στικάκι με τη «λίστα Λαγκάρντ» , η επίσκεψη αυτή της ερχόμενης Τρίτης να σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους για τη συγκυβέρνηση. Οι Κινέζοι λένε πως ένας κόκκος ρυζιού είναι αρκετός για να βουλιάξει ένα καράβι. Αρκεί, να είναι ο τελευταίος.
(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους)

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.