Κοιτάζω τις κυκλοφορίες των πρωινών εφημερίδων και μελαγχολώ. Ο Χέγγελ θεωρούσε την ανάγνωση της εφημερίδας «καθημερινή προσευχή του αστού», ο Μπαλζάκ την έβλεπε ως άριστη συνοδό του… δωδέκατου καφέ του και ο Σαρτρ τη συνιστούσε ως μετοχή στην πολιτική υπευθυνότητα.

Κοιτάζω τις κυκλοφορίες των πρωινών εφημερίδων και μελαγχολώ. Ο Χέγγελ θεωρούσε την ανάγνωση της εφημερίδας «καθημερινή προσευχή του αστού», ο Μπαλζάκ την έβλεπε ως άριστη συνοδό του… δωδέκατου καφέ του και ο Σαρτρ τη συνιστούσε ως μετοχή στην πολιτική υπευθυνότητα. Κι ο αναγνώστης των καιρών μας; Γιατί είναι τόσο δύσπιστος στο καθημερινό σεισμογράφημα; Η φιλυποψία για τη χειραγώγηση του Τύπου δεν αρκεί, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι χειραγωγούνται προθύμως όταν εγκρίνουν τη γενική κατεύθυνση. Ίσως λοιπόν να φταίει το ίδιο το σεισμογράφημα που δεν είναι πια της σήμερον αλλά της χθεσινής ημέρας. Η νωπή είδηση γίνεται ανάρπαστη από τα καλάθια άλλων Μέσων Μαζικής Επιρροής. Κι ο αναγνώστης από ένα μπαγιάτικο πιάτο προτιμά πάντα το επιδόρπιο της στιγμής.
– Μια στροφή προς την κατεύθυνση της ερμηνείας των ειδήσεων παρατηρείται βέβαια σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες, μα συντελείται δειλά και τα αποτελέσματά της είναι πενιχρά. Η κριτική αποτίμηση της επικαιρότητας απαιτεί καλό αποστακτήριο και ακόμα καλύτερη τεχνική. Αλλιώς αντί για ποιοτικό απόσταγμα βγαίνει φτηνό κατακάθι – πράγμα χειρότερο κι από μπαγιάτικο πιάτο.
– Τα γράφω αυτά γιατί τρώγοντας ένα παστίτσιο που μόλις βγήκε από τον φούρνο αναλογίστηκα τις μωρολογίες των σχολιαστών, που δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τη σάτιρα από την ύβρη και επικροτούν, πλαγίως εννοείται και με κάποιες ενοχικές επιφυλάξεις, τη δίωξη του συμπαθούς Γέροντα Παστίτσιου. Μπορεί βέβαια οι βλοσυροί παραθρησκευτικοί κύκλοι να υποβλέπουν το παστίτσιο γιατί δεν είναι νηστίσιμο, αλλά εκεί είναι η νοστιμιά του. Στις επιφυλάξεις πάλι για την τραχύτητα της σάτιρας διακρίνεται μια άγνοια της φύσης της: η σάτιρα, ιδιαίτερα όταν είναι γυμνή, φορά τραχύ ρούχο – σαν τους ασκητές…
– Η δίωξη της σάτιρας γίνεται πιο θλιβερή γιατί αν δεν αποφοιτήσει κανείς από το σχολειό της αποκλείεται να περάσει στην τάξη της ειρωνείας. Και αν η σάτιρα είναι το πλατύ γέλιο της δημοκρατίας, η ειρωνεία είναι το αχνό της, λιγάκι αριστοκρατικό, μειδίαμα. Η ειρωνεία, γράφει ο Βλαντιμίρ Γιανκέλεβιτς στο ομώνυμο έργο του, είναι παλμός ή δόνηση από το ένα άκρο ώς το άλλο, αντιτίθεται κατά συνέπεια στη λιμνάζουσα μεσότητα μιας ένοχης συνείδησης. Επιπλέον δεν ανασαίνει εντός παρενθέσεως, υπάρχει καθολικά και άνευ όρων ή δεν υπάρχει. Γιατί, όπως συμπληρώνει ο Γιανκέλεβιτς: Ποιος θα τολμούσε, χωρίς να γελοιοποιηθεί, να φυλάξει για τις καθημερινές τη σοβαρότητα και για την Κυριακή την ειρωνεία;
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.