Την εξέλιξη της ταξικής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας, την κατάσταση του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος μετά την τελευταία δεκαετία της κρίσης αλλά και τα καθήκοντα του ΚΚΕ για την ανασύνταξη του τελευταίου ύστερα από μια δεκαετία κρίσης, εξετάζει το τρίτο κείμενο Θέσεων της Κ.Ε. του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο, με τη δημοσιοποίηση του οποίου ολοκληρώνεται η παρουσίαση των προσυνεδριακών κειμένων και σηκώνεται η αυλαία του προσυνεδριακού διαλόγου.

Σε αυτό το τρίτο κείμενο επισημαίνεται η σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης «δέκα χρόνια μετά την εκδήλωση της προηγούμενης βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης» και διαπιστώνεται ο χαμηλός βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης «που βρίσκεται σε ιστορικά κατώτατο σημείο». Πάντως, η Κεντρική Επιτροπή εκτιμά ότι «μαζί με τις αρνητικές εξελίξεις υπάρχουν ταυτόχρονα και εφεδρείες στο κίνημα» και «διάφορες εστίες αντίστασης» που είναι ευθύνη του κόμματος «να βγουν στην επιφάνεια και να εκφραστούν με δυναμισμό». 

Ένας από τους αντικειμενικούς παράγοντες με τους οποίους συνδέεται, σύμφωνα με το κείμενο, αυτή η υποχώρηση στο κίνημα είναι η επίθεση στην εργασία την περασμένη δεκαετία, λόγω των μεγάλων «αντικαπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων», τα γνωστά μνημόνια: «Τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας και ημιαπασχόλησης, η γενίκευση των μορφών προσωρινής ελαστικής εργασίας, η μαζική εκμετάλλευση μεταναστών, η μεγάλη διαστρωμάτωση, η κινητικότητα των νέων εργαζομένων από κλάδο σε κλάδο και μέσα στον ίδιο κλάδο, έχουν επιδράσει σημαντικά στον βαθμό οργάνωσης και στην ενότητα της εργατικής τάξης». Την ίδια ώρα, διαπιστώνεται, παραμένει ισχυρός ο κυβερνητικός – εργοδοτικός συνδικαλισμός σε μια σειρά συνδικάτα και οργανώσεις που παραμένουν δεμένα «με το εργοδοτικό και κυβερνητικό τμήμα που ηγεμονεύει στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ».
Σε αυτό το πλαίσιο θεωρείται πολύ σημαντική η παρουσία και η ενίσχυση του ΠΑΜΕ, για το οποίο τονίζεται ότι «έχει γίνει σημείο αναφοράς» και εκφράζει την αναγκαιότητα «της ύπαρξης διακριτού ταξικού πόλου σε διαπάλη με τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό και τη γραμμή του οπορτουνιστικού ρεύματος».

Παρά τη σταδιακή αύξηση της δύναμής του τα 21 χρόνια της λειτουργίας του, τονίζεται πως το γεγονός της απομαζικοποίησης στα σωματεία παραμένει, καθώς, όπως αναφέρεται, το ποσοστό των συνδικαλισμένων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπερνά το 15%. Το στοίχημα που τίθεται για το ΠΑΜΕ, επομένως, είναι η μαζικοποίηση, η «κατάκτηση πλειοψηφιών σε νέα σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα», η ίδρυση νέων σωματείων, η διεύρυνση της επιρροής του και η διατήρηση «μιας στεφάνης σωματείων και άλλων συλλογικών φορέων γύρω από το ΠΑΜΕ (που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ), μέσα από μαζικές διαδικασίες, με διαπάλη, με διαρκή προσπάθεια, με σχεδιασμό κατά κλάδο και περιοχή».

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι κλάδοι στους οποίους οι Θέσεις (στην ενότητα για τη διάταξη δυνάμεων) προτείνουν να επικεντρώσει το κόμμα τις προσπάθειές του στο εξής. Κλάδοι αυξημένης σημασίας θεωρούνται η μεταποίηση (με έμφαση σε τρόφιμα, ενέργεια, φάρμακο, μέταλλο), τα μεγάλης κλίμακας δημοσία έργα, οι μεταφορές / logistics και οι μεταφορές εν γένει, οι ταχυμεταφορές, κλάδος με αυξημένη σημασία στις νέες συνθήκες, οι τηλεπικοινωνίες / πληροφορική με τον αυξημένο ρόλο π.χ. των τεχνικών για τη διασφάλιση της τηλεργασίας, οι επιστημονικές – τεχνικές υπηρεσίες, η Υγεία και η Παιδεία, ο επισιτισμός – τουρισμός (με έμφαση στις μεγάλες μονάδες, στις οποίες αναμένεται να μετακινηθεί ένα μέρος της απασχόλησης) και το εμπόριο, που αναμένεται ότι θα διατηρήσει σημαντικό μέρος της απασχόλησης και της μισθωτής εργασίας. 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.