Είναι πραγματικά δύσκολο να κατανοήσει κάποιος πόσα και πόσο μεγάλα λάθη έχουν γίνει στην υπόθεση Λιγνάδη από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη. Μια υπόθεση που, επειδή από τη φύση της θα κρατήσει πολύ καιρό, απειλεί την κυβέρνηση με φθορά που δεν θα μπορούσε να φανταστεί όταν άρχιζε τη θητεία της.

Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι η υπουργός Πολιτισμού τον προσέλαβε στο Εθνικό Θέατρο με απευθείας διορισμό, αφού πρώτα κατήργησε την προηγούμενη διαγωνιστική διαδικασία, αντί να τη διορθώσει – αν, τέλος πάντων, θεωρεί ότι έπασχε.

Όπως αποδεικνύεται βεβαίως τώρα, τον προσέλαβε χωρίς να ελέγξει καν το ποιόν του ανδρός. Έλεγε, μάλιστα, τον περασμένο Ιούνιο δημοσίως απευθυνόμενη στον ΣΥΡΙΖΑ: «Εκτός αν εσείς και ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητείτε όχι μόνον τις ικανότητες, αλλά και το ήθος του Δημήτρη Λιγνάδη». Τραγικό…

Όταν άρχισαν τα αποκαλυπτικά δημοσιεύματα για τον βίο και την πολιτεία του Λιγνάδη, η υπουργός, αντί να κάνει το ελάχιστο από τα αυτονόητα – να τον βάλει στον «πάγο» μέχρι να διαπιστωθεί αν τα δημοσιεύματα έχουν κάποια ισχύ –, αυτή τον κάλεσε, τον άκουσε και… πείστηκε. Επειδή, λέει, την πλάνεψε με την υποκριτική του δεινότητα. Αν είναι δυνατόν!

Όμως ο κύκλος των αλλεπάλληλων τραγικών λαθών, όταν ανοίξει, δεν κλείνει εύκολα. Όταν λοιπόν οι αποκαλύψεις έγιναν τσουνάμι, η Μενδώνη έκανε κάτι ακόμη χειρότερο. Έδωσε μια συνέντευξη για να δηλώσει ότι είναι μια ταπεινή παραπλανημένη από έναν «επικίνδυνο άνθρωπο».

Όσοι κατάλαβαν ότι αυτή η ανοησία της μπορεί να επιφέρει και νομικές συνέπειες στην υπόθεση επειδή προσέφερε ένα υπερασπιστικό όπλο στον κατηγορούμενο για βιασμούς κατά συρροήν ηθοποιό και σκηνοθέτη, έσπευσαν να προστατεύσουν την κυβέρνηση βάζοντας την υπουργό «στη θέση της».

Βεβαίως το χειρότερο από τα λάθη της ήταν ότι δεν παραιτήθηκε καταγγέλλοντας τον Λιγνάδη και διακηρύσσοντας ότι θα κάνει τα πάντα για να αποκαλυφθούν τα στοιχεία της υπόθεσης σε όλη τους την έκταση. Παραμένοντας, αντιθέτως, στη θέση της κατάφερε τα εξής πολύ απλά:

● Κατέστησε τον εαυτό της ευάλωτο στην κριτική ότι επιχείρησε να συγκαλύψει το τεράστιο σκάνδαλο. Προφανώς αυτό δεν τεκμηριώνεται, αλλά η ίδια έμεινε αγρίως εκτεθειμένη στις βολές της αντιπολίτευσης.

● Παγίδεψε την κυβέρνηση, η οποία αναγκάστηκε εκ των υστέρων να τη στηρίξει με βέβαιο κόστος: είτε διώξεις είτε κρατήσεις κάποιον που, παρά τα σοβαρά λάθη και τις παραλείψεις, αρνείται να φύγει, ζημιά θα έχεις. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, όπου η αναγνώριση του λάθους δεν είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του πολιτικού συστήματος.

● Φόρτωσε την κυβέρνηση με ένα βάρος που θα την κυνηγάει για καιρό ακόμη, επειδή αυτή η υπόθεση, με την – δικαιολογημένα – τεράστια κοινωνική απαξία που συνοδεύει τις φρικτές πράξεις για τις οποίες κατηγορείται ο Λιγνάδης, θα έχει μεγάλη διάρκεια και συνεχή παρουσία στη δημοσιότητα και στην πολιτική αντιπαράθεση.

Σε ολα αυτά να προσθέσω και την εντονη κομματική αντιπαράθεση. Οταν τελειωσει η συζήτηση στη Βουλή, όταν οι καυγάδες στα κανάλια κοπάσουν,ας ελπίσουμε οτι δεν θα εχουν συμβάλει στο να κουκολωθεί ενα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που δυστυχώς δεν αφορά μόνο τον χώρο του θεάτρου.