Προς Ναβαρίνο
Πριν από όλα, στις 24 Ιουνίου/6 Ιουλίου του 1827, σ’ ένα διπλωματικό παιχνίδι για τον έλεγχο του περάσματος για την Ανατολή, οι τρεις μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία, υπέγραψαν στο Λονδίνο την τριμερή Ιουλιανή Σύμβαση, γνωστή και ως «Τριπλή Συμμαχία».

Η σύμβαση αυτή επαναλάμβανε βασικά τους όρους του Πρωτοκόλλου της Πετρούπολης μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας (23 Μαρτίου/4 Απριλίου 1826), σύμφωνα με το οποίο οι δύο Δυνάμεις συμφωνούσαν να επέμβουν μεσολαβητικά για τη δημιουργία ενιαίου ελληνικού κράτους, υποτελούς στον Σουλτάνο. Κάποιες αντιρρήσεις της Γαλλίας εκάμφθησαν. Το πρωτόκολλο αυτό, ουσιαστικά σήμαινε απομάκρυνση από τις αρχές της Ιεράς Συμμαχίας και αποτελεί το πρώτο διπλωματικό κείμενο (διμερή συμφωνία) που μνημονεύει το όνομα «Ελλάδα» και αναγνωρίζει πολιτική ύπαρξη στους Έλληνες.

Η άρνηση της Πύλης να υποταχθεί στη θέληση της Τριπλής Συμμαχίας είχε ως αποτέλεσμα τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, που κατέληξε στη συντριβή του τουρκοαιγυπτιακου στόλου και στην απαρχή της εθνικής μας ανεξαρτησίας! 
Οι Οθωμανοί δεν δέχτηκαν τους όρους που τους πρότειναν οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις και έτσι οι ναυτικές μονάδες των Τριών Δυνάμεων που έπλεαν στη Μεσόγειο διατάχτηκαν να εμποδίσουν τις τουρκικές επιχειρήσεις. Ο Ιμπραήμ, που ηγείτο του τουρκοαιγυπτιακού στόλου στο Ναβαρίνο, αρνήθηκε να εγκαταλείψει την Πελοπόννησο. 
Το απόγευμα της 8ης Οκτωβρίου 1828, εξαιτίας ενός ασήμαντου περιστατικού, οι δυο στόλοι ενεπλάκησαν σε ναυμαχία με αποτέλεσμα να καταστραφεί πλήρως ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος. 
Ο πόλεμος των Ελλήνων είχε κερδηθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις! 

Η ναυμαχία
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος στο μεταξύ είχε βιαστεί να πάρει θέση στη λιμνοθάλασσα του Ναβαρίνου πριν προλάβει ο Δεριγνύ να τον εμποδίσει. Ο Κόδριγκτον, που είχε το γενικό πρόσταγμα, είχε ήδη διαμηνύσει στον Ιμπραήμ από τις 7 Σεπτεμβρίου ότι ο στόλος του ήταν εκεί για να τηρηθούν οι όροι της συνθήκης. Ο Ιμπραήμ, ωστόσο, αγνόησε τις προειδοποιήσεις του Άγγλου και συνέχισε με αμείωτη ένταση τις επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο. Ώς και την τελευταία στιγμή, ο Κόδριγκτον προσπάθησε να μεταπείσει τον Ιμπραήμ.

Όλα, ωστόσο, πήραν μια αναπάντεχη τροπή όταν η λέμβος που έστειλε ο Άγγλος αντιναύαρχος με λευκή σημαία για διαπραγμάτευση δέχτηκε πυρά από τον αντίπαλο στόλο. Μάλιστα, ο Έλληνας πηδαλιούχος της λέμβου σκοτώθηκε. Ο Κόδριγκτον τότε, μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, δεν είχε άλλη διέξοδο παρά να διατάξει την έναρξη των κανονιοβολισμών. Παρά την αριθμητική υπεροχή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, η ναυμαχία από την αρχή έκλινε υπέρ των συμμαχικών πλοίων. Γύρω στις 6 το απόγευμα, η λιμνοθάλασσα είχε γεμίσει με τα κουφάρια των πλοίων των Τουρκοαιγυπτίων. Δώδεκα φρεγάτες, 22 κορβέτες και 25 μικρότερα πλοία είχαν βυθιστεί, ενώ 6.000 άντρες σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν.

Ο αντίκτυπος της ναυμαχίας
Η ναυμαχία πυροδότησε διεθνώς ποικίλα συναισθήματα και ερμηνείες, ακόμα και στις πρωτεύουσες των χωρών που συμμετείχαν.
Η κοινή γνώμη στην Ευρώπη, που επί χρόνια παρακολουθούσε την αιματοχυσία του ελληνικού λαού και την απάθεια των ηγετών των μεγάλων κρατών, δέχθηκε με μεγάλη χαρά το αποτέλεσμα της ναυμαχίας και το θεώρησε ως νίκη των λαών σε πείσμα των αποφάσεων των πολιτικών ηγεσιών. Η γαλλική κυβέρνηση και ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Ι’ ένιωσαν βαθιά ικανοποίηση. Αντίθετα, στη Μεγάλη Βρετανία κράτησαν αποστάσεις από το γεγονός, καθώς εκτός των άλλων φοβούνταν αύξηση της ρωσικής επιρροής στην περιοχή. Στη Μόσχα δέχτηκαν το γεγονός με ενθουσιασμό, ενώ ο Αυστριακός Μέτερνιχ, πίσω από την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, προέβλεπε την «αρχή της βασιλείας του χάους».

Ωστόσο, η οριστική ανεξαρτησία του νέου ελληνικού κράτους παγιώθηκε δυόμισι χρόνια αργότερα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, όπου και πάλι δεν υπήρχε ελληνική εκπροσώπηση. Με την υπογραφή του πρωτοκόλλου από την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία στις 3 Φεβρουαρίου του 1830, η Ελλάδα αναγνωρίζεται για πρώτη φορά με επίσημη, διεθνή διπλωματική πράξη ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, το οποίο θα επεκτεινόταν νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός. Ακολουθεί η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης ή όπως αποκαλέστηκε ο «Τελικός Διακανονισμός της Κωνσταντινούπολης», «Κάλενταρ Κιοσκ», στις 7 Μαΐου 1832. Πρόκειται για τη γραπτή συμφωνία που συνήφθη για τον τελικό διακανονισμό μεταξύ της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και με την οποία η δεύτερη αποδεχόταν τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους με συγκεκριμένη οριοθεσία, ως αποτέλεσμα του ένοπλου ελληνικού αγώνα της ανεξαρτησίας των ετών 1821 – 1829, που είχε προηγηθεί.