♦ Εν απουσία
♦ Της λογικής

♦ Εν απουσία
♦ Της λογικής
♦ Το ξημέρωμα πέρασε γρήγορα απ’ τα πλαϊνά της πράσινης αλέας και κρύφτηκε στην ουρά της μουντζούρας που ’βγαινε απ’ την ξεβαμμένη εξώθυρα του φθινοπώρου.
♦  Ερμηνεύματα αλλοπρόσαλλα, προδιαγεγραμμένες αντιδράσεις της κοινοτοπίας, του διανοήματος των οπωροκηπευτικών συνθέματα και το αποτύπωμα να βγάζει φωνή θλιβερή, ενώ τα δεδομένα να προσδιορίζουν το αποτέλεσμα της απογνώσεως, της επερχόμενης συνέχειας του παραλόγου.
♦  Εσπέριες επισκέψεις, της διαδικασίας υφάσματα και αγγελίες δεινών διά στόματος δύ-σμορφου ομοιώματος να ορίζουν την πρόφαση της φιλοξενίας.
♦  Πανικός στους επίγειους διαδρόμους και οι βαρυπρεπείς μοναχικοί προσκαλεσμένοι στα αδειανά δωμάτια, απομονωμένοι ρήτορες ενός λεξιλογίου αγνώστου ταυτότητος επισυνάπτουν το τυπικό στην τακτοποιημένη εκδήλωση της κρίσεως.
♦  Περιπλεγμένο το νήμα των πεπραγμένων, ενώ οι απαντήσεις, θολές σχηματογραφίες, δεν βρίσκουν την άκρη στη συνοικία της ασυναρτησίας των θεωριών.
♦  Η καταστροφή, ουσιαστικό της ελληνικής εκ της γεννήσεως, καθορίζει τη λύση των εκφωνήσεων της ανυπαρξίας του σύμπαντος χώρου.
♦  Και οι συναθροιζόμενοι, εξυπηρετώντας το κάδρο των αναλόγων περιπτώσεων, θα απαγγείλουν συνθήματα παλαιότροπης εορταστικής ατμόσφαιρας, συνυπογράφοντας την υποτέλεια της νοημοσύνης.
♦ Ψηφιδωτό απείρου κάλλους, του πολλαπλασιασμού της ευήθειας πολυψήφιο γινόμενο, ενώ η αφαίρεση, ρακένδυτη πράξη, αγνοείται επιδει-κτικώς και απροκαλύπτως.
♦ Στους καιρούς των προσχημάτων το υπόφαιο της εποχής συναρμολογεί επιτυχώς τις αντιφάσεις των ρημάτων. Το αυτονόητο έχασε στο πεζοδρόμιο τις συλλαβές του και η οξεία, σημάδι μπερδεμένο, υπερτονίζει την παρατονία κατρακυλώντας στη λήγουσα.
♦ Κάθε άνθρωπος μια πολιτεία και οι πολιτείες χωρίς ανθρώπους.
Υπέρτιτλος του ενεστώτος αναρτημένος στα νεφελώματα.
♦ Στα ορθογώνια κουτιά οι αναλύσεις έρχονται, αλλά δεν πάνε και η ηλιθιότητα καθήμενη ξεφωνίζει την κατάντια της. Ολίγιστοι παρείσακτοι της ημεδαπής, σοφολογιότατοι συνυπεύθυνοι, τοποθετούνται γλωσσικώς προκαλώντας επιτυχώς το άνοιγμα των δακτύλων.
♦ Και η συνέχεια στους χρόνους της κλίσεως.
♦ Ανάμνηση των παρελθοντικών και ο ενικός πρωτοστάτησε.
♦ Ο όγδοος έδωσε το όνομα στον δέκατο και η πανσπερμία νοστάλγησε την άγονη γη.
♦ Η μελωδία κάλεσε τη βροχή, το σύννεφο ψευδολόγησε δακρυσμένο. Ένα ξερό κλαδί σήκωσε τη σκόνη και μια φωνή ξεπέρασε τα καθιερωμένα. Η τρέλα τραγούδησε στο κείμενο και οι παραπομπές, ανεξήγητα σημειώματα, παρασύρθηκαν έξω απ’ τη σελίδα.
♦ Κι απόμεινε η επικεφαλίδα της μοναξιάς να αντιφεγγίζει κάτω απ’ τα σβησμένα φεγγάρια.
♦ Στον βράχο αντίκρυ στη θάλασσα ένας μικρός αφήνεται στο νανούρισμα. Παραμιλητό λησμονημένων φωνηέντων, ξεφωνητό της ζωής απέναντι απ’ την υγρασία του σώματος.
♦ Και να δέρνονται απ’ την αλμύρα τα μάτια, να κλείνουν στο σήμερα το χτες, να πιάνουν τα φύλλα, να τρέμουν τα εσώψυχα και ο βοριάς να κατεβάζει απ’ τα ψηλά τη μυθολογία της ιστορίας.
♦ Στον μαντρότοιχο το βλέμμα υποσχέθηκε στην αιωνιότητα την αναπνοή του.
♦ Κι ο ψίθυρος έτρεξε να βρει τη φωνή του.
 
Μυογράφημα
-Αμηχανία εν τω στερεώματι. Το παιχνίδισμα της μεταφοράς
αγνόησε τον μορφασμό και άφησε στις ματιές τη σημαντικότητα του ερωτηματικού.
-Έρημος δρόμος. Χώμα.
Ζωή χαμένη. Παραθυρόφυλλα ξεχαρβαλωμένα. Περιοδικός κρότος, έρμαιο των διαθέσεων του ανέμου. Ραγισμένα τζάμια. Σχήματα αραχνοειδή στην απουσία του ρήματος.
-Ησυχία. Στα κεραμίδια ξερόχορτα. Υπόλοιπο της πολυλογίας της ανοίξεως. Αδέσποτα ζώα αποστεωμένες σχηματογραφίες στις ξύλινες αυλές με τις σπασμένες εξώθυρες. Και πουλιά με μαδημένα φτερά και γδυμνούς λαιμούς, κουρνιασμένα στους άδειους αναποδογυρισμένους τενεκέδες.
-Πρώτο φωνήεν μακρόσυρτο. Ένα φόρεμα κίτρινο σκισμένο, μακριά μαλλιά να κρύβουν το πρόσωπο. Ξυπόλυτη. Τα δάχτυλα να σφίγγουν στη σκόνη την απόγνωση. Σπασμωδικές κινήσεις. Τα χέρια να δείχνουν τα φαντάσματα στο φως της ημέρας. Να στριφογυρίζει το σώμα τρομάζοντας τη σκιά κι ο ήλιος να περιγράφει στο σηκωμένο σύννεφο τους εφιάλτες.
-Βήματα βαριά να μπαινοβγαίνουν στα ερείπια και ένας χορός της παράνοιας να ομολογεί την ερμηνεία. Και μετά η σίγαση.
-Καταπονημένο το κορμί κουλουριάζεται. Τα πόδια μαζεύονται στο στήθος και ένας λυγμός μαχαιρώνει τη σιωπή που χάνεται στο βάθος. Στην ένωση των πλαϊνών, στην προοπτική της φαντασίωσης.
-Απορία. Κι ένα κουβάρι το κίτρινο να απλώνεται όσο πέφτει το σκοτάδι. Στη μέση. Και γύρω τα σκυλιά και τα τεράστια πουλιά με τις σιδερένιες μύτες
-Πίσω στη νύχτα, στο απροσδόκητο ξύπνημα
-Η αμηχανία προσδιόρισε.
 
Χαραγμή
Επίδειξη ακατάφραστη
Των αδύτων η πρόταση
άνοιγμα του χρόνου
της καταλληλότητας της στιγμής
φωλιά της φύσεως
της πρώτης
της σημαντικής
της δυνάμεως
ρωγμή κινήσεως
φανερωμένη
στο χρώμα
της γης
αναπνέει
και κρύβει
τα αναστενάγματα
στα σκαλισμένα μονογράμματα
όταν φεύγουν οι λέξεις
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.