Είναι πολλές φορές που πέφτουν στα χέρια μου βιβλία εκτός εμπορίου, μικρά διαμάντια, με εξειδικευμένα θέματα που ενώ μοιάζουν προσωπικά όταν τα διαβάσεις, λες και εσύ είσαι αυτός που το ’γραψε, απλώς αλλάζει ο τόπος, τα αντικείμενα και η διάταξη, αλλά η συγκίνηση της ανάμνησης είναι ίδια.

Αυτό ένιωσα «ρουφώντας» το καλοσχεδιασμένο βιβλίο της Εύης Μαλλούχου «Το πατρικό σπίτι – Η μαγική εικόνα ενός παιδιού». Το σπίτι είναι στην Τρίπολη και η συγγραφέας – που ξαναγίνεται παιδί σε 44 σελίδες – ήταν για πολλά χρόνια πολύτιμο στέλεχος στον χώρο της επικοινωνίας και ειδικά σε θέματα Πολιτισμού.

Άνθρωποι που σημάδεψαν τη ζωή της και ασήμαντα αντικείμενα που σήμερα αξίζουν χρυσάφι περνάνε μέσα από τη μνήμη και την πένα της και δένουν αρμονικά με τα σκίτσα της αδελφής της Παγώνας Κυριαζή, που έχοντας τις ίδιες μνήμες αποτυπώνει με σαφήνεια το τότε.

Μακάρι να μπορούσα να δημοσιεύσω ολόκληρο το βιβλίο. Μπορώ όμως να σας παρασύρω σε μια βόλτα σε μερικά από τα δωμάτιά του…

«Ανοίγοντας την πόρτα της σάλας, σαλόνι το λένε σήμερα, το πρώτο που έβλεπες στον απέναντι τοίχο ήταν δύο επιβλητικές φωτογραφίες του πατέρα και της μάνας μας, όταν ήταν νέοι και πολύ όμορφοι. Οι φωτογραφίες αυτές ήταν μεγάλες και είχαν ύψος περίπου 60 εκατοστά, με χρυσή σκαλιστή οβάλ κορνίζα. Στη μέση της σάλας η καρυδένια τραπεζαρία και γύρω της οι τορναρισμένες ψάθινες καρέκλες της.

Δίπλα, ανάμεσα στα δύο παράθυρά της που έβλεπαν στον δρόμο, δύο πράσινες βελούδινες, λουλουδάτες πολυθρόνες, οι οποίες πλαισίωναν έναν μεγάλο καθρέφτη. Στη βάση του υπήρχε το λεπτεπίλεπτο καρυδένιο σκαλισμένο έπιπλο που εκεί η μάνα μας, στο μοναδικό του ντουλάπι, φύλαγε τα πολύτιμα γι’ αυτήν πράγματα. Στο έπιπλο αυτό υπήρχαν διάφορα όμορφα στολίδια, αλλά και το πιο σημαντικό για μας τα παιδιά, το άλμπουμ με τις φωτογραφίες.

(…) Δίπλα από την πόρτα της σάλας ήταν μια τζαμόπορτα που οδηγούσε σ’ ένα υπνοδωμάτιο. Η φωτογραφική μου ανάμνηση ξεκινάει γι’ αυτό το δωμάτιο, απ’ αυτά τα πανέμορφα κουρτινάκια που κάλυπταν τα τζάμια της πόρτας. Σήμερα, που ξέρω τα διάφορα είδη κεντημάτων, τα παρομοιάζω σαν δαντέλα Βρυξελών κι ακόμα πιο όμορφα και πρωτότυπα.

Στον τοίχο, πόζαρε ένας χρυσός καθρέφτης με σκαλίσματα. Αριστερά του μια πετσετοθήκη με ζωγραφισμένο το ‘‘ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ’’, με πλουμιστή πετσέτα υφαντή και δεξιά χειροποίητη σύνθεση κεντημένη, με δύο θήκες, η μία για τη βούρτσα ξεσκονίσματος των ενδυμάτων και η άλλη για τις χτένες».