Με νυστάζει ο Ντίλαν / Κρίση; Ποια κρίση; / Μουσεία ή Γιουροβίζιον; / Επιτυχία και χρέη / Στην Κωνσταντινούπολη ολοταχώς / Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι / Τσίλερ, με νέα ματιά

Με νυστάζει ο Ντίλαν

Ο Μπομπ Ντίλαν είναι για την Αμερική ό,τι και οι Βeatles για την Ευρώπη. Η μουσική ιστορία της αμερικανικής ηπείρου αυτοπροσώπως. Οπότε, όσοι δεν τον έχετε δει ποτέ ζωντανά δεν πρέπει να λείψετε στις 29 Μαΐου από το Terra Vibe της Μαλακάσας όπου και έρχεται για συναυλία. Εγώ, πάλι, θα το σκεφτώ πολύ αν θα πάω. Διότι ο Ντίλαν στα live του είναι απίστευτα βαρετός. Μόνο μία φορά, θυμάμαι, στον Λυκαβηττό είχε –σχετικά– ενδιαφέρον. Εκεί έπαιξε με μία πιο ηλεκτρική μπάντα, ενώ έμοιαζε και ο ίδιος περισσότερο κεφάτος. Μέχρι και που κάποια στιγμή μας χαμογέλασε. Ένα γελάκι έσκασε βέβαια, μη νομίζετε τίποτε πιο πολύ. Σημαντική πρόοδος όμως, αν σκεφτούμε πως την προηγούμενη φορά που είχε έρθει, στην Πάτρα, έκανε όλη τη συναυλία με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό. Ούτε μία φορά δεν γύρισε να μας κοιτάξει. Λογικό κατά κάποιο τρόπο: ολόκληρος Ντίλαν να παίζει στο γήπεδο της Παναχαϊκής; Αλλά και στο εξωτερικό που τον έχω δει κατά καιρούς σε διάφορες περιοδείες του δεν παρουσιάζεται καλύτερος. Τη μία επιλέγει να παρουσιάσει μόνο τα άγνωστά του κομμάτια, την άλλη αφήνει την κιθάρα και παίζει μόνο πλήκτρα κ.ο.κ. Τελευταία φορά τον είδα στο Βερολίνο, στην προ διετίας τουρ του. Βαρέθηκα θανάσιμα. Ήμουν στην αρένα και δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει το live. «Χάλια, ε;» πρόλαβα να ψελλίσω μετά στην παρέα μου που ήταν στην κερκίδα. «Καλά, τρελός είσαι; –με αποπήραν– ήταν καταπληκτικός!».

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Κρίση; Ποια κρίση;

Σαν ζεστά κουλούρα φεύγουν τα εισιτήρια για το μιούζικαλ της Μαρινέλλας στο Παλλάς. Μόλις κυκλοφόρησαν «εξαφανίστηκαν» 13.000 κομμάτια. Να ένα μήνυμα που παίρνει η αγορά του θεάματος. Για να δικαιωθούν όσοι πιστεύουν ότι σε εποχές κρίσης και γενικού στριμώγματος θα πριμοδοτηθούν τα πιο σίγουρα «εμπορικά» χαρτιά που θα βγάζουν τα λεφτά τους.

Δημήτρης Ρηγόπουλος

Μουσεία ή Γιουροβίζιον;

Όταν τον Ιανουάριο το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού ανακοίνωσε ότι κλείνουν είκοσι τρία μουσεία (ολόκληρα ή τμήματά τους) και είκοσι τρεις αρχαιολογικοί χώροι σε όλη την Ελλάδα επειδή δεν μπορεί να πληρώσει φύλακες, είχαμε πιστέψει πως όλη η ιστορία ήταν υπόθεση ολίγων μηνών. Αλλά να που φτάνει Πάσχα και από κοντά η έναρξη της τουριστικής σεζόν. Δεν μιλάμε μόνο για χώρους ήσσονος σημασίας –που δεν υπάρχουν ήσσονος σημασίας όταν πρόκειται για περιφερειακά μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους–, αλλά για το Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας (λειτουργεί μόνο η περιοδική έκθεση) και ολόκληρο τον όροφο του Εθνικού Αρχαιολογικού (16 αίθουσες)! Την ίδια ώρα το Υπουργείο, το οποίο έχει στην αρμοδιότητά του και την κρατική μας τηλεόραση, ξοδεύει χρήματα για να λάβουμε μέρος στη Γιουροβίζιον!

Δημήτρης Ρηγόπουλος

Τσίλερ, με νέα ματιά

Γενικά εμείς οι πολύ μοντέρνοι της αρχιτεκτονικής δεν τον συμπαθήσαμε φοβερά τον Ερνστ Τσίλερ. Πολύ «ακαδημαϊκός», πολύ «αναγεννησιακός» και τόσο καλός που «καθυστέρησε» την έλευση των νέων ρευμάτων της αρχιτεκτονικής στην Αθήνα. Ευτυχώς, τώρα έχουμε τη μεγάλη έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη για να συνειδητοποιήσουμε πόσο τυχερή ήταν η Αθήνα που αυτός ο Γερμανός τα μάζεψε και ήρθε στα μέρη μας, στη ρημαγμένη Ελλάδα του 1864 και άφησε το έργο που άφησε. Αν ζείτε στην Αθήνα ή θεωρείτε τον εαυτό σας Αθηναίο, ένα πέρασμα από το κτίριο της Βασιλέως Κωνσταντίνου επιβάλλεται.

Δ.Ρ.

Επιτυχία και χρέη

Συνάντησα στον δρόμο τον Πάνο Κούτρα, τον σκηνοθέτη της ελληνικής ταινίας που ακούστηκε περισσότερο από κάθε άλλη φέτος, της «Στρέλλας». Αυτές τις ημέρες ο Κούτρας βρίσκεται στο Λονδίνο για τη βρετανική πρεμιέρα και τον πέτυχα παραμονές του ταξιδιού του. Τον ρώτησα τι κάνει κι αυτό που άκουσα με αποκαρδίωσε. Προσπαθεί να ξεχρεώσει τη «Στρέλλα». Του χρωστάει κόσμος, ρευστό δεν κυκλοφορεί, όλοι χρωστάνε σε όλους. Αν βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση ο Κούτρας με 25.000 εισιτήρια στην πλάτη, σκεφτείτε τι γίνεται πιο κάτω!

Δ.Ρ.

Στην Κωνσταντινούπολη ολοταχώς

Τα τελευταία χρόνια έχει τιμηθεί όσο λίγοι εν ζωή εικαστικοί καλλιτέχνες και έργα του έχουν παρουσιαστεί στις πιο σημαντικές εκθέσεις. Ταυτόχρονα όμως έχει δεχθεί και έντονη κριτική για ορισμένα από τα πιο ρηξικέλευθα και εννοιολογικά έργα του. Σε κάθε περίπτωση, ο Κώστας Τσόκλης έχει επαξίως καταφέρει να είναι από τους ελάχιστους σύγχρονους έλληνες δημιουργούς που με συνέπεια, υφολογική ποικιλία και πολυεπίπεδη θεματική, δηλώνουν ηχηρά την παρουσία τους στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, επελέγη να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις της Κωνσταντινούπολης που φέτος είναι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Η έκθεσή του με τίτλο η «Απρονοησία του Προμηθέα» (25 Μαρτίου – 23 Μαΐου) εκκινεί με αφορμή τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού του 2007, με τις μεγάλες πυρκαγιές, και απλώνεται σε δυο ορόφους του ιστορικού Σισμανόγλειου Μεγάρου, με βίντεο προβολές, «καιόμενες» φωτογραφίες, 50 μικρά ζωγραφικά με τα αποφθέγματα του καλλιτέχνη και τρία μεγάλα ζωγραφικά έργα. Την εποχή που τα greek statistics έχουν γίνει ανέκδοτο και η greek economy παραπαίει, ευτυχώς που η greek art παραμένει ζωντανή.

Γιάννης Κουκουλάς

Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι

Αν νομίζετε ότι το φαινόμενο Τζούλια είναι ελληνικό, πλανάσθε. Πρώτη διδάξασα στη σύγχρονη ιστορία η Αν Νικόλ Σμιθ. Κουνελάκι του «Playboy», παντρεύτηκε τον 89χρονο και κατά 63 χρόνια μεγαλύτερό της, ζάπλουτο Χάουαρντ Μάρσαλ, τον «έστειλε» και κληρονόμησε τα πάντα. Μόνο που η ιστορία αυτή δεν είχε χάπι εντ, αφού στο τέλος πεθαίνει και η πρωταγωνίστρια. Για ελληνική ταινία του ’60 καλό σενάριο ακούγεται. Η Royal Opera της Αγγλίας όμως γιατί θα πρέπει να ανεβάσει έργο με τη ζωή της; Και μάλιστα να το χαρακτηρίσει «μέγα γεγονός για τα καλλιτεχνικά δρώμενα»; Θα μπορούσες να πεις ότι ελλείψει προτύπων ο συνθέτης Μαρκ-Άντονι Τέρνεϊτζ και ο Ρίτσαρντ Τόμας που γράφει το λιμπρέτο βρήκαν έμπνευση στην ξανθιά τσούλα-μακαρίτισσα. Τι να κάνει τότε και ο Γιώργος Γεωργίου που εμπνέεται στον αέρα ποιηματάκια τύπου «παππού, παππού… / πού και πού»; Να βρει μια σοπράνο και να πάει στη Λυρική; Ας σοβαρευτούμε. Γιατί ένας οργανισμός με τέτοιο όνομα επιλέγει μια τέτοια θεματολογία; Το τρίπτυχο «αίμα, στέμμα, σπέρμα» πουλά καλά στη Βρετανία – και όχι μόνο. Όλα πια θυσία στην εμπορικότητα. Ευτυχώς που στην Ελλάδα δεν πολυγράφουν όπερες, γιατί από εμπνεύσεις του είδους άλλο τίποτα.

Ελίνα Μπέη