Αλέξης Τσίπρας: Το διάβασμα βλάπτει σοβαρά την εικόνα του

Αλέξης Τσίπρας: Το διάβασμα βλάπτει σοβαρά την εικόνα του

Χρειάζεται να δείχνει ότι είναι δεινός αναγνώστης βιβλίων, επειδή κάπου πρέπει να δικαιολογεί τα τσιτάτα που συνήθως απομνημονεύει για να απαντά όταν τον ρωτάνε δύσκολα

Από την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ένα χαρούμενο παιδί του lifestyle της αριστεράς έως σήμερα δεν έχει περάσει πολύς καιρός. Ωστόσο, όσα πέρασαν ήταν αρκετά για να μετατρέψουν το χαρούμενο εκείνο αγόρι σε συνοφρυωμένο, άτεγκτο επαναστάτη που κατακεραυνώνει τους πολιτικούς αντιπάλους του ευαγγελιζόμενος ένα δικαιότερο μέλλον. Έστω και αν αδυνατεί να περιγράψει τα χαρακτηριστικά του μέλλοντος αυτού, καταφέρνει και συνεχίζει να ηγείται ενός κατακερματισμένου ιδεολογικά, πολιτικά και, κυρίως, συντροφικά οργανισμού όπως ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς; Παριστάνοντας τον οργισμένο και τον τιμητή. Εξοικειωμένος με τους μηχανισμούς κατασκευής της εικόνας, καταφέρνει να κρύβει την προπέτεια, την αλαζονεία του, ενίοτε και τις εκλεκτικές συγγένειες με διακεκριμένους εξτρεμισμούς που δεν δικαιολογούνται πάντα στους μαζικούς αγώνες, πίσω από το σηκωμένο δάχτυλο και την προσποιητή οργή. Και τότε, γιατί προσπαθεί από καιρού εις καιρόν να πείσει το ακροατήριό του ότι είναι και διανοούμενος; Η απάντηση ίσως είναι πιο πεζή απ’ όσο φαντάζεστε. Ίσως γιατί είναι φίλος του κομματικού φιλόσοφου Ανδρέα Καρίτζη. Ή ίσως γιατί μαγεύτηκε από το έργο του Αλέν Μπαντιού, που «τεκμηριώνει» την ανάγκη ύπαρξης του κομμουνισμού σε αποσπάσματα δικών του θεατρικών έργων! Αλλά ας αφήσουμε τ’ αστεία. Ο Τσίπρας χρειάζεται να δείχνει ότι διαβάζει βιβλία επειδή κάπου πρέπει να δικαιολογεί τα τσιτάτα που συνήθως απομνημονεύει για να απαντά όταν τον ρωτάνε δύσκολα. Το διάβασμα είναι τμήμα του lifestyle του, από την εποχή που, ως δυναμικός νέος στην τοπική αυτοδιοίκηση, περιέγραφε άλλου τύπου διαβάσματα σε μια συνέντευξη στον «Ταχυδρόμο», που ελάχιστοι πρόσεξαν τότε. Στην ερώτηση του δημοσιογράφου αν διαβάζει και τι, ο Τσίπρας είχε απαντήσει, τότε, ότι έχει στη βιβλιοθήκη του τους κλασικούς. «Τον Μπαλζάκ;», αναρωτιέται ο δημοσιογράφος. «Όχι, όχι, τους κλασικούς του μαρξισμού εννοώ», απαντά ο νυν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. «Κανείς φαντάζομαι δεν θα έχει την όρεξη να ασχοληθεί τώρα με την πολιτική οικονομία, με την οποία εγώ ασχολήθηκα στα 18 μου. Τον Πουλαντζά τον διάβασα στα 20». «Έχετε διαβάσει το “Αντιντίρινγκ”;», ρωτά με εμφανή την ειρωνεία ο δημοσιογράφος. «Όχι, πιο κλασικά», απαντά ανυποψίαστος ο αρχηγός. «“Κράτος και Επανάσταση” του Λένιν, “Κεφάλαιο” του Μαρξ (σε κόμικς;), “Η καταγωγή της Οικογένειας” του Ένγκελς – αλλά εντάξει, ας μη φορτώσουμε τον κόσμο με αυτά…». «Λογοτεχνία;», τον ρωτά ο επίμονος. «Στο χρόνο που χαλαρώνει κανείς, στις διακοπές, διαβάζω κυρίως ξένους συγγραφείς. Χαλαρώνω με αστυνομικά μυθιστορήματα του Μονταλμπάν, μου αρέσει ο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ, μου αρέσει πολύ και ο Τζόναθαν Κόου. Όποτε μπορώ και έχω τη δυνατότητα μεγαλύτερου στοχασμού, διαβάζω και ποίηση». Λένε ότι το πολύ διάβασμα βλάπτει. Από την πολλή οικονομία ο καημένος ο Τσίπρας δεν μπορεί να θυμηθεί ούτε τους στοιχειώδεις όρους – με αποτέλεσμα να τον διορθώνει πατρικά, σαν δάσκαλος, ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Τις ιδέες του Πουλαντζά είναι εμφανές ότι τις ξέχασε όταν συνάντησε τον Τσάβες κι εκείνος του υποσχέθηκε να στείλει φτηνό πετρέλαιο στους έλληνες προλετάριους. Τον Τζόναθαν Κόου, γνωστό για τα campus novel του, αποκλείεται να τον διάβασε, εκείνος μιλάει για πραγματικά πανεπιστήμια κι όχι για τα ελληνικά όπου δεσπόζοντα ρόλο παίζουν οι συνδικαλιστές (και) του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν μελέτησε τον Μονταλμπάν, σίγουρα του διέφυγε η ειρωνεία. Αλλιώς δεν θα είχε απαντήσει, όπως απάντησε, στην ίδια συνέντευξη στον «Ταχυδρόμο», για τον Τσε Γκεβάρα: «Προχθές ήμουν σε ένα σπίτι και, στο τραπέζι, μας είχαν δώσει μια χαρτοπετσέτα Τσε Γκεβάρα. Εγώ την πήρα και τη χρησιμοποίησα, οι σύντροφοί μου δίπλα δεν τόλμησαν να το κάνουν». Μπράβο Αλέξη.

ΠΛΗΝ

Η οικονομική δυσπραγία είναι εμφανές ότι δεν θα αφήσει αρνητικά ανεπηρέαστο κανένα από τους πολιτιστικούς θεσμούς αυτό το διάστημα στη χώρα μας. Ανάμεσα στους θεσμούς αυτούς συγκαταλέγεται και η διεθνής έκθεση βιβλίου που γίνεται κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη. Την οποία προσπάθησε να παρουσιάσει κραταιή, υγιή και ανεπηρέαστη, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την περασμένη Δευτέρα η διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου Κατρίν Βελισσάρη. Ήθελα να ‘ξερα από ποιους προσπαθεί να κρυφτεί η κυρία διευθύντρια; Όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι δεν υπήρχε ούτε δεκάρα για την εκδήλωση – κι ότι λεφτά εκταμιεύθηκαν στο και πέντε, με εντολή του ίδιου του πρωθυπουργού, διότι η εκδήλωση είναι αφιερωμένη στην Κίνα – και τι θα νομίσουν οι Κινέζοι για μια χώρα που, όποτε νταραβερίστηκαν μαζί της, μόνο προβλήματα αντιμετώπισαν.

ΣΥΝ

Μετά τη συνταξιοδότηση της Νάνας Μούσχουρη, την απόσυρση του Vangelis στο σπιτάκι του στην Ηρώδου Αττικού (που τελικά η θέα του δεν ενοχλεί όσους βλέπουν την Ακρόπολη απ’ την ταράτσα του Μουσείου), ήρθε η ώρα του Ντέμη Ρούσσου. Το πάλαι ποτέ Παιδί της Αφροδίτης ενορχηστρώνει τον δικό του αποχαιρετισμό στην καριέρα (ή μήπως κάνει μια νέα αρχή;) από το Φεστιβάλ Αθηνών. Ενδιαφέρον – διότι το Φεστιβάλ, ανάμεσα στα πολλά ταμπού που άγγιξε, τόλμησε να εντάξει στους κόλπους του και εκδηλώσεις της κατηγορίας του καλτ. Του χρόνου, αν η χώρα δεν έχει καταρρεύσει, να φωνάξετε τον Τζόνι Χάλιντεϊ.

Λία Παραλία