Θυμάμαι τη Μαριάν Φέιθφουλ σε μία συνομιλία που είχαμε στη σουίτα του ξενοδοχείου της στη Ρόδο, τον Ιούνιο του 2011.

Θυμάμαι τη Μαριάν Φέιθφουλ σε μία συνομιλία που είχαμε στη σουίτα του ξενοδοχείου της στη Ρόδο, τον Ιούνιο του 2011. Όταν τη ρώτησα «τι καλό» γνωρίζει από ελληνική τέχνη, μου είπε τα ονόματα της Μελίνας Μερκούρη και του Πέτρου Παράσχη.

Η πρώτη «έφυγε» και παραμένει σύμβολο, ο δεύτερος εξακολουθεί να ζει και να κινείται αθόρυβα ανάμεσά μας ως γραφίστας. Για την ακρίβεια, ο Πέτρος Παράσχης είναι ο πιο αφανής ήρωας της ελληνικής δισκογραφίας επί 27 ολόκληρα χρόνια.
Πήρε το χρίσμα το 1988 από τον Μάνο Χατζιδάκι, όταν επιμελήθηκε τον φάκελο του βινυλίου για τους «Μύθους μιας γυναίκας», σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, με τον πίνακα του Γιάννη Μόραλη. Ωστόσο, όντας γιος ηθοποιών, ο Παράσχης από παιδί έζησε εκ των έσω κάποιους μύθους. Εκεί έγκειται και όλη του η αισθητική, αυτή που σε κάνει να λες πιάνοντας έναν δίσκο στα χέρια σου ότι «είναι πρώτα Παράσχης» και μετά ο εκάστοτε τραγουδιστής ή συνθέτης.
Δούλεψε από το 1985 έως το 2000 στη Universal ως art director, αλλά και ως image maker των καλλιτεχνών της, όταν ακόμη στην Ελλάδα υφίστατο τέτοιο επάγγελμα. Το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» του αχτύπητου τρίο Κραουνάκη – Νικολακοπούλου – Πρωτοψάλτη ήταν η πρώτη μεγάλη του έξοδος.
Από το 2000 μέχρι σήμερα ανέλαβε τις επανεκδόσεις των έργων του Χατζιδάκι από τον Σείριο, αλλά κι αυτών του Μ. Λοΐζου, της Ε. Καραΐνδρου και του Μ. Θεοδωράκη από την ΕΜΙ. Όλα τα εξώφυλλα της Τάνιας Τσανακλίδου και τα περισσότερα των δίσκων του Κραουνάκη φέρουν ανεξίτηλη την υπογραφή του. Για τη σχέση του με το ασπρόμαυρο έχουν ακουστεί πολλά, κυρίως απ’ τους πιο στενούς του συνεργάτες: «Κανένας δεν χειρίζεται το μαύρο όπως αυτός» έχει πει η Γαλάνη, ενώ ο Κραουνάκης θεωρεί πως «οτιδήποτε έγχρωμο κι αν κάνει, έχει την αίσθηση του ασπρόμαυρου»! Πολύ ταιριαστό για έναν καλλιτέχνη που δεν συνηθίζει να μιλάει δημόσια και που, αν δεν ήταν άνθρωπος, σίγουρα θα ήταν αμερικανικό φιλμ νουάρ του ’50, χαρακτήρας του Τένεσι Ουίλιαμς, συμπρωταγωνιστής της Μπέτι Ντέιβις, ίσως και ο τιμωρός του κακού σε σκιερές ταινίες του γερμανικού εξπρεσιονισμού.
Στον Παράσχη ανήκουν ιστορικά τα τυπώματα του τελευταίου βινυλίου και του πρώτου cd στη χώρα μας. Επίσης, οι αφίσες των πιο διάσημων καλλιτεχνών του εξωτερικού που πέρασαν από το «Ρόδον» και άλλους χώρους. Κάποτε, ο Κραουνάκης τον βάφτισε Peter O’ Key, αφού το «Μαμά γερνάω» θα έβγαινε από αντίπαλη δισκογραφική εταιρεία και δεν μπορούσε να υπογράψει με το όνομά του. Ήταν η περίοδος κατά την οποία πέρασαν πολλά χρήματα από τα χέρια του. Όχι για να ζει στη χλιδή, αλλά για να κάνει μερικά ταξίδια και να φτιάξει τον ατομικό του χώρο όπως τον ονειρευόταν.
Σήμερα, όπως μου είπε ο ίδιος, που «τα premium cd έβαλαν την ταφόπλακα στη δισκογραφία και η καλλιτεχνία παραγκωνίστηκε απ’ την αισχροκέρδεια», ο Παράσχης ανατρέχει στη ρήση του Μάνου Χατζιδάκι: «Να επιστρέφεις στο ποιητικό περιεχόμενο». Κι έτσι, επιλέγει την «Οδό Πανός» του Γιώργου Χρονά, ένα κατ’ εξοχήν ποιητικό περιβάλλον, για να παίξει με τις σκιές των μύθων του και να συνθέσει συμφωνίες σε άσπρο και μαύρο. Τελευταία εξαιρετική δουλειά του το βιβλίο – cd «Πάνω κάτω η Πατησίων» με 20 μελοποιημένα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.