Κάθε εβδομάδα, εδώ και μια μακρά περίοδο, η ελληνική κοινωνία καλείται να ανέβει έναν Γολγοθά, και όταν επιτέλους νομίζει ότι ξεμπέρδεψε μ’ αυτόν, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διάψευση των θυσιών της και με μια επανεκκίνηση του μαρτυρίου. 

Κάθε εβδομάδα, εδώ και μια μακρά περίοδο, η ελληνική κοινωνία καλείται να ανέβει έναν Γολγοθά, και όταν επιτέλους νομίζει ότι ξεμπέρδεψε μ’ αυτόν, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διάψευση των θυσιών της και με μια επανεκκίνηση του μαρτυρίου. Πόσο θα τραβήξει αυτή η ιστορία κανείς δεν γνωρίζει. Κάθε λίγο και λιγάκι καλούνται όχι όλοι, αλλά οι πλέον ταλαιπωρημένες κοινωνικές τάξεις, να πληρώσουν τον… τελευταίο φόρο, το τελευταίο χαράτσι, το τελευταίο τέλος, το τελευταίο μέτρο, την τελευταία διευθέτηση – τον… τελευταίο ασπασμό! Στα δελτία των ειδήσεων, στα πρωτοσέλιδα, στις ανακοινώσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αναπαράγεται ένα καθημερινό θρίλερ, που ωστόσο παρατραβά. Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτή την υπερβολή είμαστε πρωταγωνιστές, είμαστε τα υπαρκτά πρόσωπα που πέφτουν… επί των επάλξεων.

Όταν, λοιπόν, θα περνούσαν τα μέτρα και θα ψηφιζόταν ο προϋπολογισμός, ούτε λίγο ούτε πολύ θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση: θα έρεε το χρήμα – το οποίο πλέον πληρώνουμε πανάκριβα με ό,τι ψιλά έχουν απομείνει στις τσέπες μας – ως αντιστάθμισμα των θυσιών που πρέπει να υποστούμε σαν ένα είδος καθαρτηρίου – για να… μην το ξανακάνουμε.

Ωστόσο, τα νέα δεν είναι μόνο δυσάρεστα – αυτά τα έχουμε για ψωμοτύρι, τα αντέχουμε –, είναι και απελπιστικά. Για άλλη μια φορά – για πολλοστή, δηλαδή, φορά – το πολιτικό σύστημα διαψεύδεται. Και διαψεύδεται πανηγυρικά: πρώτη απ’ όλους η συγκυβέρνηση, η οποία δεν γνωρίζει αν και πότε θα λάβει αυτά τα διόλου ευκαταφρόνητα 32 δισ., που με κάτι ξεχασμένες δόσεις φτάνουν τα 40 και βάλε· ποσό διόλου ευκαταφρόνητο – για να ξέρουμε για τι συζητάμε. Το θέμα είναι αν θα λάβουμε το πακέτο στήριξης ολόκληρο ή με δόσεις, και κυρίως δίχως τις επώδυνες παραληρηματικές δηλώσεις του κυρίου Σόιμπλε. Με την ευκαιρία δημιουργείται η αίσθηση ότι ο Σόιμπλε ενδιαφέρεται και ασχολείται με την Ελλάδα… περισσότερο απ’ ό,τι με τη Γερμανία. Αυτό βέβαια μας… «σκλαβώνει», γι’ αυτό ας μας αφήσει… στην ελευθερία μας, να μην του πέφτουμε και βάρος. Υποψιάζομαι ότι ο κόσμος έδωσε ό,τι είχε να δώσει κι από εδώ και πέρα το μόνο που απομένει είναι να λάβει μια αξιόπιστη ελπίδα για το μέλλον του. Η χώρα, το δίχως άλλο, έχει ζήσει και πιο επώδυνες καταστάσεις και είναι σίγουρο ότι θα αντέξει. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης, που στην πλειονότητά τους διαχειρίζονται… με «καθαρά χέρια» τις ακαθαρσίες που φόρτωσαν στη χώρα, κάτι πρέπει να δώσουν στην κοινωνία που έβλαψαν με την παρουσία τους και τα έργα τους, κάτι πρέπει να κάνουν – από τα πολλά που οφείλουν…

Από την άλλη, τώρα η αντιπολίτευση, εκτός από τις φωνακλάδικες διαμαρτυρίες, που – μεταξύ μας – είναι τόσο εύκολες ώστε να τις βρίσκει κανείς δωρεάν στα ιδεολογικά σούπερ-μάρκετ, έχει δημιουργήσει προσδοκίες στον λαό. Το ΠΑΣΟΚ εξαερώθηκε, όχι γιατί ήταν ένα βαθιά διεφθαρμένο κόμμα, αλλά επειδή δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που καλλιέργησε. Η αξιωματική αντιπολίτευση, σίγουρα αιφνιδιασμένη από το ιλιγγιώδες άλμα που πέτυχε – όχι λόγω των πολιτικών της ικανοτήτων, αλλά λόγω των τραγικών συγκυριών – οφείλει να είναι προσεκτικότερη όλων, κυρίως στις αντικρουόμενες απόψεις που εκφράζονται συχνά – πυκνά και κυριότερα στις αιτιολογίες που προβάλλει στις επαναλαμβανόμενες ατυχείς δηλώσεις των στελεχών της. Κυρίως, όσες αφορούν στο αργεντίνικο μοντέλο με το οποίο τόσο μας σκότισαν. Ψεύδη και περιφρόνηση στη νοημοσύνη μας έχουμε δεχτεί τόνους από τα γνωστά κόμματα εξουσίας. Ωστόσο, το πιο αναιδές είναι ότι τη σαφέστατη και ακριβή δήλωση Λαφαζάνη δεν μπορεί να την αιτιολογεί ο κύριος Βούτσης με το ότι «… ο Παναγιώτης είναι τελειομανής και εννοούσε…»! Είναι στο ίδιο απαράδεκτο πνεύμα με την πρόσφατη δήλωση Βενιζέλου ότι… έλαβε τη λίστα Λαγκάρντ και δεν την είδε… Την υποκρισία, τα ασύστολα ψεύδη και την αφόρητη υπεροψία της εξουσίας τη ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Χορτάσαμε από κακόγουστα ψεύδη, από αιτιολογίες που πρόσβαλαν βάναυσα τη νοημοσύνη μας, από τη βία του εξουσιαστικού λόγου.