γράφειο ο Νίκος Ζέρβας, Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών

Εκτός απ΄ την καταβολή ή μη της προσδοκώμενης δόσης, την επιμήκυνση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, όπως και την ενδεχόμενη αναδιάρθρωσή του, μείζον θέμα έχει προκύψει στην ελληνική επικαιρότητα σε σχέση με τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, κύριου Αντώνη Ρουπακιώτη.

γράφειο ο Νίκος Ζέρβας, Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών

 Καθημερινά, στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και σε ραδιοφωνικές εκπομπές ακούγονται κραυγές -πολιτικών, δημοσιογράφων και κάθε είδους δημοσιολόγων-, που εμμέσως πλην σαφώς ζητούν-απαιτούν την παραίτησή του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ΄ την αρχή. Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας ο κύριος Ρουπακιώτης σε συνέντευξη τύπου παρουσίασε το νέο κώδικα νομοθεσίας των δικηγόρων, στη σύνταξη του οποίου διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο. Στον συγκεκριμένο κώδικα περιλαμβάνονται διατάξεις ευνοϊκές, τόσο για τους νομικούς, όσο και για την υπόλοιπη κοινωνία. Εντούτοις, το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον εστιάστηκε στις δηλώσεις του υπουργού, σχετικές με την πρόσφατη ψήφιση του <<προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής>>. Ανέφερε χαρακτηριστικά ότι <<οι δανειστές μας, μας πάτησαν στο λαιμό>>, όσον αφορά την επιβολή των μέτρων που βυθίζουν την οικονομία όλο και περισσότερο στη δίνη της ύφεσης. Επιπλέον, έκανε λόγο για τα προβλήματα που πρόκειται να προκύψουν στον δικηγορικό κλάδο απ΄ το άνοιγμα του επαγγέλματος και απ΄ την περικοπή ορισμένων ΄΄προνομίων΄΄, όπως η υποχρεωτική παράσταση στη συγγραφή ενός συμβολαιογραφικού εγγράφου κατά την πώληση ενός ακινήτου. Επομένως, αφορμής δοθείσης, τα αρπαχτικά της ελληνικής δημοσιογραφίας καταπιάστηκαν απ΄ τα παραπάνω λόγια, κηρύσσοντας συνάμα έναν ανηλεή και ανήθικο πόλεμο. Αμέσως άρχισαν να κατηγορούν τον κύριο υπουργό ότι αποτελεί τον προστάτη δικηγορικών συντεχνιών εξαιτίας του περάσματός του απ΄ την προεδρία του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών. Υψηλώς αμειβόμενοι τηλεσχολιαστές έστρεφαν τα βέλη τους εναντίον ενός ανθρώπου, που δεν δίστασε να εκφράσει τη γνώμη του για τους πένοντες -με μισθούς κατώτερους των 400 ευρώ, την ανεργία να μαστίζει τον κλάδο τους, την ίδια ώρα που οι απόφοιτοι νομικών σχολών πολλαπλασιάζονται, εξαγοράζοντας πτυχία σε ιδιωτικά πανεπιστήμια κυρίως της Κύπρου- συνανθρώπους και συναδέλφους του. Δημοσιογράφοι που κάποτε, την εποχή των Ιμίων, δεν δίσταζαν να προβάλλουν με απευθείας σύνδεση τον απόπλου των φρεγατών του πολεμικού μας ναυτικού, έστηναν στον τοίχο έναν άνθρωπο που απ΄ την πρώτη στιγμή, υπηρετώντας το λειτούργημά του, στέκεται στο πλευρό κάθε Έλληνα εργαζομένου. Κανένα ίχνος ντροπής! Ωστόσο, τα δημοσιογραφικά πυρά σύντομα διασταυρώθηκαν με τ΄ αντίστοιχα κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του ελληνικού λαού. Ενώ ο υπουργός διερωτόταν πώς δύναται οποιοσδήποτε συνάδελφός του να συνφωνεί με τα ψηφισθέντα μέτρα, εκείνοι έκαναν λόγο περί πολιτικής ευθύνης, αλλά και ασυνέπειας μεταξύ βούλησης και πράξεων. Τόνιζαν, πως αφού διαφωνούσε εξ΄ αρχής ο κύριος Ρουπακιώτης, όφειλε να μη τα συνυπογράψει, καταθέτοντας παράλληλα την παραίτησή του. Η απάντηση του υπουργού όμως ήταν αποστομωτική. Στεκόμενος στο ύψος των περιστάσεων και αντικρίζοντας κατάματα τους Έλληνες πολίτες, επεσήμανε πως ουδείς εκ των υπουργών ούτε συμφωνεί, ούτε προετοίμασε τα δημοσιονομικά μέτρα. Αντιθέτως, εκείνα επιβλήθησαν απ΄ τους τροϊκανούς, οι οποίοι για μια ακόμη φορά έθεσαν το χυδαίο μεν, πραγματικό δε δίλημμα μεταξύ ευρώ ή δραχμής. Και μπροστά σ΄ αυτό το σταυροδρόμι, όπως θα έπραττε κάθε νοήμων πατριώτης, επέλεξε τον πρώτο, τον δύσκολο δρόμο, προσδοκώντας την μακροπρόθεσμη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, εκφράζοντας όμως ελεύθερα την άποψή του επί του θέματος, δίχως να κρύβει την ουρά στα σκέλια. Τοιουτοτρόπως, έβαλε κατ΄ αρχάς στη θέση τους προσωπικούς τακτικισμούς εκπροσώπων κυρίως της Νέας Δημοκρατίας, που επιθυμούν διακαώς την πρόσδεσή τους σ΄ έναν υπουργικό θώκο. Επιπλέον, έθεσε προ των ευθυνών τους τους χαλίφηδες -εκ Κουμουνδούρου προερχόμενους- της κυβερνητικής εξουσίας, όπως και τους μοναδικούς παγκοσμίως θιασώτες του σταλινισμού, οι οποίοι στα πλαίσια μιας στείρας αντιπολίτευσης έκαναν λόγο για ένα μείζον κυβερνητικό πλήγμα, ζητώντας για μια ακόμη φορά την παραίτηση της κυβέρνησης και τη διεξαγωγή εθνικών εκλογών. Οι μόνοι που διεσώθησαν απ΄ την κωμικοτραγική αυτή κατάσταση, ήταν αφ΄ ενός ο πρόεδρος τησ Δημοκρατικής Αριστεράς και συνδετικός κροίκος της ενότητας της κυβέρνησης, κύριος Φώτης Κουβέλης, που δε φοβήθηκε ούτε λεπτό να στηρίξει την παρρησία του προσωπικού του φίλου, αλλά και ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος για την ώρα τουλάχιστον εμμένει -δικαίως- στην επιλογή του. Όπως αντιλαμβάνεστε, στις μέρες μας τα ατομικά, ανήθικα στις περισσότερες των περιπτώσεων, συμφέροντα οδηγούν σ΄ έναν κανιβαλισμό δίχως όρια. Δυστυχώς, οι φωνές της λογικής λοιδορούνται, με αποτέλεσμα να χάνουν το νόημά τους σ΄ έναν κόσμο που επικρατεί η δημοσιογραφική ασυδοσία, όπως επίσης τα παραγοντιλίκια και η προσμονή της ΄΄καρέκλας΄΄. Αυτοί είναι εν μέρει και οι λόγοι που μας έχουν φτάσει στο έσχατο αυτό σημείο, καθώς αντίστοιχες, διεστραμμένες αντιλήψεις ενστερνίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Θα συνεχίσουμε λοιπόν να ζούμε με το συγκεκριμένο τρόπο, ή μήπως η οικονομική κρίση αποτελεί την ευκαιρία για τη διενέργεια μιας σοβαρής ενδοσκόπησης, ώστε να αποτινάξουμε τον αμαρτωλό χιτώνα που οδηγεί στην ηθική μας χρεωκοπία; 

 (Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)