Από τη μία, η «Οδύσσεια» του Μπομπ Ουίλσον στο Εθνικό. Και από την άλλη, το «Skyfall», ο νέος Τζέιμς Μποντ του Σάμ Μέντες.

Από τη μία, η «Οδύσσεια» του Μπομπ Ουίλσον στο Εθνικό. Και από την άλλη, το «Skyfall», ο νέος Τζέιμς Μποντ του Σάμ Μέντες. Έκαστο, διαφημισμένο event στο είδος του. «Η Οδύσσεια», σχεδιασμένη έξοδος εδώ και μέρες αλλά και πολυαναμενόμενη παράσταση εδώ και καιρό για την πολιτιστική ατζέντα της χώρας. Το«Skyfall», αυθόρμητη έξοδος σε μια διάθεση για κάτι «ανάλαφρο», που συνήθως επιβάλλει η ραστώνη της Κυριακής.
Το συμπέρασμα; Τι κρίμα που ο Οδυσσέας του Ουίλσον δεν είναι Τζέιμς Μποντ! Τι κρίμα που δεν είναι περιπετειώδης, γοητευτικός, στιβαρός, ανθρώπινος, αλλά ένα άψυχο καρτούν που προσπαθεί να βρει την Ιθάκη του σε ένα αψεγάδιαστο εικαστικά σκηνικό που τελικά υπερβαίνει το κείμενο. Γιατί ο μύθος και οι περιπέτειες του Οδυσσέα ξέμειναν με μια σύγχρονη απλοϊκή εκδοχή.
Και τα δύο θεάματα συναντώνται σε κάτι: στην υψηλή αισθητική της εικόνας. Το καθένα με τον δικό του τρόπο. Η «Οδύσσεια» είναι γεμάτη «εφέ», με αποτέλεσμα μια εικαστική ομορφιά  χωρίς ρωγμές, που όμως θυμίζει θέατρο σκιών. Ο Ουίλσον, μαέστρος στον σχεδιασμό φωτισμού, στήνει ένα πανέμορφο εικαστικό σύμπαν, μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, αλλά χωρίς να κρατά για το τέλος κανέναν άσο. Όλα του τα κόλπα τα εξαντλεί εξαρχής. Η τρίωρη παρακολούθηση της παράστασης καταντά μονότονη και βαρετή, μια…Οδύσσεια για τον θεατή.
Ο Τζέιμς Μποντ του Σαμ Μέντες, όμως, σε αιφνιδιάζει συνεχώς. Η δράση, οι ανατροπές, η γρήγορη σκηνοθεσία, τα καταπληκτικά εφέ δεν σε αφήνουν να βαρεθείς καθόλου. Ναι, οκέι, βοηθάει ένας ολόκληρος χολιγουντιανός μηχανισμός, ακόμα και οι εναλλαγές των τόπων γυρισμάτων (Κωνσταντινούπολη, Μακάο κ.λπ.).
Ε, και; Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Γιατί εκεί που πραγματικά κερδίζει ο πράκτορας 007 είναι σε επίπεδο ουσίας. Χωρίς να έχει τίποτα από σούπερμαν, απογυμνωμένος από την ατσαλάκωτη ασπίδα του φοβερού και τρομερού πράκτορα, ο Τζέιμς Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ είναι άνθρωπος, με ικανότητες και ανικανότητες. Ακόμα και το ταλέντο του στο σημάδι έχει ξεφτίσει έπειτα από τραυματισμό. Έχει ψυχή, έχει παρελθόν (μαθαίνουμε για τους γονείς του), έχει ιδεολογία. Ο Σαμ Μέντες θα γράψει Ιστορία στη φιλμογραφία του διάσημου κατασκόπου, γιατί του έδωσε ψυχή, προσωπικότητα και παρελθόν.
Ο Οδυσσέας του Σταύρου Ζαλμά, από την άλλη, παρουσιάζεται από τον Ουίλσον ως μια καρικατούρα ενός πονηρού, κι όχι τόσο πολυμήχανου, άντρα. Σαν καρτούν ενός ήρωα, που δεν μπορεί να υποστηρίξει τον μύθο που κουβαλά ανά τους αιώνες. Είναι μια ωραία παράσταση για παιδιά.
Η απλοϊκή διασκευή του ομηρικού έπους ταιριάζει περισσότερο σε μαθητές. Γιατί ο Ουίλσον το είπε και το έκανε. Ανέβασε την «Οδύσσεια» σαν ένα παραμύθι. Μόνο που ξέχασε ότι αυτό το παραμύθι, υποτίθεται, θα απευθυνόταν σε ενήλικο κοινό.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.