◆ Ο ύστερος μήνας του φθινοπώρου περισυνέλεξε τις πολύγραφες αναφορές των ειδημόνων. Η ερμηνεία περιορίστηκε στα καλώς κείμενα και στέγνωσε στον λαιμό τα αντώνυμα. Στις παραπομπές οι οδυνηρές ανακεφαλαιώσεις της παραμυθίας σάρκασαν τη σύνθεση προκαλώντας τη νοημοσύνη. Ξεφωνητά πίσω απ’ τα παράθυρα και ένας αντίλαλος. Και η ομίχλη.

◆ Ο ύστερος μήνας του φθινοπώρου περισυνέλεξε τις πολύγραφες αναφορές των ειδημόνων. Η ερμηνεία περιορίστηκε στα καλώς κείμενα και στέγνωσε στον λαιμό τα αντώνυμα. Στις παραπομπές οι οδυνηρές ανακεφαλαιώσεις της παραμυθίας σάρκασαν τη σύνθεση προκαλώντας τη νοημοσύνη. Ξεφωνητά πίσω απ’ τα παράθυρα και ένας αντίλαλος. Και η ομίχλη.

◆ Ωραίο το προαναφώνημα, φώναξε ο αντίλογος, αλλά γράψε και κάτι για τον ευπαρουσίαστο αναγνώστη της απερίγραπτου σοφίας, ο οποίος ως βοσκήτωρ μέγιστων λειμώνων αφουγκράζεται την αισθητική των πυγών στα πολυτελή κτήρια της απαιτητικής μεσημβρίας.
◆ Πλάγια γραμμή, σκέπασμα της μεγαφωνίας.
◆ Ένα θρόισμα ξεπέρασε τον εαυτό του, παρασύροντας το βλέμμα προς την κατεύθυνση.
◆ Και ένας θόρυβος ηχομιμητικής προελεύσεως, αηδιαστικής δυσόσμου αναμνήσεως, υπερύψωσε το ανάστημά του αφήνοντας την αδυναμία της απαντήσεως να την πάρει και να την ανασηκώσει ο δαίμων των σκοτεινών δυνάμεων.
◆ Στη χώρα της διπλανής εξώθυρας οι απόψεις πηγαινοέρχονται. Οι αντιθέσεις πάμπολλες ορίζουν με σαφήνεια τη μεγάλη τρύπα. Ανυπέρβλητη η ανικανότητα πρωτοστατεί στα συμπεράσματα και ο παραλογισμός εξαπλώνεται στις διαστάσεις.
◆ Τραγικοί οι βαρυπρεπείς πασχίζουν εναγωνίως να γράψουν τη δυστυχία με χαρούμενα γράμματα. Στα θρανία τελειωμένοι καλλιγράφοι αναζητούν την ωραιότητα και στις πρώτες γραμμές οι τίτλοι αποτυπώνουν το στερεότυπο.
◆ Κάτω απ’ το υπόφαιο οι απαγγελίες συνεχίζονται απροκάλυπτα λες και δεν πέρασε μια μέρα. Ίδιες οι παράγραφοι να γεμίζουν οι σελίδες.
◆ Στην πολιτεία των ονειρώξεων η παλινδρόμηση περιπλέκει το πέρα με το δώθε. Χωρίς ανάσα. Έτσι βιαστικά, όπως αρμόζει με τις περιστάσεις.
◆ Στις κρύες αίθουσες υπό την επιτήρηση των λευκών ενδυμάτων η βιωσιμότητα στους δοκιμαστικούς σωλήνες. Και η ιδιαιτερότητα του συναισθήματος κρατά την κοινωνία στο ύψος της οριακής επιβίωσης.
◆ Ξεκαθάρισμα λογαριασμών, να επαναλαμβάνεται η ιστορία. Κι όταν οι αριθμοί φτάσουν στο επιτρεπτό, τότε ως διά μαγείας ένας θρίαμβος σωτηρίας, ο από μηχανής θεός της αφηγήσεως, θα δώσει το χειροκρότημα στα σημειώματα.
◆ Μηχανεύματα των τακτικών αριθμητικών.
◆ Και περνά ο καιρός. Και το ολοφάνερο αποκρύπτεται εντέχνως. Και ο αποπροσανατολισμός καλά κρατεί. Ομάδες εφιαλτικών αναμνήσεων εξυπηρετούν τις εκφωνήσεις διαλύοντας τα υπόλοιπα της νοημοσύνης. Καλεσμένοι της κρίσεως, επαναλήψεις της συμφοράς, απαραίτητη διακονία προς χάριν του συστήματος.
◆ Έξω η βροχή αποφεύγει τους λυρισμούς και πέφτει με μανία.
◆ Προγραμματισμένη αναγγελία του χειμώνα.
◆ Στην αναπαράσταση, υποκριτές της συνέχειας θα καθορίσουν τους δρόμους. Στα συρμάτινα σχοινιά οι συνειδήσεις κρεμασμένες βγάζουν τη γλώσσα. Η πραγματικότητα λοιδορεί συνένοχα και ένας σπουργίτης κοντολαίμης βλέπει με απορία.
◆ Μια σταγόνα ξέφυγε απ’ το παραμιλητό, στάθηκε στην άκρη. Στο διάφανο η αληθοσύνη. Εξιστόρηση του παρελθόντος. Αφαίρεση. Το πρόδηλο αισιόδοξο τρισύλλαβο μονοδρομεί τα δεδομένα.
◆ Στα παλιά βιβλία, η κιτρινισμένη φωτογραφία και εκείνο το ξεραμένο λουλούδι.
◆ Και να το χαμόγελο.

Μυογράφημα
Πολυκατοικία. Στον τρίτο. Στο σαλόνι. Δυο καναπέδες, μια πολυθρόνα και ένα χαμηλό τραπεζάκι. Ένα βιβλίο με πολύχρωμο εξώφυλλο πάνω απ’ το σεμεδάκι. Το βάζο με ένα πλαστικό γαρίφαλο στο κέντρο.
Μωσαϊκό κάτω απ’ το χαλί με τα γεωμετρικά σχήματα. Μια τραπεζαρία βαριά και καρέκλες με ψηλή πλάτη. Κουρτίνες στα παράθυρα δεμένες στην κατάληξη.
Μια στοίβα ρούχα. Μια σιδερώστρα. Μαλλιά ανακατεμένα, ρόμπα ερυθρή. Ένας μικρός στο πάτωμα ανάμεσα σε πλαστικά φορτηγά.
Στην περίοπτη θέση, το ορθογώνιο ανοικτό. Μηχανικές κινήσεις. Δίπλωμα ξεδίπλωμα. Το βλέμμα να μετακινείται μια στο σίδερο, μια στην εικόνα. Πλήρης η συμμετοχή. Γέλια και φωναχτά σχόλια.
Ένα ασύρματο τηλέφωνο. Κολλημένο στο αυτί. Η φιλαινάδα απ’ τον πρώτο. Ανάλυση τηλεοπτικού προβληματισμού. Ο μοντέλος άφησε τη μοντέλα κι ο ουρανός σκοτείνιασε. Ανυπέρβλητη η θλίψη στους ορόφους.
Ένα μικρό χέρι τράβηξε το κόκκινο ένδυμα. «Μιλάω». Το ωμέγα σύρθηκε στο προσωπάκι.
Στην εικόνα παρελαύνουν όλων των ειδών τα ζαρζαβατικά. Το χέρι πάνω κάτω να σιδερώνει, η γλώσσα να πλαταγίζει αδιάκοπα και οι προστακτικές να διακόπτουν από καιρού εις καιρόν τη συνομιλία. Αξιοσημείωτη η υφολογική εναλλαγή και ο μικρός να κλαίει.
Περιγραφή της δεκάτης πρωινής ώρας της καθημερινότητας του μέσου όρου νοημοσύνης του πρώτου, του δεύτερου, του τρίτου, του τέταρτου
και του ισογείου τόπου.

Ιχνογραφία
Έτσι το είδε
Μαζί με το δώδεκα
Με τους μήνες
Με το χρόνο
Που φεύγει
Κι οι ράγες δίχρωμες
Η μαύρη
Σαν το χάρακα
Κι η κίτρινη
Σαν το παιχνίδι
Δυο μάτια και ένα φύλλο μακρόστενο
Να κρέμεται
Η αφαίρεση
Σαν βασιλοπούλα
Έτσι το είδε το σήμερα
Σαν το λεμόνι