Της Θεοδώρας Ζαγγογιάννη

Σε μια εποχή βαθιάς κρίσης όλες οι εκφάνσεις του νεοελληνικού μας πολιτισμού επηρεάζονται και αμφισβητούνται.

Της Θεοδώρας Ζαγγογιάννη

Σε μια εποχή βαθιάς κρίσης όλες οι εκφάνσεις του νεοελληνικού μας πολιτισμού επηρεάζονται και αμφισβητούνται. Πρώτο και κύριο το πολιτικό σύστημα καθώς οι φαυλότητες των πολιτικών πρακτικών της τριακονταετίας θεωρούνται κατά βάσιν υπεύθυνες για τη δεινή οικονομική θέση της χώρας.

Αυτός ο οικονομικός σπαραγμός είναι η απαρχή και μαζί ο καταλύτης για κοινωνικές αναταραχές, αμφισβήτηση θεσμών, βία, αλλά και για το εκ νέου συναπάντημα με έναν προαιώνιο αντίπαλο της δημοκρατίας που οι κοινωνίες μας προσπάθησαν να αναχαιτίσουν και με διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα να αποδυναμώσουν την ιδεολογική του βάση, δεν τα κατάφεραν όμως καλά. Αυτόν τον εχθρό, το ρατσισμό τον αναγνωρίζουμε μέσα από τις κοινωνικές κατασκευές και τους πολέμους που είναι ήδη αποτυπωμένα στο παγκόσμιο ιστορικό μονοπάτι, είναι εντούτοις επικίνδυνος διότι η εκπληκτική ικανότητα του να λαθροβιεί στην κονωνική συνείδηση των πολιτών τον κάνει τελικά ορατό πολύ αργά όταν το υπόστρωμα έχει ωριμάσει και παρακαλουθούμε πλέον τον κοινωνικό φαινότυπο που εκδηλώθηκε και στη χώρα μας με την επίσημη και ηχηρή είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Αυτό δεν είναι κάτι εντελώς απρόσμενο, καθώς από χρόνια υπήρχαν εδώ κι εκεί τα σημάδια ότι αυτό το περίφημο αυγό του φιδιού εκκολάπτονταν και κάποτε θα έδινε τον ανανεωμένο απόγονό του στην κοινωνία.

Επί χρόνια ακούγαμε για την άνοδο των ναζιστικών κομμάτων σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, για τη δύναμη που αργά και σταθερά κέρδιζαν, το συναρτούσαμε όμως με περιστασιακές πολιτικοοικονομικές κρίσεις στα συστήματα αυτών των χωρών, διότι αγνοούσαμε οι περισσότεροι ότι η κρίση ήταν ενιαία και καθόλου προσωρινή. Μέσα σε αυτό το κοινωνικό μοτίβο που συνεχώς ενισχυόταν με κόκκινα και μαύρα χρώματα οι αντίρροπες δυνάμεις, οι αντιφασιστικές δυνάμες, οι δυνάμεις της Αριστεράς που παραδοσιακά πολέμησε και πολεμήθηκε από το φασισμό, υποτιμούσαν κατ’ εξακολούθησιν τη δυναμική αυτή των ακροδεξιών κομμάτων και αναλώνονταν σε αναχρονιστικές πολιτικές στερεοτυπίες ελλείψει ικανού οράματος καθώς και ουσιαστικής πολιτικής πρωτοβουλίας.

Έτσι φτάνουμε στο σήμερα με το ανανεωμένο αυτό εθνικιστικό κατασκεύασμα να έχει πλήρως αναγεννηθεί, παίρνοντας δύναμη από το φόβο, την απογοήτευση αλλά και την πολύ ευκολότερη υπόθεση να προβάλλουμε πάντα στους ‘’άλλους’’ τις δικές μας αποτυχίες. Μια υπεραπλουστευμένη θεώρηση του ιδεώδους για την αγάπη προς την πατρίδα που μετετράπη χυδαία και βίαια στο νεοελληνικό εθνικισμό που αν και διατηρεί σε κάποιο βαθμό τις στιλιστικές και χρωματικές επιλογές των δικών του παγκόσμιων προγόνων, εντούτοις εγκαθίσταται και θεριεύει εν μέσω μιας πληγωμένης δημοκρατίας φιλοδοξώντας αυτήν την ίδια να καταλύσει. Και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις του τόπου παραλύουν σχεδόν υπνωτισμένες από την επέλασή του. Εξακολουθούν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλά-κατασκευασμένες αντιπαραθέσεις, άσκοπους βερμπαλισμούς. Και η Αριστερά πού είναι μέσα σε όλα αυτά? Ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στην επέτειο του Πολυτεχνείου κάνοντας μαθήματα ελληνικής ιστορίας απαξίωσε έναν ολόκληρο αντιφασιστικό αγώνα, το ιστορικό ορόσημο του Πολυτεχνείου με τους νεκρούς και με όσους πίστευαν απλά και σταράτα στη δημοκρατία και την ελευθερία. Όχι το τρόπο που οι κυβερνήσεις χειρίστηκαν τη μεταπολίτευση, όχι την καπήλευση του κινήματος του Πολυτεχνείου από τους πολιτικούς οπορτουνιστές. Απαξίωσε τις ιδέες, τη φιλοσοφία, τα ιδεώδη.

Αυτός ο ιδεολογικός βιασμός του οράματος της δημοκρατίας που ενέπνευσε άλλοτε πολέμους που κερδήθηκαν και συνθήκες που υπογράφηκαν θα έπρεπε να είναι η χαριστική βολή για όποιον πολιτικό και πολίτη έχει ακόμα αφυπνισμένα τα δημοκρατικά του αντανακλαστικά. Δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε εν μέσω κρίσης να αλλοιώνονται και αυτές οι τελευταίες, υπερβατικές και ονειροπόλες έστω, αξίες της ελευθερίας, της ανεξιθρησκείας, της κατάργησης των διακρίσεων όλες στο βωμό της από αιώνων προσκόλλησης στην ανώτερη κουλτούρα αυτή του λευκού, χριστιανού και οικογενειάρχη. Δίχως αυτές τις αξίες είμαστε και επίσημα ζούγκλα. Διότι όταν χάνουμε τα υλικά εκείνο που μάς μένει είναι το όνειρο, το όραμα. Και όταν και αυτό αλλοιωθεί από τις δυνάμεις που πρεσβεύουν πολιτική βωμολοχία, χριστιανική υποκρισία και εκφυλισμένο πατριωτισμό τότε πια θα είμαστε βέβαιοι ότι τα χάσαμε όλα.

 (Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)