Όσο η αδυναμία διαχείρισης της κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο γίνεται προφανής και τραβά σε μάκρος χρόνου, τόσο εμφανίζονται κάποια βαθύτερα και θεμελιώδη χαρακτηριστικά της, τα οποία φωτίζουν ικανοποιητικά την προφανή οικονομική της διάσταση και θέτουν άμεσα και τρομακτικά διλήμματα επιλογής (στρατοπέδου).

Όσο η αδυναμία διαχείρισης της κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο γίνεται προφανής και τραβά σε μάκρος χρόνου, τόσο εμφανίζονται κάποια βαθύτερα και θεμελιώδη χαρακτηριστικά της, τα οποία φωτίζουν ικανοποιητικά την προφανή οικονομική της διάσταση και θέτουν άμεσα και τρομακτικά διλήμματα επιλογής (στρατοπέδου).

Μιλάμε για τα γεωπολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης, ή με πιο απλά λόγια για το παιχνίδι των ισχυρών στη σκακιέρα της παγκόσμιας ισχύος, το οποίο πυροδοτεί τον οικονομικό πόλεμο ο οποίος διεξάγεται ανελέητα με κύριο πεδίο μάχης τη Νότια Ευρώπη.

Οι συστηματικοί αναγνώστες του Ποντικιού, θα έχουν συγκρατήσει ίσως κάποιες επισημάνσεις περί του άγριου αμερικανο- γερμανικού ανταγωνισμού, ο οποίος αν και δεν εμφανίζεται σε πρώτο πλάνο, χαρακτηρίζει πια την ατμόσφαιρα των ευρωατλαντικών σχέσεων. Σχέσεις οι οποίες είχαν διαμορφωθεί μεταπολεμικά (μετά την ήττα της Γερμανίας στο Β Παγκόσμιο πόλεμο) υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ ως στρατιωτικό εργαλείο των νικητών Αμερικανών είχε πετυχημένα περιγραφεί ως ο μηχανισμός που κρατά τη Γερμανία κάτω, τη Ρωσία έξω και την Αμερική μέσα στην Ευρώπη.

Προφανώς δεν είναι σύμπτωση το γεγονός ότι η οικονομική κρίση ξέσπασε με τέτοια ένταση σε μια (ιστορική) στιγμή κατά την οποία η αμερικανική αυτοκρατορία εμφάνισε σημάδια κόπωσης σε αντίθεση με τη Γερμανία η οποία διεκδίκησε ως οικονομική υπερδύναμη να ορθώσει το ανάστημά της και να διεκδικήσει την ηγεσία στην Ευρώπη, ταυτόχρονα με την ανάκαμψη της Ρωσίας η οποία γρήγορα επούλωσε το τραύμα της ήττας της στον ψυχρό πόλεμο.

Ενδιαφέρον έχει ότι περί αυτής της γεωπολιτικής διάστασης της οικονομικής κρίσης, η συζήτηση δεν έχει ακόμη πυροδοτηθεί. Ο σκληρός αυτός πόλεμος διεξάγεται (προς το παρόν) υπόγεια, αφήνοντας πίσω του τεράστιες οικονομικές ζημιές (και κατεστραμμένους λαούς και ανθρώπους), αλλά οι πραγματικοί αντιμαχόμενοι παλεύουν ακόμη στα διπλωματικά τραπέζια. Δεν έχει έλθει προφανώς, η στιγμή για να συνεχιστεί η πολιτική (αντιπαράθεση των ισχυρών) με άλλα μέσα…

Παρ όλα αυτά κάποιοι, που μόνο αντι-συστιμικούς δεν μπορεί να τους χαρακτηρίσει κανείς, αρχίζουν να μιλούν δημοσίως για την άγρια (ενδοιμπεριαλιστική, θα την χαρακτήριζε το ΚΚΕ) σύγκρουση των ισχυρών παικτών του παγκόσμιου συστήματος, η οποία εξελίσσεται. Όπως για παράδειγμα ο κ. Χριστόδουλος Χριστοδούλου, με δεξιές πολιτικές καταβολές και πρώην υπουργός οικονομικών της Κύπρου στην κυβέρνηση Βασιλείου, στο άρθρο του «η Ευρώπη και ο αμερικανικός παράγοντας» το οποίο αλιεύσαμε στο euro2day και σας προτείνουμε να διαβάσετε.Κάτι που επίσης περιγράφει (με κομψό τρόπο) τη διάσταση απόψεων (ή αν προτιμάτε την σύγκρουση) μεταξύ Αμερικανών (ΔΝΤ) και Ευρωπαίων (Γερμανών) είναι το άρθρο του Guillermo Ortiz πρώην διοικητή της κεντρικής τράπεζας του Μεξικού και πρώην υπουργού Οικονομικών της χώρας.

Στην Ελλάδα οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας,οι οποίες βρίσκονται ή διεκδικούν την εξουσία μοιάζουν να μην παρακολουθούν και να μην ενδιαφέρονται για αυτήν τη συζήτηση. Είτε γιατί είναι παραδομένες, είτε γιατί δεν τολμούν να τοποθετηθούν και να επιλέξουν στρατόπεδο. Όμως, σε ένα πόλεμο, ο οποίος εξελίσσεται πια σε ελληνικό έδαφος, η επιλογή στρατοποπέδου θα γίνει. Αργά ή γρήγορα, με το καλό ή με το ζόρι…