Εκατοντάδες διεθνείς προσωπικότητες, ανάμεσά τους τρεις κάτοχοι του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, υπέγραψαν προ ημερών επιστολή – έκκληση στον ΟΗΕ και τις κυβερνήσεις όλων των κρατών του κόσμου. Ζητούν «να γίνει η ανάγνωση, η γραφή, η πρόσβαση στην πληροφορία και στον πολιτισμό μέρος των προτεραιοτήτων της έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας» για πρόσφυγες, θύματα καταστροφών και παράνομους μετανάστες.

Εκατοντάδες διεθνείς προσωπικότητες, ανάμεσά τους τρεις κάτοχοι του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, υπέγραψαν προ ημερών επιστολή – έκκληση στον ΟΗΕ και τις κυβερνήσεις όλων των κρατών του κόσμου. Ζητούν «να γίνει η ανάγνωση, η γραφή, η πρόσβαση στην πληροφορία και στον πολιτισμό μέρος των προτεραιοτήτων της έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας» για πρόσφυγες, θύματα καταστροφών και παράνομους μετανάστες.

Τι θέλουν να πουν, μεταξύ άλλων, η Αμερικανίδα Τόνι Μόρισον, η Βρετανίδα Ντόρις Λέσινγκ (λατρεμένη «σούπερ γιαγιά», γεννημένη το 1919, αστέρι στα 93 της!), ο Νοτιοαφρικανός Τζον Μάξγουελ Κούτσι, ο «δικός μας» (όσο και Γάλλος) Βασίλης Αλεξάκης, κάμποσα βραβεία Πούλιτζερ στις ΗΠΑ, συγγραφείς, καλλιτέχνες και διανοούμενοι από το Βιετνάμ μέχρι την Ουγκάντα και από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σίδνεϊ;

Θέλουν να κραυγάσουν ότι όπου υπάρχει προσφυγιά, πρέπει να υπάρχει και πολιτισμός. Σχολικές τάξεις, βιβλιοθήκες, αγώνας κατά του αναλφαβητισμού και υπέρ της μόρφωσης των ξεριζωμένων. Θέλουν να θυμίσουν ότι η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1948) υποχρεώνει τα κράτη – μέλη των Ηνωμένων Εθνών, εκτός από σκηνές – κουβέρτες – τρόφιμα – φάρμακα – ασφάλεια, να παρέχουν επίσης στις στρατιές των ξεριζωμένων σχολεία, βιβλία, νομική προστασία, ενημέρωση, πρόσβαση στην πληροφορία, ακόμα και (σκανδαλώδης πολυτέλεια για ξυπόλητους) στην τέχνη.

Πρόσφυγες και μετανάστες αγράμματοι, απληροφόρητοι, υποταγμένοι και φοβισμένοι, είναι ο θλιβερός κανόνας. Σήμερα στην πλατεία Βικτωρίας ή στη Συρία του εμφυλίου πολέμου (περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο), χθες στο Ιράκ της αμερικανικής εισβολής, προχθές στην Αϊτή του φοβερού σεισμού, αύριο κάπου αλλού.

Στη μισάνθρωπα καχύποπτη Ευρώπη – φρούριο, ασφαλώς και στη χρεοκοπημένη Ελλάδα με τους εκατοντάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες, πρέπει να φτάσει αυτή η ανθρωπιστική αντίληψη, που την έκανε επιτυχημένη εκστρατεία η γαλλική Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Βιβλιοθήκες χωρίς Σύνορα» (βλ. http://www.urgencyofreading.org/).

Στην Ψωροκώσταινα η ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα αναγνωρίζεται σε ελάχιστους, η άδεια παραμονής δίνεται με το σταγονόμετρο και με μπαξίσια, ο ψευδεπίγραφος «Ξένιος Ζεύς» στοιβάζει μερικούς φτωχοδιάβολους σε εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα και η πολιτεία (ποια ακρβώς;) βολεύεται αφήνοντας αχαλίνωτους τους θρασύδειλους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής.
Λαμπρές εξαιρέσεις είναι οι εκπαιδευτικοί της ομάδας «Πίσω Θρανία – Πρωτοβουλία για Εκπαίδευση Χωρίς Διακρίσεις» που προσφέρουν από το 1999 δωρεάν μαθήματα ελληνικών σε ενήλικες μετανάστες και πρόσφυγες. Και, σε επίπεδο περίθαλψης χωρίς πιστοποιητικό εξ αίματος συγγένειας με τον Περικλή ή τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο στο Ελληνικό.
Σταγόνες στον ωκεανό της αναλγησίας. Κατεδαφιζόμεθα.