82 ώρες πασχαλινού φαρισαϊσμού

82 ώρες πασχαλινού φαρισαϊσμού

Από το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης μέχρι το απομεσήμερο του Μεγάλου Σαββάτου ΜΜΕ και Νεοέλληνες υποδύονται τους πενθούντες. Πριν και μετά, όλα έχουν μία τιμή

Δεν χωράει σε λέξεις ο φαρισαϊσμός των ημερών. Μέχρι το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης το γλέντι καλά κρατεί στην τηλεοπτική δημοκρατία. Τα κανάλια ξαναστραγγίζουν τη σφουγγαρίστρα, ξαναμαζεύουν και ξαναπουλάνε μισοτιμής τα απόνερα από τη σαμπάνια της εθνικής πορνοντίβας. Οι μισόγλωσσοι παραγωγοί ραδιοφώνου φωνάζουν «γουάου!» και μοιράζουν Σαββατοκύριακα για δύο άτομα με ημιδιατροφή. Οι εφημερίδες και οι αναλυτές των κεντρικών δελτίων ειδήσεων ποντάρουν στο ενδεχόμενο η πτωχή πλην τιμία Ελλάς να τα καταφέρει τελικά, κι ας την έβαλαν στο μάτι οι ξένοι κερδοσκόποι, οι βασικοί ύποπτοι για το χάλι μας. Και ξαφνικά, με το που ξημερώνει η Μεγάλη Τετάρτη, όλοι και όλα αρχίζουν να σοβαρεύουν λες και γίναμε απέραντη ΕΤ3. Δεν είναι τυχαίο που ακριβώς το προηγούμενο βράδυ στην εκκλησία τιμάται η μνήμη της «αμαρτωλής» γυναίκας που μετανόησε, πίστεψε τον Χριστό και έσπευσε να του πλύνει τα πόδια με μύρο. Με μουσική υπόκρουση το τροπάριο της Κασσιανής τα τηλεοπτικά talent shows και τα μεσημεριανάδικα αποσύρονται πίσω από το μοβ παραπέτασμα της θλίψης για το θείο πάθος. Από τις 8.00 το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης μέχρι τις 6.00 το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου μεσολαβούν 82 ώρες. Είναι 82 ώρες υποκρισίας. Μέσα Ενημέρωσης και Νεοέλληνες υποδυόμαστε τους πενθούντες. Το χρονικό διάστημα το ορίζω αυθαίρετα, ασφαλώς, με την… άνεση που έχουμε στην Ψωροκώσταινα να λέμε ο καθένας ό,τι του καπνίσει! Αλλά βιωματικά, ας το πούμε έτσι, αισθάνομαι ότι τόσο αντέχουμε να φοράμε το κακοραμμένο κοστούμι του ρόλου του θρησκευόμενου Νεοέλληνα. Πριν και μετά όλα έχουν μία τιμή. Από τις «λαμπάδες της νονάς» με… ενσωματωμένο τον Μπομπ Σφουγγαράκη, τον Σπάιντερμαν, την Μπάρμπι και όλο τους το σόι, μέχρι την made in China ψησταριά με το ήδη «δουλεύει δε δουλεύει» μηχανάκι για το σούβλισμα του οβελία. Τη Μεγάλη Πέμπτη αρχίζει η μεγάλη έξοδος από το άστυ στην «περιφέρεια». Οι εκ μεταγραφής Αθηναίοι και Θεσσαλονικείς μετεωρίζονται στο μονίμως υπό κατασκευήν εθνικό οδικό δίκτυο, με αυτοκίνητα έμφορτα πραγμάτων και τραπεζικών δόσεων. Η φοβερή μεταπολεμική γενιά έχασε οριστικά το στοίχημα να αναπτυχθεί η Ελλάδα ισομερώς. Αυτό κι αν είναι μόνιμο πένθος. Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι «νηστεύω και το λάδι», αλλά όλες τις άλλες μέρες τρώω τρισάθλια φαστ φουντ. Εκεί γύρω στο απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου αρχίζουν τα τηλέφωνα, οι πρόβες μπροστά στον καθρέφτη, οι προετοιμασίες για το δείπνο που θα ακολουθήσει το γελοίο πατείς με πατώ σε της Ανάστασης με τα βαρελότα και το συγγενολόι που φιλιέται, ενώ συνήθως θάβει ο ένας τον άλλον όλη την υπόλοιπη χρονιά. Τα προμηνύματα έχουν ήδη διαφανεί από την Κυριακή των Βαΐων, από το βραδινό ζάπινγκ, καθώς οι ίδιες κλασικές «υπερπαραγωγές» του παλιού Χόλιγουντ ξαναζωντανεύουν τις πασίγνωστες ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης σαν προδόρπιο για το κυρίως πιάτο, τα φιλμ με θέμα την Καινή Διαθήκη. Οι αμερικανοεβραίοι κινηματογραφικοί παραγωγοί του περασμένου αιώνα κατάλαβαν εγκαίρως ότι «εδώ έχει ψωμί» και φρόντισαν να στήσουν ταινίες για όλη την οικογένεια: οπτικά εφέ, συγκρούσεις γήινες, μια μικρή αλλά απαραίτητη δόση love story. Κλασική συνταγή με κοινό θρησκειολογικό υπόβαθρο, αφού ο χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός είναι αιρέσεις της ιουδαϊκής θρησκείας, μόνο που αυτό καλύτερα να μην το τονίσει κανείς. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα», λέει το Απολυτίκιο, το οποίο ψάλλεται σε ήχο πλάγιο τέταρτο. Με άλλα λόγια ο Θεός, η μοιραία στιγμή της «επιθεώρησης» που ζυγίζει τους ανθρώπους με κανόνες αυστηρής προσωπικής ηθικής (γιατί τους κανόνες της εκκλησιαστικής ηθικής είδαμε πώς μας κατάντησαν τόσους αιώνες…), δεν έρχεται με ραντεβού. Χτυπάει ξαφνικά και επίμονα την πόρτα σαν τον ακάλεστο νυχτερινό επισκέπτη. Τι σχέση έχει το ξεσάλωμα και το μέχρι τελικής πτώσεως φαγοπότι της Κυριακής του Πάσχα με την ταπεινή αποδοχή του θανάτου, μαζί με μία αχτίδα μεταφυσικής ελπίδας; Διότι αυτό σηματοδοτεί το Πάσχα: η παρηγορητική σκέψη ότι δεν τελειώνουν όλα εδώ. Το πιο γερό χαρτί κάθε θρησκείας, η υπόσχεση για μεταθανάτια ζωή, στροβιλίζεται με τις στάχτες από το προκατασκευασμένο μπάρμπεκιου.

Γιώργος Ι. Αλλαμανής [[email protected]]